Afrika 2011, vrienden en vuur conferentie deel 1

Lieve vrienden en geïnteresseerden,

Ik had eerst bedacht dit jaar geen waarbenjij te schrijven, maar wilde het toch voor mezelf wel op de een of andere manier onthouden. En ja als ik dan toch aan het schrijven ben, waarom dan niet ook posten? Aangezien ik nu al zie dat dit weer best een verhaal gaat worden zal ik het in twee delen posten. Kan ik nog even rustig nadenken over de tweede helft :D

Ik heb dit jaar weer het voorrecht gehad Zuid Afrika te mogen bezoeken. Dit jaar voor 2 en een halve week. Ik weet het, dat is voor mij niet zo heel erg lang, maar ik had een bruiloft waarvoor ik weer ‘snel’ terug moest zijn en heb tegenwoordig een baan, waardoor ik (helaas) ook niet eerder weg kon. Daarnaast vond Mike het ook wel lang genoeg zonder mij. (Moet hij volgend jaar maar mee ;) ) Maar genoeg over dit alles nu, laat ik eens een beetje samenvatten wat ik precies heb gedaan:

1 mei kwam ik na de gebruikelijke reis aan in Zuid Afrika. Dit jaar niet helemaal relaxed, want ik had bijna twee uur vertraging, waardoor ik mij echt de blaren op mijn hielen heb gerend (niet geveterde kisten zijn in zo’n situatie geen aanrader) om mijn aansluiting te halen. Gelukkig lukte dat uiteindelijk net en kwam ik veilig en volgens schema in Nelspruit aan. Daar werd ik herenigd met de vrienden die ik daar inmiddels alweer twee jaar geleden heb moeten achterlaten. Gelukkig waren ze me nog niet vergeten :D
De eerste dagen even in de relaxte sferen van Zuid-Afrika gekomen en met Brick mee op pad naar een natuurgebied dat gebrand moest worden ter onderhoud en bescherming. Dit, omdat er direct naast een aantal huizen stonden (dus kinderen die eventueel met lucifers konden gaan spelen) en een vuilnisbelt was (waar elke dag vuilnis verbrand werd wat ook gevaar kon opleveren). Helaas was het gras nog erg groen en lag er op veel plaatsen water op de “weg” waardoor er de eerste dag niet gebrand kon worden. Daarom werd de crew er de die dag op uitgestuurd om de paden te verbeteren met stenen. Was maar goed ook, want op die modderweggetjes was het echt glibberen en zelfs met een 4x4 waren niet alle wegen begaanbaar. Eenmaal werd het wel heel spannend, omdat het pad dat we probeerden op te rijden (was aardig heuvelop) ook behoorlijk vol grote stenen lag waardoor we bijna vast kwamen te zitten. En toen we daarna probeerden te keren, ging dit zo moeizaam en moesten we zo’n stunt uithalen dat we op een haar na over de kop gingen… Had vast wel weer een leuke ervaring geweest, daar ben ik zeker van, maar ergens vond ik het toch niet erg dat het net niet gebeurde.

De volgende dag was het gras iets droger geworden en kon er wel worden gebrand. Niet dat dit gigantische spectaculaire vlammen opleverde, want in één dag was het groene gras niet heel veel geler geworden, maar dit maakte het rookeffect wel extra spectaculair. Ik probeerde uiteraard het hele avontuur vast te leggen met de camera en op een gegeven moment werd het door de grote hoeveelheid rook zelfs zo donker dat de automatische stand van de camera het nodig achtte dat er voor goede foto’s zelfs geflitst moest worden! Na deze poging tot branden was de uiteindelijke conclusie, zoals verwacht, alsnog dat het opnieuw gedaan moest worden wanneer het gras wat droger zou zijn, maar mij maakte dat niets uit, want ik had een geweldige dag gehad. Naast het branden had ik in de dagen in het park uiteraard ook hier en daar nog een beestje gespot wat ook weer de nodige bonuspunten opleverde voor de ‘ervaringsmeter’. Nu mag ik weer een aantal exemplaren afstrepen op mijn “heb ik gezien” lijst :D

Op de dagen dat er geen “buiten”werk gedaan kan worden zijn de mannen verplicht om zich te melden op kantoor. Niet dat ze dan wat te doen hebben, maar ze weten zich vanaf 8 uur ’s morgens goed bezig te houden met koffie drinken, sigaretten roken en mensen die wel aan het werk zijn van het werk af te houden door er tegenaan te gaan praten. Ik snap niet helemaal waarom ze verplicht zijn hun gezicht te laten zien als er verder niets van ze verlangt wordt. Gelukkig weten ze dat zelf ook niet, maar het is nou eenmaal zo en ze doen het. Soms is er wel even een klusje voor ze zoals iets uit het depot ophalen aan de andere kant van de stad, maar menig uur staan ze gewoon voor zich uit te kijken en sterke verhalen op te houden aan iedereen die wil luisteren. Ik vond het natuurlijk erg gezellig, maar kan me zo voorstellen dat het op den duur wel wat saai wordt, ook voor hen ;) Ik heb meerdere van dit soort dagen mogen meemaken en de praktijk leert dat ze hem dan gewoon peren om een uur of 2, half drie en lekker naar huis gaan. Toch kan ik me zo voorstellen dat dit efficiënter moet kunnen…

Trouwens even iets heel anders. Ik weet niet wat het is, maar op de een of ander manier vinden honden mij de laatste tijd wel heel leuk en komen ze heel dicht bij me liggen of, indien mogelijk, kruipen ze op schoot. Dat laatste is wel eens wat lastig (lees minder goed mogelijk) als je het even niet verwacht of als de hond daar eigenlijk net te groot voor is. Ja, ik kan wel zeggen dat ik heb weer veel nieuwe vrienden gemaakt dit jaar :D

En toen, na een uitgebreide eerste braai (bbq), de nodige fotosessies van hagedissen en gekko’s in verschillende tuinen, het uitgelachen worden voor de foto van een bidsprinkhaan en andere dingen die voor de lokale mensen zo ongelofelijk dagelijks zijn dat ze het de moeite niet vinden om er nog bij stil te staan en het weerzien van de laatste vrienden die de eerste dagen druk waren geweest met andere dingen, was het tijd om naar de conferentie te gaan. Dat wil zeggen, ik kon met Brick meerijden waarbij we, voor zijn onderhoudt van sociale contacten en mijn toeristische satisfaction, een tussenstop gemaakt hebben vlak bij Johannesburg waar zijn broertje, Chris woont. Chris woont daar in een vrij klein huisje op het terrein van hun tante, die beschikt over een flink stuk land, een eigen tennisbaan en uiteraard een zwembad. Zoals jullie kunnen begrijpen is dit niet echt iets waar je zou willen wonen, dus ze hebben het te koop gezet om te emigreren naar Australië…. Ik heb uiteraard mijn ogen uitgekeken!! Verder heb ik dat weekend mogen zien waar Brick en Chris zijn opgegroeid, en heb ik een selecte hoeveelheid van de vrienden van de mannen leren kennen. En wat is er nou gezelliger dan als enige vrouw tussen een groep (sommige licht wanhopige) bachelors je tijd te moeten doorbrengen met een biertje aan de pooltafel. Laat mij maar los in zo’n clubje, komt helemaal goed!

Maandagochtend voor dag en dauw weer op pad om voor de file uit langs Johannesburg te zijn om op tijd aan te komen op de locatie van de conferentie. Dit lukte overigens aardig ;)
Daar aangekomen eerst het naastgelegen park in om de ranger te ontmoeten (ik dan, Brick kende hem uiteraard al) en rondjes om de plots die gebrand zouden worden te rijden. Supermooi park weer!! Ik hou van de natuur in Afrika!! Toen was het tijd om me in te schrijven voor de conferentie… Wat ben ik me rot geschrokken zeg. Tegen dat prachtige, woest aantrekkelijke, groen/bruine, levende park aan lag het ‘complex’ waar de conferentie gehouden werd. Ik denk dat de beste omschrijving die ik hieraan kan geven “Las Vegas” is. Van grasje, beestje, boompje, bergje (of zoals zij dat noemen: heuvel), rotsje sta je plotseling voor een enorme ingang met in neonlichten ‘Entertainment Centre’ erboven, waarbij je als je naar binnen loopt inderdaad in een gokhal terecht komt. Dit was dan ook gelijk wel de ergste hal, maar ik moest zowaar even bijkomen. De in de rotsen uitgehouden figuurtjes, het kasteel dat ze gemaakt hadden, de enorme kitscherige zalen en het kunstmatig aangelegde strand op de binnenplaats die ik daarachter vond maakten het geheel af. Zoals jullie kunnen begrijpen; hartstikke leuk om eens te zien, maar dit is niet echt wat ik in gedachten heb bij een vakantie naar Zuid Afrika en ook niet iets wat ik eventueel zou ambiëren als iets dergelijks.

De conferentie (over vuur )S zelf was erg leuk om eens mee te maken. Ik heb die week een enorm leuke tijd gehad met alle mensen die ik al kende of daar heb leren kennen. Beide van deze categorieën bevatte zeker aan het einde van deze week een grote collectie mensen. Ik heb weer de basis gelegd voor verschillende logeeradressen over heel de wereld. Van Rome via Peru en Canada naar Engeland (voor mij inderdaad een logische route), geen problemen met het vinden van een warm huis met de nodige kennissen en vrienden.
Vooral leuk vond ik het om Carlos weer terug te zien, mijn toenmalige begeleider/collega uit Bolivia. Al gaf dit ook de nodige stress omdat zijn engels nog steeds niet zo geweldig is en mijn spaans al aardig was weggezakt. Gelukkig waren we allebei de kunst van het spreken met je handen en andere lichaamstaal nog niet verleerd dus kwam het helemaal goed. Toch weer verbazend hoeveel spaans ik me na en paar dagen weer kon herinneren. Niet dat Carlos me niet regelmatig in de maling nam door of heel snel te gaan praten of woorden te gebruiken waarvan hij wel wist dat ik er niets mee kon… All part of the fun!!
Ook weer terug in contact met Eva uit Italy die ik tijdens een cursus in Wageningen nog heb leren kennen. Het was alsof wij elkaar nog de week daarvoor gezien hadden en niet 3 jaar geleden! Maar dat heb ik wel vaker met mensen. Gelukkig maar, wat zou het leven anders saai zijn ;)

Oh maar ook inhoudelijk was de conferentie wel leuk hoor! Ik moet alleen toegeven dat het niveau van de presentaties niet altijd even hoog was. Het hielp dan ook niet dat er maar 20 minuten per presentatie beschikbaar was en dat was inclusief aankondiging, klaar gaan staan, beantwoorden van eventuele vragen en het krijgen van een bedankje! Sommige sprekers gingen daarom niet zo diep op de stof in tot op zo’n niveau dat je na de presentatie bedacht: Ja dat had ik ook al begrepen uit de titel, ik had juist graag wat meer gehoord… Andere sprekers waren onder de indruk dat het best mogelijk was om in te gaan op drie vijfjarige studies in deze 20 minuten, waardoor er zoveel feiten en conclusies om je oren gegooid werden dat je het geheel na 2 minuten al niet meer kon volgen. Wat daartussen zat was helaas niet zo veel. Gelukkig was er ook een demonstratiehal voor fire fighting or fire detecting gear en was er een hal vol met posters. Hier heb ik nog wel de nodige kennis kunnen vergaren.
Leuk grapje was ook steeds om uit te leggen dat je werk niets met vuur of brand te maken heeft en dat het je persoonlijke interesse is waardoor je daar was. En ja, dat betekende inderdaad dat ik alles zelf heb moeten betalen. Ik was op z’n zachts gezegd een uitzondering voor beide van die punten...
Gedurende de conferentie deelde ik met 5 mannen een huisje (met Brick, Bandit, Bob, Brett en Quinten. Ja vond het van die laatste naam ook raar dat hij niet met een B begon..) en ondanks dat de hele dagen iedereen andere dingen te doen had en je vaak ’s avonds met andere deelnemers diners had (die trouwens altijd erg gezellig waren) heb ik toch de nodige interessante gesprekken mogen voeren met mijn tijdelijke huisgenoten. Altijd leuk om de Afrikaanse blik op bepaalde zaken te horen, zeker met de andere culturele achtergrond. Weer het nodige te weten gekomen. Hihi

...