Laatste verhaal over Bolivia (voorlopig)

Weer thuis! Wat fijn om weer tussen je eigen spulletjes te zitten zeg. En vooral om te slapen in je eigen bed. Had hem niet gemist, maar het is toch wel een superlekker bed nu ik er weer in kan liggen.
Zal jullie nog een keer vertellen wat ik allemaal heb meegemaakt. Daarna zal ik deze site waarschijnlijk niet meer gebruiken (voorlopig).

Dus vanaf ongeveer 21 december;

Mike is aangekomen. Hij is wel heel moe hoor, kan zijn ogen niet echt opendoen vind ik, of hij speelt gewoon de hele tijd voor chinees. Maar wat fijn dat hij er weer is. Bovendien heeft hij allemaal cadeautjes mee van mensen, voel me net jarig. Vroeg naar bed dan maar. De volgende ochtend gaan we naar een Feng Shui center, waar Mike zich nog even in een slok water verslikt en een half glas over zichzelf uitspuugt. Daarna wordt onze aura en iris gelezen, en krijgen we een massage. Nouja zo noemen ze het dan. Ik vind het meer een soort kraakbehandeling. Alles wordt uit elkaar getrokken en je moet pijn lijden om je spieren te laten ontspannen. Ach wie mooi wil zijn…

Mike zijn tweede dag in Bolivia is een prachtige dag. Vroeg op om naar het busstation te gaan (half 8 ) om kaartjes te regelen voor deze dag, lukt niet, busstation is afgeladen en de bussen zitten al helemaal vol. Dus op naar het zwembad/ vlindertuin waar ik ook al met mijn “zusje” geweest was Güembé. Lekker relaxen, voelt voor mij inmiddels ook al een beetje als vakantie.

De volgende ochtend nog een poging doen voor een buskaartje. Dit keer laten we niets aan het toeval over en staat de wekker op half vijf. Helaas is het zo vroeg nog niet zo makkelijk om uit je bed te komen, en zie daarna dan ook nog maar eens een taxi of micro naar het busstation te regelen. Maar we stonden toch vijf voor zes op het busstation en dat was eigenlijk een prima tijd aangezien het station pas om zes uur zijn deuren opende en we met de stormloop van mensen mee naar binnen werden gezogen. Dit keer wel een kaartje kunnen bemachtigen bij het aller-achterste reisbureautje. Terug in ons hotel gaan we nog heel even slapen na wat ontbijt, maar honger heb je eigenlijk niet in dit klimaat, ook voor de lunch eten we slechts een vruchtenshake. Die dag alleen nog maar onze koffer gepakt en lekker rustig aan gedaan, om drie uur waren we weer terug op het busstation voor onze bus die om vier uur zou vertrekken, wat ie ook deed. Op naar Sucre, 14 uur in de bus, proberen maar een beetje te slapen en het valt op dat het in de nacht steeds kouder en kouder wordt. Gelukkig hebben we elkaar nog. Om 6 uur ’s morgens zijn we in Sucre waar we voor een dichte deur komen te staan voor het hotel dat we hadden uitgekozen. Ook na een aantal keer aanbellen krijgen we het personeel niet zo ver om voor ons open te doen, dan maar naar het hostel om de hoek dat sowieso onze tweede keuze was. Hier wordt opengedaan met een gigantische glimlach, beter kan je dag toch niet beginnen. Eerst maar eens een beetje verder slapen en opwarmen.

Sucre ligt in een dal tussen een aantal bergen en er was ons verteld dat het een van de mooiste steden van Bolivia zou zijn, dus na ons schoonheidsslaapje eerst lekker een beetje rondgelopen in deze nieuwe stad, uitzicht bekijken vanaf een hoog punt en wat gaan drinken in een cafeetje. Gelukkig niet echt last van de hoogte aangezien Sucre op 2790 ligt en Santa
Crus slecht op 415m. In het eerste café waar we toevallig binnenlopen draaien ze verdorie Nederlandse muziek! Daar komen we niet voor, blijkt dat de eigenaar een Nederlander is en draaien ze daar alleen Spaanse en Nederlandse muziek. Gek om het personeel mee te zien murmelen met de Nederlandse muziek die ze uiteraard niet verstaan. Het is vandaag ook nog eens eerste kerstdag. Niet dat wij dat zelf vieren hier, maar de mensen wel. In onze lonely planet was heel wat beloofd voor Sucre. Dat viel toch een beetje tegen. Er waren wel wat lichtjes op het plein maar verder moest je er verder een beetje naar raden. Het enige wat wel werd gedaan met in het achterhoofd de kerstgedachte; Op het plein liepen een heeeleboel bedelende mensen. Nou is dat op zich niet zo gek dat die er zijn, maar het waren er wel heeeel veel. Het werd ons al gauw duidelijk waarom. Af en toe stopte er een auto vol mensen en gingen de raampjes open. Tot hier nog niet erg interessant, maar wat gebeurde er dan: De hele mensenmassa van arme mensen vloog op die auto af. Dit was echt wonderbaarlijk om te zien. En vanuit die open raampjes van die auto werden dan cadeautjes aan die mensen uitgedeeld. Dat kon variëren van snoep tot speelgoed tot een busje dat popcorn uit kwam delen en regelmatig nieuwe lading ging halen terwijl de mensen in een lange rij bleven wachten tot de auto terug was. Er stonden dan ook wat politieagenten in de buurt om te zorgen dat iedereen op zijn plaats in de rij bleef. En zo kwamen er de hele dag auto’s voorbij die wat uit hun ramen gooide, een enkeling stapte ook uit om het plein op te lopen met cadeaus en die was dan te herkennen aan een wolk van mensen die over het plein zweef. Ik vond die personen maar erg dapper (of erg stom, wat dicht in de buurt ligt). Interessante ervaring.
Op het plein waren ook een hoop schoenpoetsjongens. Je weet wel van die jonge jongens die proberen je schoenen te poetsen voor bijna niets. Een jongen sprak ons aan en kon zowaar ook een beetje Engels spreken, Hugo. Met hem hebben we meerdere dagen even een kort gesprekje gehad.

In Bolivia vieren ze maar een dag kerst, de volgende dag was iedereen gewoon weer aan het werk, en waren er op het plein al een stuk minder arme mensen. Wij gingen vandaag naar het textiel museum. Hier hadden we mooie verhalen over gehoord. Het enige probleem in Bolivia is, dat alles een lunchpauze heeft van twee en een half uur. Dan zijn dus ook winkels en musea dicht. Alhoewel wij vrij vroeg in het textielmuseum waren hadden wij om twaalf uur nog lang niet alles gezien. Gelukkig werd ons beloofd dat we ’s middags gewoon mochten terugkomen om het af te maken. Dan eerst maar even naar de locale markt om wat vers fruit te halen. Wat een luxe dat fruit hier zeg. Dat ga ik zeker missen, alles smaakt hier gewoon zoet en ongelofelijk lekker. Zelfs Mike eet fruit! Na het afsluiten van het museum gaan eten bij een ontzettend luxe restaurantje, niet dat dat luxe persé de bedoeling was, maar dat bleek het gewoon te zijn. Superzacht vlees, goede fles wijn (die ietsepietsie aansloeg hihi) en dat allemaal voor omgerekend samen €12,- en dat is dan inclusief fooi! later nog even met Hugo op het plein zitten praten.

Onze eerst geboekte tour! Dag paarrijden in de omgeving van Sucre. Prachtige omgeving, Veel verlaten huisjes en ietwat harde zadels, dus een aantal aah, ooh en oef momenten en een zere kont verder komen we aan in het dorpje vanwaar we weer een met een bus terug naar Sucre kunnen. Dorpje zelf stelde helaas niet zoveel voor. In Sucre hebben we ons door een kindgids laten rondleiden op de begraafplaats. Waarna we een heleboel kennis hadden van al de presidenten en andere beroemde personen die er lagen. Ze begraven hier mensen trouwens vaak niet onder de grond, maar schuiven ze in een soort muur boven elkaar. Waarom is me nog steeds niet duidelijk. Trouwens toch wel moeilijk hoor dat Spaans verstaan van dat jongetje, terwijl hij ontzettend zijn best deed duidelijk en verstaanbaar te praten. Af en toe glimlachte en knikte ik maar gewoon en was mijn vertaling aan Mike; ja dat verstond ik dus weer niet…

Het belangrijkste gebouw van Sucre is “Casa de la libertad”. Hier is de vrede namelijk getekend, en je kunt Sucre niet bezoeken zonder hier te zijn geweest. Ook goed voor een beetje geschiedenis van het land. Daarna ook onvermijdelijk bij de wasserette onze was opgehaald die we daar een dag eerder hadden achtergelaten, kost hier ook geen drol, wat een luxe! Weer lekker relaxed door Sucre geslenterd, gewinkeld, geluisterd naar kinderen die met zingen proberen wat geld te verdienen. Prima dagje. We sparen tegenwoordig al het muntgeld dat we als wisselgeld terugkrijgen op in een apart zakje, dit zakje wordt dan weer gebruikt om bijvoorbeeld zingende kindertjes te belonen. We hebben besloten niet te geven aan mensen die gewoon maar om geld vragen, maar als ze er een beetje moeite voor doen, rommel verkopen of muziek maken krijgen ze daarvoor wel wat. De dag weer uitstekend afgesloten door te gaan eten in “la Taverne” het luxe restaurantje, waar we weer uitstekend te eten kregen.

De volgende dag is weer een busdag. Op naar Uyuni om daar de zoutvlakte te gaan bezoeken. 11 uur in een hotsend en klotsend busding en langzaam dat hij soms ging, want het was een heleboel stijgen. Dat kon je ook zien aan de vegetatie, het werd minder en minder totdat er alleen nog maar wat grijs/groen gras stond. Lunch kregen we ook al in zo’n geweldig paradijs. Middenin een stuk woestijn stond een gebouwtje dat blijkbaar leeft op dit soort busreizen waar soep gegeten kon worden. Er was geen elektriciteit en geen wc. Dus achter een muurtje waarvan ik het nut eigenlijk niet weet kroop iedereen een voor een om zich te verlichten. Ik ging een beetje als laatste en had het genoegen tegen een groengele dikke drol aan te kijken. Die er trouwens niet zo lang lag, want een flink varken duwde me bijna van mijn hurkpositie om deze lekkernij tot zich te nemen. Jammie…
Bijna een kilometer gestegen tot 3669 en we zijn er. We hebben wel wat lichte hoofdpijn, maar gelukkig valt het allemaal mee, had erger gekund. Tijdens het avondeten valt het licht uit, en aangezien de kaarsjes al zo goed als klaar stonden blijkt dit geen uitzondering. Sterker nog wij tweeën waren de enige die ervan opkeken (hoewel dat kan ik natuurlijk niet helemaal zeker weten want het licht was uit en ik kon het dus niet zien).

De volgende ochtend voelen we ons weer kiplekker, alleen door gigantische misscommunicatie gaan een paar van onze vrienden die we hier zouden ontmoeten vandaag al de zoutvlakte op voor drie dagen en kunnen wij niet meer mee omdat de tours vol zitten. Dan maar nog een dagje in Uyuni rondkijken. Niet dat dat veel is, het is echt het kaalste dorp dat ik tot nu toe heb gezien. Helemaal geen vegetatie te bekennen en alles is de kleur van stof. Bovendien zijn veel winkels dicht omdat het zondag is, dus we lopen gewoon maar wat op en neer. Marktje bezoeken waar verdacht veel rood en geel ondergoed te koop is en genieten van een lunch in een locaal restaurantje wat onze duurste lunch ooit blijkt te zijn als we willen afrekenen. Overdag is het hier op deze hoogte goed uit te houden, staat wel een redelijk windje, maar geen wolk aan de hemel. Als de zon zakt neemt deze helaas ook alle warmte mee en dan ga je van een rok en teenslippers naar een broek en bergschoenen en een extra trui en jas. De mensen hier vinden het overdag waarschijnlijk ook niet zo warm, want je ziet ze eigenlijk de hele dag door met dikke kleren.

Jaaa wij hebben ook een tour. Doordat we niets gehoord hebben van de andere helft van de mensen die met ons mee zouden gaan (ze hebben geen telefoon dus wij konden hun ook niet bellen) hebben we nu een groepje van allemaal onbekende mensen. Drie Duitsers Isabella, Marcus (samen een koppel) en Irén, een Zwitserse, Mélanie (die samen met Irén reist) en een Boliviaanse oudere man Eduardo. Plus onze chauffeur Havier natuurlijk.
Onze eerste stop is een begraafplaats voor treinen. Hier worden alle treinen achtergelaten als ze klaar zijn met hun jaren en jaren trouwe dienst. Het is dus een grote hoop van roestend ijzer. Toch wel mooi om te zien, geeft potentie voor verschillende foto’s.
Daarna de zoutvlakte op. En de naam zegt het al, deze bestaan uit heel veel zout, waar je ook maar heenkijkt, het is een groot winterlandschap, maar dan niet zo koud. We veel toeristen, maar wij hebben een behoorlijk degelijke 4x4 onder onze kont, dus zijn op veel plaatsen als eerste. Ondanks de prijs die we voor de tour hebben moeten betalen zijn er nog steeds veel dingen waar je extra voor moet betalen zoals bijvoorbeeld het beklimmen van een klein eiland vol met eeuwenoude cactussen. Deze kanjers groeien slechts een centimeter per jaar en zijn dus al duizenden jaren oud. Supermooi om te zien. Als we na de lunch verder rijden valt onze chauffeur een paar keer in slaap achter het stuur, niet dat dat veel kwaad kan op de uitgestrekte hoeveelheid zout, maar toch een beetje ehh anders. Eduardo weet ons te vertellen dat dit een veelvoorkomend probleem is in Bolivia. Hij zegt dat er elke maand wel een bus verongelukt doordat de chauffeur door overwerken achter het stuur in slaap is gevallen. Ssst dat willen we niet weten…
We zullen die nacht overnachten in een zeer simpel maar prima hostel. We maken met zijn allen nog een wandeling als het donker is, en wat zijn daar een hoop sterren zeg. Geloof niet dat ik ooit eerder ergens buiten heb gestaan waar je zoveel sterren kon zien, echt geweldig. Helaas lukt het me na verwoede pogingen niet er een foto van te krijgen. Kan mijn cameraatje toch niet aan. We spelen met z’n allen nog wat kaartspelletjes om de tijd door te komen en om 12 uur hebben we twee flessen champagne om te vieren dat het het begin is van het nieuwe jaar. We zijn allemaal alleen wel wat moe, dus niet veel later liggen we lekker in bed. We zijn er inmiddels ook achter wat al de gele en rode ondergoed op die markt deed. Als rood ondergoed draagt tijdens de jaarwisseling krijg je een goed liefdesjaar en met geel gaat het om geld. En wij maar denken dat al die mensjes onder hun grijsbruine gewaden gewoon heel stoer ondergoed droegen, doen ze dat dus maar een keer per jaar. Jammer hoor.

De volgende morgen op pad om die dag een heleboel lagunes te bekijken. En allemaal hebben ze wat bijzonders. Gisteren waren we nog onder de indruk van de eerste vicuñas (lama-achtige) en stonden we te springen voor een foto van een flamingo. Na vandaag hebben we van beide al zoveel gezien dat we hopen dat ze opzij gaan zodat we andere dingen op de foto kunnen zetten. Ook vulkanisch gesteente komen we niet weinig tegen, toch wel mooie vormen op te vinden hoor. Wat me vooral ook opvalt is de overweldigende stilte in deze gebieden, naast dat er gewoon heeelemaal niets is. Je kijkt om je heen en ziet alleen maar zand stof en wat bergen in de verte. Geen vegetatie, niets. En je hoort dus helemaal niets. Bij de lagunes af en toe wat water en soms een flamingo, maar verder is het helemaal stil. Daar wordt je zelf ook stil van. Wel een boom gevonden, deze was dan wel van steen, maar het is een boom (rots geërodeerd tot boomvorm). Na de laatste lagune is het nog een kwartier rijden naar onze overnachtingplaats. Helaas gaat het voor ons wat langer duren omdat onze chauffeur de grond een beetje verkeerd inschat en we vast komen te zitten in het zand. Mannen proberen de 4x4 te maken die blijkbaar niet werkte en de vrouwen gaan op zoek naar stenen om voor de wielen te leggen. Met hulp van een ander groepje dat gelukkig nog achter ons reed zijn we zo’n drie kwartier later weer los. We zien er inmiddels uit als stofmannetjes maar hebben wel een hoop lol. Zeker ook als we later op onze slaapplaats aankomen en blijkt dat er geen douches zijn. Nouja allemaal kop onder de tuinslang met ijswater en het kan wel weer een dagje. Liggen deze nacht gezellig met z’n zevenen op een kamer. De volgende dag zal de wekker heel vroeg gaan dus we liggen ook vrij vroeg in bed, blijkt dat alle lichten op een generator aangesloten staan en dus tegelijk pas om 10 uur uitgaan. Gelukkig kunnen wij met een draai aan het peertje wat eerder gaan slapen. We slapen vannacht op ongeveer 4250 meter dat is hoger dan ik ooit ben geweest!

Om vier uur gaat de wekker, dat moet wel, want we gaan vandaag naar de geisers en later op de dag is er meer wind en wordt het warmer door de zon en zijn de geisers niet goed meer te zien. Je moet er wat voor over hebben. Dus staan wij heel vroeg te vernikkelen van de kou om naar die geisers te kijken. Stinken dat ze doen, komt natuurlijk allemaal zwavel bij vrij en dat ruikt nou eenmaal niet zo lekker. Toch wel grappig om in die pruttelende modderplassen te kijken hoor. Daarna op naar ons thermaal bad. Warm water van 38 graden uit de grond waar we om zeven uur ’s morgens aan het opwarmen zijn, waarna ons een zeer luxe ontbijt wordt voorgeschoteld, dan zijn de andere groepjes het een keer die jaloers onze kant op kijken in plaats van andersom. Daarna op pad de lange weg terug. Ik zit nu een keertje achterin wat niet de comfortabelste plaats is omdat onze Europese benen te lang zijn om er tussen te passen, maar als je om de zoveel tijd van houding veranderd blijf je ze net aan voelen en worden ze net niet afgebonden. Mike vermaakt ons gelukkig met goede muziek van zijn ipod dus de sfeer blijft er lekker in.
Onderweg worden nog even email adressen uitgewisseld en als we weer in Uyuni zijn is het tijd om afscheid te nemen.
Die avond eten we (nadat we de lasagne even terug de oven in gestuurd hebben) een heerlijke (en nu dus warme) maaltijd en geven een flinke fooi aan de twee serveersters die wel niet helemaal 100 leken, maar ze deden wel hun best dus nu maar hopen dat ze de fooi zelf mogen houden. In Bolivia is het ook heel normaal als je vieze kleren aan hebt als je ober bent. Het is ons nu al zovaak overkomen dat er een meisje naast je staat met meer dan een paar vlekken over haar kleding, je went eraan. Deze twee waren duidelijk geen uitzondering.
We slapen vannacht in het goedkoopste hotel tot nu toe. Slecht omgerekend 1 euro 80 voor ons samen. Dan hebben we de douche en wc wel op de gang en geen ontbijt erbij maar dan nog. Ik vind het heel dapper van Mike dat hij dat met mijn aandurft. Ook omdat hij een beetje last van zijn rug had na de lange rit terug van vandaag. Als beloning hebben we zelfs warm water in de douche, helemaal top!

Ontbijt met Irén en Mélanie en daarna de bus in om na 6,5 uur aan te komen in Potosi. Na het vinden van een goedkoop en gezellig hostel met een heel vriendelijke hostess die ons nog snel even verteld wat we allemaal moeten gaan bekijken in Potosi, lopen we het stadje in regelen een tour voor de volgende dag en shoppen wat tassen die hier geen drol kosten. “wat kost ie?” vraagt mike;”en dan wil jij tussen die twee kiezen? Dan neem je ze toch gewoon allebei!” Prima! We vinden Mélanie en Irén terug op het plein als ze ons vanuit een telefooncel willen bellen en na gezamenlijk eten gaan we lekker naar bed.

De mijn!
Nadat we ontbijt bij ons hostel hebben geregeld ook voor M en I staan we veel te vroeg voor het hostel voor ons avontuur van vandaag. We gaan een mijn bezoeken! En nog wat andere dingen die ook bij de tour horen. Uiteindelijk vertrekken we alsnog te laat omdat een paar lokalen niet op tijd kunnen komen. Eerst worden we in geweldige pakken gehesen en moeten daarin nog door de stad lopen ook. Mij doet het niets :D Zitten naast ons vieren nog twee saaie Nederlanders bij ons in de groep, maar die gaan door tijdgebrek niet mee de mijn in. In winkeltjes kopen we cadeautjes voor de mijnwerkers; dynamiet, coca, alcohol, vruchtensap en sigaretten. Daarna een rondleiding in een raffinaderij waar ze de ruwe materialen uit de gesteenten halen. Hier hangt het helemaal vol met waarschuwingsborden. Leuke omgeving. Daarna nog even een mooie foto van heel Potosi voor we naar de mijn zelf gaan. Onze gids heet Julio en is zelf ook mijnwerker geweest en nu nog steeds goede maatjes met de meeste mijnwerkers. Hij geeft dan ook bijna elke dag en soms wel twee keer op een dag rondleidingen.
De mijn gaan we in met zijn vieren en gids, door een heel klein gat in die grote berg lopen we naar binnen. Door onze knieën door de modder uitkijkend dat je niet over het spoor struikelt waarover ze karretjes naar buiten duwen. Ondertussen je hoofd omlaag houden zodat je niet steeds het plafond raakt. Gelukkig hebben we helmen met licht dus is het niet helemaal aftasten. Af en toe tegen de muur gedrukt als er zo’n karretje langs komt razen, want 1000 kilo stoppen ze niet zomaar even. En dan zijn we binnen. Welkom in de totaal andere wereld, de wereld waar een jongen uit een gat gekropen komt en klaagt dat hij niet kan ademen. Als hij zijn filtermasker afzet zitten zijn mond en neus helemaal vol met stof. Roggelend komt hij weer een beetje op adem. Hij is een gatenmaker zoals ze dat noemen. Maakt gaten in de muur om dynamiet in te stoppen wat dan later die dag wordt aangestoken. Meest stoffige baantje in de mijn. Om even schone handen te hebben als je pauze hebt wordt eroverheen geplast. Zonder water moet je toch wat. Mij wordt ook verteld dat als je echt heel erg dorst heb de eigen plas ook voor andere doeleinden wordt gebruikt. Je kan nou eenmaal niet even naar buiten. Schijnt trouwens nog heel gezond te zijn ook, plas. Ze leven hier in de mijn de hele dag alleen op coca alcohol en sigaretten, die laatste inhaleren ze trouwens niet, want dat is natuurlijk ongezond… Een mijnwerker is na 15 jaar ongeveer de helft van zijn longcapaciteit kwijt. Gelukkig kan hij dan wel met pensioen maar je vraagt je af wat voor leven er dan nog is voor zo’n jongen aangezien er op de grote hoogte van Potosi (4070m) al sowieso minder zuurstof is en je meer moeite moet doen genoeg zuurstof binnen te krijgen. We praten wat met een groepje mijnwerkers. Een is jarig en dat vinden wij een goed excuus om een groot aantal van onze cadeaus weg te geven. Het valt op dat de mijnwerkers hele vrolijke jongens zijn (alleen vrouwelijke toeristen worden toegelaten in de mijn) en dat ze hun werk leuk vinden. Ze zijn blij met vrouwelijke buitenlandse toeristen. Die vinden ze mooi en dat vertellen ze ons ook regelmatig. Een meisje van ons groepje trekt het toch niet zo best en wordt door een tweede gids naar buiten gebracht. Ze voelde zich helemaal niet op haar gemak in de mijn en kon niet meer verder. Dit gevoel werd onder anderen veroorzaakt toen tijdens het praten de grond onder ons trilde van de dynamiet die ergens anders werd afgestoken. Ver weg zeggen de mijnwerkers, anders had er wel stof op komen zetten, niets aan de hand dus. Mike Irén en ik geven de jongens een hand en gaan met z’n drieën verder naar de volgende groep. Iets later bedenk ik me dat dat dus de handen waren waar net overheen geplast was. Juist… Thats live!

De volgende groep is veel groter dan de eerste. We hebben bier geregeld en zitten gezellig met ze te praten over vrouwen en de Nederlandse rooie buurt. Die is toch maar gewoon overal bekend! Er worden veel grapjes en foto’s gemaakt en als we weggaan bedanken ze ons daarvoor. Ze bedanken ons voor de mooie tijd en dat ze hebben kunnen lachen, dat gebeurt niet elke dag. Ik zeg ze dat wij zeer vereerd waren dit te hebben mogen meegemaakt, en dat we ze niet zullen vergeten. Alhoewel hun shift nu is afgelopen gaan ze nog niet weg, een deel van de stroom is afgesloten en er zitten nog en paar van hun collega’s vast onderin de schacht omdat ze zonder stroom niet naar boven kunnen komen. Ze zullen pas gaan als er een oplossing is gevonden. Met de belofte de foto’s op te sturen en met een brok in de keel nemen we afscheid en gaan op weg naar de uitgang. Ik ken ze niet, maar ik zal ze missen, ik zal deze dag zeker niet vergeten.
Normaal is de tour in de mijn slecht anderhalf a 2 uur. Wij zijn er in totaal 4 uur geweest. Ook als we later in een taxi terug naar Sucre zitten, zit ik met mijn gedachten nog steeds in de mijn.

De volgende dag nog lekker door Sucre gestruind. Micro gepakt naar een marktje ergens in de stad en ondanks de regen lekker beetje lopen kijken naar alles wat om ons heen gebeurde. Samen portie gefrituurde kip met rijst en patat gegeten (deze laatste twee zijn in Bolivia een veelgevormde combinatie, is even wennen maar nu voor mij ook heel normaal).
Terug op het centrale plein nog even met Hugo en acht van zijn schoenpoetsvriendjes gepraat. Ze mogen onze schoenen poetsen terwijl ze klagen over weinig klandizie door de regen die morgen zodat ze geen lunch hebben kunnen kopen. Wij nemen ze daarom mee naar de locale eethal en kopen bij een kraampje lunch voor ze, waar we meerdere malen voor bedankt worden.
Mélanie en Irén zijn ook mee naar Sucre maar liggen ziek in bed.
Wij vermaken ons de volgende morgen nog even met het op straat gevonden jonge katje door het te wassen en wat eten voor haar te kopen. In het hostel heeft ze gelukkig een nieuw thuis gevonden. Daarna gaan we met zijn vieren in een naburig stadje naar een zeer beroemde markt met allemaal kleding en kleden en kopen uiteraard weer hele leuke dingen. Dan ik het tijd om de bus naar Santa Cruz terug te pakken en afscheid van onze nieuwe vrienden te nemen.

Onderweg langs wegen in Bolivia staan altijd een heleboel honden, er zijn sowieso veel honden langs de kant van de weg te zien. We komen er nu achter waarom, want de net gekochte broodjes van wegverkopers worden eerlijk verdeeld onder een aantal honden die we twee kilometer later tegenkomen. Er wordt steeds wel wat eetbaars uit de ramen gegooid. Zo blijven ze ook wel wachten natuurlijk.

In Santa Crus hebben we een lekker luxe hotel waar zelfs een zwembad bijzit. Helaas zien we voornamelijk veel van onze hotelkamer, want waarschijnlijk samen wat verkeerds gegeten en hebben redelijk vaak de wc nodig. Nog wel afscheidsetentje met de “familie” ijs eten met Carlos, koffie drinken met Ynes, en we komen Kristel en Roman nog tegen op het plein. Dan is het weer tijd om naar huis te gaan. Geen noemenswaardige vertragingen en een blije familie op schiphol met een welkom thuis bord. We kunnen ze net niet ontwijken door een andere uitgang te nemen hihi.

Weer terug in je eigen woning. Voelt wel gelijk weer vertrouwd, koud is het ook nog niet want we zijn helemaal opgewarmd in Bolivia. Komt nog wel.

Bolivia, ik zal het wel missen met haar grote hoeveelheid stof, blond is mooi principe, verschillen tussen mensen en klassen, omgang met elkaar, natuur, plant en dier, taal, auto’s en brommers met teveel mensen, glimlachen, markten, hoogteverschillen, bedelaars, koffieverkopers op het plein, tradities, locale lekkernijen, beesten op straat en alle andere karakteristieken die ik nu even niet op kan noemen. Ik heb er zeker geen spijt van dat ik gegaan ben, zou het zo weer doen!

Gelukkig gaan we over een jaar of 3 terug om nog meer te zien van dit fantastische land.

Dit is mijn laatste verhaal, hoop dat jullie ervan genoten hebben. En ik hoop ook dat ik mijn ervaringen een beetje heb kunnen overbrengen. Jullie waren goed publiek ;)

Voor de foto’s van deze keer heb ik nog een nieuw album moeten maken, want wilde er graag wat meer met jullie delen dan de ruimte die ik nog had. Is het toch handig dat ik drie emailadressen heb he. Voor de nieuwste foto’s dus de laatste link.
Oud;
http://renskefotosbolivia.mijnalbums.nl/
Nieuw;
http://tweedesitefotosbolivia.mijnalbums.nl/
Nieuwer met laatste foto’s
http://derdesitefotosbolivia.mijnalbums.nl/