Afrika 2011, vrienden en vuur conferentie deel 2

…

De meest spectaculaire dag van de conferentie was zonder twijfel de demonstratiedag. Die dag gingen alle deelnemers met game viewing vehicles het park in om te zien hoe Working on Fire prescribed burning aanpakt. De ochtend startte voor mij al wel redelijk op tijd, aangezien ik (uit mijzelf, zonder dwang) had aangeboden Brick gezelschap te houden die op het laatste moment verplicht werd een belangrijke baas uit Chili van het vliegveld van Johannesburg op te halen. Dit was bijna drie uur rijden en omdat de beste man al vroeg zou landen moesten we om vijf uur ’s morgens al op pad. En als je je dan bedenkt dat het de avond daarvoor weer erug gezellig was geworden en ik pas om kwart voor twee (01:45h) mijn bed had mogen begroeten…
Toen we door de file maar nét op tijd, doch redelijk gehaast bij op het vliegveld aankwamen had het vliegtuig ‘gelukkig’ twee uur aangekondigde vertraging. Dit gaf ons de mogelijkheid even rustig en uitgebreid van de baas zijn geld te ontbijten. Dat gaf me ook nog even de tijd om toch lichtelijk zenuwachtig te worden, aangezien deze meneer voornamelijk Spaans zou spreken met als gevolg dat ik daar ook toe zou worden gedwongen (door mijzelf). Gelukkig had ik toen al twee dagen met Carlos geoefend… Toen we de beste man uiteindelijk na 3 uur wachten mochten ontmoeten waren we daarmee verzeild geraakt de volgende uitdaging, namelijk zorgen dat we weer op tijd in het park terug waren voor de grote demonstratie (Spaans ging overigens nog best aardig). Gelukkig ging die morgen ook in het park niet alles helemaal ging zoals van tevoren bedacht was en waren we daardoor net op tijd. Dat ik door ons uitstapje wel de rondleiding over het vliegveld en de demo op het trainingskamp gemist had, nam ik dan maar voor lief. Dat had ik toch allemaal al eens gezien in de voorgaande jaren en de belofte was dat dit minder interessant zou zijn dan wat daarna kwam; het echte spelen met vuur. En ik kan niet anders dan toegeven; van de verschillende demonstraties die de dag verder gegeven zijn was die eerste branddemonstratie zonder twijfel het meest spectaculair. Deze startte met een vliegtuigje dat een stuk of 10 parachutisten dropte. Met hun kleurige outfits en de Zuid Afrikaanse vlag (een geval van minstens 5 meter) aan hun benen was het best een interessant gezicht.
Nadat deze waren geland, werd onderaan een flinke helling met een driptorch (een bus/blik met brandstof die als een fakkel is aangestoken en al lopend druppels brandende vloeistof ‘lekt’) de vegetatie aangestoken. Bij een helling is het zo dat het branden van de hogere vegetatie wordt gestimuleerd doordat warmte opstijgt waardoor deze vegetatie uitdroogt en sneller vlam vat. Binnen korte tijd stond dan ook een aardig deel van de helling in de brand. Voor ons was dit goed zichtbaar door de enorme rookontwikkeling, want ook in dit park was het gras nog behoorlijk groen, waardoor de vlammen zich konden verstoppen. Een helikopter hielp de torcher (man met de driptorch) een handje door verspreid over de helling capsules te droppen die stof x bevatte en stof y geïnjecteerd hadden gekregen op het moment dat ze werden losgelaten. Stof x en stof y reageren met elkaar en ontbranden na ongeveer 40 seconden. Het is dan ook de bedoeling dat de helikopter zo laag vliegt dat de capsules binnen die 40 seconden op de grond raken. Deze manier van ‘aansteken’ wordt gebruikt in gebieden die te voet moeilijk te bereiken zijn en of om snel een groot gebied aan te steken. Dit resulteerde in nog meer brand (lees rook) en vanaf dat punt werd het pas echt interessant; Toen moest dat vuurtje namelijk weer worden gedoofd!
Voor deze taak kwamen er 6 grotere helikopters aangevlogen gevuld met fire fighters die te voet de “brand” te lijf gingen. Nadat de helikopters de mannen en vrouwen gedropt had, werd hen een soort bak/fuik ondergebonden dat hij met water ging vullen in het nabijgelegen meer. Daarmee vlogen zij terug naar de helling waar het water op de vuurlinie werd gedropt. Zoals ik dat nu vertel klinkt allemaal heel gewoontjes, maar het was echt supergaaf om mee te maken. De helikopters schoten als vliegen door de lucht (over je hoofd) en het klinkt raar, maar het leek wel of ze elk een eigen ‘persoonlijkheid’ hadden. (Toen ik dit later aan een van de helikopterpiloten vertelde omhelsde hij me en ik zou zweren dat hij waterige ogen kreeg. Rare jongens die piloten) En het leek wel op ze op een neer bleven vliegen om bij te vullen en weer opnieuw hun lading te kunnen droppen. Tijdens dit speelse spektakel schoten er toen ook verschillende zogenoemde bommers te hulp. Dit zijn vliegtuigjes die elk 2500 liter water kunnen vervoeren en dit in een keer kunnen ‘droppen’. En als de bommers langskwamen... wow!! Ik probeer hier met alle mogelijke woorden die in mij opkomen weer te geven hoe dat was, maar terwijl ik dit zo opschrijf besef ik me dat mijn woorden onmogelijk kunnen overbrengen wat voor gevoel het gaf om bij deze demonstratie aanwezig te zijn. Dit was echt ongelofelijk. Misschien kan ik met wat foto’s meer uitleggen, zal straks eens kijken wat ik daarvoor kan doen...

Tijdens dit hele gebeuren stonden de deelnemers van de conferentie op een afstand van ongeveer 500 meter toe te kijken. Vandaar hadden ze een mooi overzicht over de hele heuvel. Ik daarentegen, vanuit het voordeel bevriend te zijn met de mannen die de demonstratie gepland hadden en nu uitvoerden, mocht (mits gekleed in een volledige fire fighting outfit, die uiteraard wel iemand voor mijn had weten te ritselen) met ze meerijden tot aan de actie zelf. Ik stond op dat moment dus ook maximaal 100 meter van het hele gebeuren af en dit was zo dichtbij dat de vliegtuigen en helikopters vlak over mijn hoofd vlogen en ik na elke dropping een vochtige windhoos over mij heen voelde waaien (door de luchtverplaatsing van de vliegtuigen en helikopters)… wow!…
Ik kan hier nog uren over doorpraten, maar je had er gewoon bij moeten zijn! Uiteraard had die overkill aan luchtsupport de brand binnen no time onder controle. Hierbij was één keer bijna een stortvloed van water terecht gekomen op de ground crew. Gelukkig werd niemand geraakt, want het is echt geen pretje om door 2500 liter water tegen de grond gesmakt te worden (heb ik mij laten vertellen). Daarna werden er voor een volgende demonstratie nog twee plots aangestoken. De eerste door in het midden één punt aan te steken als nabootsing van een blikseminslag, het tweede plot werd geheel rondom aangestoken. Dit was minder spectaculair, voornamelijk omdat hierbij geen luchttroepen werden ingezet en de crew alleen rustig om de plots heen hoefde te rijden om te zien of het nergens de band (een eerder gebrande strook grond waardoor daarop geen brandbaar materiaal op die stroken aanwezig was en zo een natuurlijke barrière voor het vuur vormde) om het plot doorkwam (uitbrak). Aangezien het gebied, zoals eerder genoemd, nog steeds erg groen was en de weersomstandigheden gunstig waren, gebeurde dit uiteraard niet en kon de demonstratie succesvol en vooral rustig worden afgesloten.
De volgende dag (vrijdag) was alweer de laatste dag van de conferentie en deze stond voornamelijk in het teken van afscheid nemen en weer de hele weg terug naar Nelspruit rijden.

En toen had ik nog maar een paar dagen over. Tijd ging echt weer veel te snel! Maar ja, ik had eigenlijk ook niet anders verwacht. Een van deze laatste dagen werd gevuld met een surpriseparty voor Bob die 60 werd. Daar was iedereen al vanaf het moment dat ik was aangekomen mee geweest aangezien Bob, Brick en Bandit in eerste instantie na de conferentie in het park zouden blijven om nog meer plots te branden. Brick en Bandit waren dus druk met het verzinnen van een plan, zodat ze in ieder geval Bob naar huis konden sturen zonder dat dit raar zou overkomen (lees de verassing zou verklappen voor Bob). Het werk in het park was echter zo voorspoedig verlopen dat alles al gedaan was in de week van de conferentie waardoor niemand hoefde te blijven en ook iedereen bij dit feestje aanwezig kon zijn. Bob woont trouwens geweldig! Hij heeft een enorm huis en bijbehorend landgoed wat tegen de bosrand aan ligt. Zijn vrouw runt daar een bed-and-breakfast, een echte aanrader, alleen al door de omgeving. Je moet er alleen wel wat voor over hebben om er te komen, want geasfalteerd is de weg niet en voor en gewone auto is het behoorlijk de gaten in de zandweg ontwijken. Daarnaast heb je daar het nieuwe sociale rijden; iedereen houdt echt rekening met elkaar! Niet omdat iedereen daar zo nou sociaal is, maar omdat je niet anders kan. Als je een tegenligger passeert of te dicht op je voorganger rijd (zeg dichter dan 100 meter erachter) kun je (even) niets zien door al het stof dat wordt opgegooid. Je moet dus ook wel rustig rijden.
Bobs vrouw is erg van het kokerellen, dus alles inclusief de sausjes was vers gemaakt. Mij hoor je niet klagen :D Voor het vlees hadden ze een compleet schaap aan het spit geregen. Dat beeld kan ik weer mooi toevoegen aan mijn herinneringendoos “op welke manieren heb jij een schaap gezien”. Mij moest zelfs verteld worden dat het een schaap was… Zie de foto’s.
Ik heb daar ook even een rondje in de omgeving gelopen in mijn eentje, gewoon om even wat rust en reinheid op te snuiven. Je komt er pas achter hoeveel herrie stilte maakt op het moment dat je er middenin staat he ;) Uiteraard had ik wel even gevraagd of het veilig was voor een vrouwelijke snaphappy toerist (hou nou eenmaal van foto’s maken) om alleen rond te lopen daar, maar mij was verzekerd dat dit gewoon kon. Ik had ze bijna geloofd en ik loop natuurlijk ook niet zomaar in 7 sloten tegelijk, maar aan de opgeluchte gezichtjes te zien toen ik na een half uurtje weer terug was (begon te schemeren en aangezien er op een kilometer afstand een houthakkersdorp lag met een heeeleboel mannen) moet ik dat toch maar niet te vaak doen.

Zondag lekker relaxed in het zonnetje gezeten en met een paar vrienden van Donna gebraaid. Je wordt ook zo makkelijk geaccepteerd… nou helpt het dat ik uiteraard ook zo ontzettend leuk en aardig ben :P

De laatste dag heb ik me vermaakt met rondscharrelen op en rond het kantoor van Working on Fire. Dit ligt aan een klein vliegveld dus genoeg te zien. Ik had de privilege te worden rondgeleid door een familie apen, terwijl ze maar al te graag ook voor me wilde poseren tijdens het eten van een banaan, zo uit de boom uiteraard. Ook hebben ze een paar foto’s van mij genomen terwijl ik voor een paar van die vliegtuigjes sta. Later mocht ik onder de instructies van een piloot, die mij ook graag van alles wilde laten zien (ik heb het maar bij de lokale supermarkt en wat luchtvoertuigen gehouden overigens) en mij probeerde te overtuigen om zelf mijn brevet te halen, in een van de bommer klimmen. Dit was een van de bommers die ook bij de demonstraties gebruik waren. Ik kan je vertellen het is best een aardige klim om daarin te komen. Je zal er wel handig in worden na een paar keer, dat hoop ik tenminste, maar je moet van tevoren wel even bedenken waar je je voeten gaat neerzetten. Het is net het beklimmen van een klimmuur, alleen zitten hier geen uitstulpingen waar je aan moet hangen en op moet staan, maar slechts kleine inhammetjes waar je twee tenen in kwijt kan. En ik was nog wel op blote voeten, laat staan als je, zoals het hoort, schoenen draagt… Leuke dingen om te doen :)

Verder heb ik mij nog even vermaakt met een Afrikaanse gezangen liedboek, heb me verbaast over de moderne security maatregelen aanwezig op het terrein (camera, prikkeldraad en grote lichten), ben ik tijden zoet geweest met het vinden van de juiste/beste hoek voor een spin die net zo groot was als mijn hand en een witte (boom)kikker die ik zo op de foto wilde zetten dat het niet een wazige vlek werd en heb ik genoten van bijna onweer. Helaas zette dit niet door, want na het donker worden van de lucht, opsteken van de wind en het voelen neerkomen van toch wel 4 druppels regen ging even zo snel als ze verdwenen was de zon weer schijnen. Er werd me aangeraden voor een echte goede onweersbui terug te komen in februari. Vond ik eigenlijk wel een goed advies :D ;)

Helaas was de tijd om te gaan toen weer gekomen, en na de, zonder al te veel bijzondere gebeurtenissen verlopen, terugreis kon ik de grijze lucht in Nederland weer begroeten. Na een dagje bijkomen en het bijwonen van de bruiloft van vrienden na het weekend, waarin we onze nieuwe huisgenootjes hebben kunnen ophalen (we zijn sinds 21 mei namelijk de eigenaren van twee ontzettend ondeugende jonge katten), weer lekker aan het werk. Uiteraard had ik ook dit jaar wel weer een beetje last van ‘going-home sickness’, maar twee rondrennende witte donders leiden de aandacht goed af. Daarnaast is het ook wel weer lekker om thuis te zijn! Deze week wordt onze tuin opnieuw bestraat, dus dan kunnen we daar ook weer lekker van het Nederlandse zonnetje genieten. Ik zeg, laat de zomer maar (echt) beginnen!

Voor de geïnteresseerden in foto’s
http://renskesa2011.mijnalbums.nl/
Dit is overigens dezelfde set die al op facebook staat.

Ik dank u voor uw aandacht!
;) Renske