Weer thuis 2

Hier de rest van mijn reis. Voor meer informatie ben ik natuurlijk altijd te bereiken ;)

Het research camp waar we logeerden was niet zo heel erg groot en lag dus buiten het toeristische kamp. Tussen dat kamp en het onze lag een reep van 200 meter niemandsland waar alles kon lopen. Om de kampen zelf hadden we hekken, maar het was niet verstandig om ’s nachts dat stuk ertussen in je eentje te gaan lopen, aangezien er ook echt van alles liep. Zo hadden hyena’s niet ver van ons vandaan bijvoorbeeld hun hangplek. Je kon ze ‘s nachts horen roepen naar elkaar. Dit was eigenlijk best leuk om te horen. Ben me ook wel een keer helemaal te pletter geschrokken omdat ik vlak naast het hek zat te genieten van de nacht toen er naast me op 2 meter afstand plotseling een hyena liep ter grote van een flinke herdershond. Dit bleek een schraper te zijn die elke nacht een paar rondjes om het kamp liep om te kijken of er nog wat eetbaars over het gaas gegooid was. Want het hek waar ik over sprak was een gazen afrastering van max 2 meter hoog. Gelukkig kan een hyena daar niet overheen komen, maar als er een hongerige luipaard in de buurt zou zijn geweest was dat hek natuurlijk een lachertje. Daarom werd er ook aangeraden om ’s nachts zelfs niet alleen te ver van de bungalows te lopen als dit niet nodig was, en zo wel moest je even bellen dat je was aangekomen (onze bungalow lag wel 200 meter van de rest). Geeft toch een extra sfeertje aan zo’n kamp toch? Zeker als je je bedenkt dat we zelf het hek moesten sluiten zodra het donker werd, maar als dan nog niemand terug was en het hek stond nog open weet je ook niet zeker of je daarmee niet juist iets insluit…

De grasmetingen die ik moest doen werden alleen op dagen gedaan dat de plots in brand werden gestoken en daarnaast een paar dagen om met het ding te leren werken. Dit hield in dat je in de auto naar de plaats van bestemming rijdt, een kwartier metingen doet en daarna weer naar de volgende bestemming rijd. Op andere dagen had ik dus voldoende tijd om met Brick en Bandit mee te rijden en te zien wat zij de hele dag uitvoeren. Het kwam er dus op neer dat je hele dagen in de auto zit. Was soms heel erg tof was omdat je door rivieren en over bergen gaat (uiteraard allebei een beetje overdreven nu, maar het waren wel paden die allen met 4x4 begaanbaar waren), en soms wat rustiger als je met de wat oudere (research) mensen meereed die hoe meer ze praten des te langzamer gingen rijden waardoor het vrij lang kon duren voor we op plaats van bestemming aankwamen. Ook omdat we door lokale vakantie en daardoor volgeboekte accommodaties elke ochtend eerst anderhalf uur richting de plots moesten rijden waar gebrand werd. En op zich heb ik daar niet zoveel problemen mee hoor, vooral de vroege ritten werden vaak goedgemaakt door alle dieren die we tegenkwamen en de 4x4 routes vind ik ook geweldig. Maar voor degene die mij kennen zal het geen verrassing zijn dat ik door al dat niet lichamelijk bewegen wel met een overschot aan energie kwam te zitten. In je eentje rondjes rennen door het research camp was niet zo’n goede optie aangezien we daar voornamelijk waren als het al donker was. En als we dan eens vroeg terug waren had ik geen zin om te rennen, aangezien ik eigenlijk altijd ’s morgens sport en we begonnen dan altijd al aan het avondeten, want echt vroeg waren we nooit terug. Nu had ik wel voor de zekerheid mijn sportkleding meegenomen en was dacht op een morgen toch maar sportief te gaan doen en wat te gaan hardlopen. Echter in je eentje door het stuk niemandsland leek me ook niet zo’n goed idee en gelukkig vond ik een andere bewoner in het kamp die elke dag een half uurtje ging joggen en besloot een keer met haar mee te gaan. Nou dat was dus wel even afzien. Had ik al verteld dat zij al jaren en jaren elke dag hard loopt en in de zomer ook nog eens elke dag zwemt? Ik was dan wel een aantal jaren jonger, maar heb totaal geen hardloop conditie. Ik hou er zelfs niet zo van, maar ik wilde toch wat doen. Moraal van het verhaal is dat ze me er vierkant uit rende. Maar uiteraard liet ik me niet kennen en heb zelfs daarna nog wat oefeningen gedaan bij ons huisje. Nou daar heb ik nog een behoorlijk aantal dagen van kunnen nagenieten… Was gelijk genezen van dat sportief doen. Zoals een groot wetenschapper ooit zei (ben even vergeten wie het ook weer was) “Als ik de drang voel opkomen om te gaan sporten ga ik op bed liggen tot deze voorbij is”. Misschien moet ik dat ook maar proberen, maar of dat bij mij ook lukt…
Hierna heb ik dus niet meer hardgelopen, ook omdat de dame in kwestie het kamp verlaten had trouwens. Wel kon ik door met de crew mee te lopen bij het aansteken van de plots (als ik daar de tijd voor had tussen de metingen) en twee keer de heuvel op te oprennen als we er een tegen kwamen en dit mogelijk was, hier en daar wel even wat energie kwijt. Dit was dan in het park zelf en als toerist mag je daar absoluut niet uit je auto, maar wij omdat we daar werkten wel. Als er maar een ranger bij je is, deze is namelijk gewapend en houd alles in de gaten. Als het goed is natuurlijk, maar daar ga je dan maar even van uit.

Oh vergat trouwens te vertellen dat ik dit jaar nog wel meer taken had. Ik had de verantwoordelijkheid over de PPE (verplichte kleding die gedragen moest worden bij het werken met vuur) van de bezoekers en zorgde ervoor dat ze allemaal het “eigen risico” formulier invulden zodat ze niemand konden aanklagen mocht er wat met ze gebeuren. Wat gelukkig niet het geval was. Daarnaast zorgde ik ervoor dat iedereen bij elk overleg (zeg maar elke morgen) het aanwezigheidsformulier ondertekenden. Deze dingen zijn uiteraard niet zo interessant om te vertellen, maar kreeg wel complimenten over de zorgvuldigheid waarmee ik het deed. hihi

De temperatuur in het park was overdag heerlijk! 25 graden en warmer, dus echt lekker. Helaas was het daar wel winter zoals jullie al hebben kunnen lezen in mijn eerdere schrijven, en werd het als de zon onderging snel koud. En op zich heb ik niets tegen kou hoor, maar in Nederland zijn we hier op aangepast. Zo hebben we verwarming in huis en dubbele beglazing enzo. Nou in Zuid Afrika niet. Daar zit je ’s avonds gewoon met een jas aan binnen en slaap je onder 6 dekens. Ik in ieder geval. Het verschil was letterlijk dag en nacht. En ik was daar niet erg op aangepast. En mede met mij was Sherry de Amerikaan waarmee ik het huisje deelde. Wij zijn trouwens best goede vrienden geworden in de tijd dat we samen hebben geleefd. Bijkomend voordeel.

Doordat het niet zo heel ver rijden was van onze slaaplocatie naar Nelspruit (2 uur) ben ik een weekend hierheen terug geweest. Het was toch duidelijk dat er dat weekend niet gebrand kon worden aangezien de weersomstandigheden niet geschikt zouden zijn en ik kon meerijden met iemand die voor het betalen van rekeningen en dergelijke onzin toch terug moest. Met ongeschikte weersomstandigheden hadden we trouwens meer te maken omdat er veel te veel regen gevallen was in de voorgaande maanden en het gras eigenlijk te groen was om goed te branden. Echt geweldige branden hebben we daarom dit jaar ook niet meegemaakt. Maar dat maakte het niet minder leuk hoor!
Maar het weekend dat ik naar Nelspruit ging heb ik bij Donna gelogeerd. Colleens dochter, iets jonger dan ik. Uiteraard gebraaid en was erg gezellig.

Zondag weer terug het park in, en elke keer dat ik daar aankom en in de eindeloze verte alleen maar natuur zie wordt ik helemaal warm van binnen. Dat is zo’n ongelooflijk tof idee dat je daar te midden van gras, struiken, bomen, stenen, dieren, lucht, water en stilte bent, dat moet iedereen een keer meemaken! Hoewel de dieren natuurlijk ook best een hoop herrie kunnen maken zoals een aantal vogelsoorten die alleen maar kunnen schreeuwen als ze vliegen, of de twee olifant mannetjes die onderling even aan het uitmaken waren wie de sterkste was. Maar dat hoort er allemaal bij en is geweldig om daar naar te kunnen kijken en er als het ware deel van uit te maken.
Oh en ik weet nog dat ik achterop de jeep zat omdat er binnen geen ruimte meer was. Maar dat vond ik niet erg, want met de zon op je bol, de wind door je haren, neus vol natuur en de wilde dieren die aan je voorbij schieten is voor mij een volmaakt gevoel van geluk. Als je dan even later een groep van 9 leeuwinnen met jongen tegenkomt en met je hoofd over het randje naar ze kijkt (lag nu achterin de laadbak ipv staan zoals eerder) en op een meter afstand de leeuwin jou terug aankijkt terwijl de jeep wegscheurt omdat die weet wat zo’n dier kan aanrichten als het besluit dat je een gevaar voor haar jongen heb je echt het gevoel dat je leeft. Later bedenk je je wel even dat het toch wilde dieren zijn waar je mee te maken hebt en dat je daar voorzichtig mee moet zijn. Maar nu er niets gebeurt is, is het wel weer een mooi verhaal om te vertellen. Al die gebeurtenissen versterken trouwens elke keer meer en meer mijn gevoelens voor Afrika. Ach die Afrikaanse vlieg toch ook… Toen ik geprikt werd heeft hij Zuid Afrika achtergelaten in mijn bloed en nu kan ik niet meer zonder…

Oh er is gewoon zoveel te vertellen; De problemen die we hebben gehad met de truck, ze wilden maar niet starten. De monteur moest er meerdere malen voor naar het park komen. Ik ben naar het trainingskamp geweest van de crews. Heel interessant om te zien waar ze worden opgeleid en met welke disciplines. Zo mochten ze bijvoorbeeld niet lopen maar moesten buiten de gebouwen op het terrein altijd gerent worden. De areal ignition waarbij de savanne werd aangestoken via een helicopter was super interessant om eens te zien.
Ik heb een impala tegen een auto aan zien rennen, vallen, opstaan en weer doorgaan. Was wel even schrikken voor zowel het dier als de bestuurder, maar leek er niet op dat een van hen blijvende schade had. Hoewel Alex (de Duitser door wie ik vorig jaar in aanraking kwam met het hele Zuid Afrika gebeuren en die er dit jaar gelukkig wel een paar dagen bij kon zijn) sindsdien al op 100 meter voor een impala afremde en stapvoets verder reed tot er geen een meer te zien was. En dat is een hoop langzaam rijden kan ik je vertellen, want de impala komt veel voor en laat zich veel zien. Hij wordt dan ook niet voor niets al McDonald’s genoemd door de locals.
Ik heb paard gereden door de bossen, supercool!, de botanische tuin bezocht en ontzettend veel lol gehad met alle vrienden die ik al had en de nieuwe vrienden die ik heb leren kennen. Het terug zien van al de mensen die ik vorig jaar heb leren kennen was geweldig. Ik heb weer ontzettend veel geleerd en me onwijs vermaakt. Voel me daar echt thuis!
Alles was geweldig tot het moment van afscheid… :’(

Weer gedag zeggen tegen iedereen en op het vliegtuig stappen, daar kan ik maar niet aan wennen. En dan is de reis nog niet zo erg, maar als je dan alleen thuis zit na een maand omringt te zijn door mensen die om je geven terwijl buiten de regen probeert om Nederland weg te spoelen… Zo voel ik me dan ook van binnen. Gelukkig was mijn vriendje heel blij mij te zien en stonden ook mijn ouders me op te wachten op schiphol. Dat steekt toch wel weer een hard onder de riem. Maar toch, als er iets bestaat als “post vacation depression” dan heb ik dat. En het zal me wel weer even wat moeite kosten om er weer helemaal aan te wennen en niet elk moment in mijn hoofd nog in Afrika te zijn, de geweldige smaak van de lychee vruchtensap te proeven, de wind door mijn haar te voelen, de zon op mijn huid en aan mijn Zuid Afrikaanse vrienden te denken.
Zoals ik al zei; dit gevoel heb ik eigenlijk altijd na de vakantie en het gaat vanzelf weer voorbij. Dus geen gekke dingen gaan denken he ;)

Dat was het dus. Mijn Zuid Afrika avontuur 2009! Hoop dat het volgend jaar vervolgd wordt met Zuid Afrika avontuur 2010! En dan neem ik Mike mee hoor!
Bedankt weer voor alle leuke reacties en uiteraard voor het geduld om alles maar weer te lezen.

Hier de link met een aantal foto’s. Gewoon voor een impressie.
http://fotossa2009.mijnalbums.nl/

Dikke kus aan allemaal

Ps. Aan iedereen die zich aangesproken voelt; Bel me om weer eens wat af te spreken!
Ps.2 Oh ook nog een klein nieuwtje; Ben aan het solliciteren. Ja weet dat jullie dat al wisten maar ben inmiddels al ergens op tweede gesprek geweest. Als ik meer weet en jullie vragen ernaar zal ik meer vertellen :D