Weekje met mijn ouders!

Nou zoals jullie al hebben kunnen lezen zijn mijn ouders dus aangekomen. En dat is wel even wennen hoor. Ik bedoel ik woon al zo lang niet meer thuis, dan is het gek om elke dag ongeveer 24 uur met elkaar om te gaan. Ook een gek idee trouwens dat ze jullie (en vooral mike dan) nog net hebben gezien. Echt even wennen. En ze gedragen zich als rasechte toeristen, met buiktasje onwennig doen met dat vreemde geld en het geven van teveel fooi! Eigenlijk zou ik aan dat laatste een voorbeeld moeten nemen, tenslotte kunnen wij het allemaal best missen en zijn ze hier heel blij mee.

Ze kwamen natuurlijk aan op mijn verjaardag, en we zijn toen uit eten geweest. Door allerlei miscommunicatie en wat onbegrijpelijke blikken kwamen Meri, Merisita, en Negro (de “familie”) ook mee. Lekker lokale gerechten geproefd en het was eigenlijk gewoon heel erg gezellig! Ze hadden zelfs gezorgd dat de “life-zanger” mijn naam op het podium rond riep en een zin van “fijne verjaardag” zong. Uiteraard was mijn naam niet te verstaan. Daar hebben ze het hier een beetje moeilijk mee. Verder heb superschattige oorbellen van Marysita gehad en een superleuke armband van mijn ouders.

De volgende dag zijn we als eerste even gaan shoppen. Papa had slechts een korte broek mee en dat was ook nog eens zijn zwembroek dus daar moesten we wat aan doen. ’s Middags ben ik nog even naar IBIF gegaan om te kijken of Bonifatio er was, want hij moest mijn nieuwe voorstel voor mijn onderzoek goedkeuren. Hij was er de hele dag niet… Kon ik mijn ouders ondertussen even mooi rondleiden. Daarna door naar de familie, want die wilden graag voor ons koken. Helaas was het allemaal niet precies wat ze in gedachten hadden en kreeg de huishoudster/kokkin/slaaf behoorlijk op haar kop. Hoe haalde ze het in haar hoofd om niet mals vlees te serveren aan gasten?!? Nou die heeft het geweten. Aan het eind van de avond gezellig met de meiden (Marysita, Lily en Sas) naar de film. Bak popcorn erbij waar je u tegen zegt, en met zo’n groepje dames vermaak je je altijd wel. Ondertussen had ik mijn ouders achtergelaten bij de “familie” dus die hebben in hun beste Spaans en Engels nog een leuk gesprek gehad.

Zaterdag hadden we ‘s middags een bbq van een collega van IBIF. Werden even rondgeleid in het huis waar ze een kamer huurde. Enorm huis, zwembad met fonteintje erbij, zekers een prima optrekje. Misschien iets als buitenhuis pap?

Met pijn en moeite voor zondagochtend een taxi geregeld. Wilde natuurlijk wel even wat met mijn ouders gaan doen. En taxi’s waren er genoeg, maar de “familie” vond ze vaak te duur, of niet betrouwbaar, of weet ik veel wat. Dus na twee en een halve dag bezig met regelen was ik blij dat we eindelijk op weg waren. De chauffeur die we hadden was trouwens wel een schatje hoor, als goed Boliviaan had hij een glimlach waar je bij weg kon smelten, en hij was gewoon heel aardig. Hij heeft ons eerst naar de watervallen gebracht waar we precies op tijd aankwamen, want er was nog niemand. Konden we mooi foto’s maken en even rustig zwemmen. Op het moment dat we weggingen kwamen er echt massa’s mensen binnen. Mooi dat we daarvoor waren.

Daarna door naar Samaipata en als eerste een echte Boliviaanse lunch nuttigen. Gewoon bij het eettentje gaan zitten en je krijgt vanzelf een bord voor geschoven. Ze hebben toch maar 1 gerecht. Was trouwens wel weer goed te doen, zoals steeds vaker. Daarna door naar het fort. Een oud incafort nouja, het was eigenlijk een inca ruïne. Stond nergens meer een heel gebouw alleen wat muren en veel stenen. Met gids en cowboyhoed gewapend een ronde om het fort gelopen. En uiteraard veel geleerd. De gids sprak gelukkig ook wat engels, dus ik hoefde niet te veel te vertalen. Hoefde ik trouwens toch steeds minder, want stiekem verstaan mijn ouders heel veel. Aan het eind nog even souvenirtje gekocht wat helaas alleen maar voor commerciële doeleinden was. De hele rondleiding horen we aan dat er zoveel onderzoek nog gedaan kan worden maar dat er geen geld is, maar er gaat niets van de winst van de souvenirs naar onderzoek. Juist… Terug van het fort naar Samaipata hebben we gelopen. Was enkel naar beneden en slecht 10 km… Nou dat hebben we gevoelt hoor. Werd ’s nachts zelfs nog even wakker door de pijn in mijn benen.

De volgende ochtend eerst lekker ontbijten en dan beslissen wat we gaan doen. De hoteleigenaar belde wel even een taxi voor ons en voor we het wisten hadden we voor drie dagen excursies en de terugreis naar Santa Cruz geregeld en dat allemaal voor het gigantische bedrag van 100 dollar. Dat is dus ongeveer 65 euro in totaal dus ook nog niet per persoon. Taxichauffeurs zijn hier namelijk ook gewoon gids. Ja!, je moet wat kunnen om je geld te verdienen!
Die eerste dag naar Ambóro nationaal park. De reis op zich was al een heel avontuur, langs ravijnen door riviertjes, over paatjes zo stijl dat je je afvroeg of de auto het wel ging redden en over bar slechte wegen waar de geulen van het water als gigantische slangen doorheenliepen. In dit park hebben ze hele bijzondere vegetatie, een soort van grote varens, echt heel bijzonder. En ik moet zeggen toen ik daar doorheen liep voelde het als een sprookje, ik hoop dat, dat met de foto’s een beetje overkomt. Met grote zware rugzak om een dik uur over de berg door het bos lopen was al een uitdaging, maar de echte uitdaging ging nog komen. We zouden namelijk die nacht met onze gids, die trouwens gewoon Frans heette, een nacht in het bos slapen. Die Frans was trouwens een grapjas eersteklas, en had een buikje, aan wie doet hij me nou toch denken… ;) In eerste instantie dachten we dat we ergens in een hut zouden slapen maar er was even geen hut. Gewoon lekker onder de blote hemel. Wauw. Zoals een goed moeder beaamt was de mijne eigenlijk een beetje zenuwachtig om dat te doen. Je weet natuurlijk nooit wat er gebeurt. Maar naast 8 keer wakker worden tussen zes uur ‘s avonds en vijf in de nacht toch nog lekker geslapen. We gingen trouwens zo vroeg slapen omdat het dan donker werd en we wilden voor de volgende excursie de volgende dag vroeg op pad omdat dat veel lopen zou zijn. Dus na ons vers bereidde bbqvlees lekker onder de wol.

De volgende ochtend werd ik wakker als een gerookte paling. De wind was namelijk gedraaid waardoor ik het laatste uurtje nog even volledig in de rook was komen te liggen. Heerlijk die geur die dan vrijkomt bij elke beweging die je maakt. Helemaal als je nog niet hebt ontbeten. In het schemer alles ingepakt en op pad. Met de auto weer het geweldige pad naar beneden af en de andere kant op richting een andere berg met andere vegetatie. Daar was nog zo’n prachtig getekend pad. Kwam er nu achter dat ze er allemaal zo uitzien en dat er slechts een paar goede ehh, betere wegen waren die redelijk normaal te begaan waren. Soms ging je zo dicht langs een ravijn dat je dacht dat je er al bovenhing en niet durfde te kijken. Gelukkig weten ze hier allemaal tot op de millimeter hoe groot hun auto is dus heb je niets te vrezen. Maar toch…

Eenmaal aangekomen aan de voet van de berg waar we moesten wezen na 4 en een half uur wakker eindelijk ontbijt. Het landschap is trouwens wel geweldig hoor! Heb ook ontzettend teveel foto’s gemaakt. Maar dat doe je al snel met digitale camera.
Nieuwe gids, en de berg oplopen. Wisten wij veel hoever dat was? Nou drie en een half uur klimmen, ongeveer een kilometer omhoog! wisten we dat wel. En onze spieren ook. Wat een tocht. Onze taxichauffeur was dan ook al afgehaakt, want die had een zwakke knie.
Nu kwam toch ons reisdoel in zicht; een kolonie condors. Als je die ziet vliegen vergeet je dat je net drie uur heb moeten klimmen. Supermooi. Helaas wat ver weg dus de foto’s zijn allemaal net niet wat je ervan wilde, maar het heeft wel wat. Helemaal omdat de gids eerst zei dat het er zo’n vier a zes zouden zijn en het waren er minimaal 20 die we op de rotsen konden zien zitten. Zit je dan op het randje van de afgrond naar vogels te kijken. Nouja niet echt op de rand hoor, dat mocht ik niet van mijn Mama, zelfs een dikke meter daar vanaf moest mijn vader nog voor de zekerheid mijn rugtas vasthouden. Ach beter een beetje bezorgde ouders dan mensen die helemaal niet om je geven. De terugreis van twee en een half uur verliep prima en na een dorstlessend drankje lekker terug naar het hotel om bij te komen. Wat ook wel nodig was.

Ik sliep trouwens bij mijn ouders op de kamer, net zo makkelijk. Alleen een beetje jammer als je vader naar de wc is geweest die ook op die kamer is…
Deze dagen alleen aan de factor zestig gezeten (zonnebrand). En dan toch nog verbranden! Vind ik eigenlijk best knap. Maar dat geeft toch wel aan hoe scherp de zon hier is!!
De taxi zelf had het ook allemaal een beetje gehad. Er begon steeds meer aan te rammelen en de achterklep ging elke keer een beetje open. Beetje jammer als je dan tegen een berg aan staat en al je spullen rollen eruit. Gelukkig is dat niet gebeurt, maar de rit terug naar Santa Cruz heeft onze chauffeur toch overgegeven aan een ander met een betere auto. Wij vonden het allemaal prima zolang we maar thuis kwamen.

In Santa Cruz eindelijk mijn begeleider gesproken en gelukkig was alles wat ik bedacht had goed. S’avonds naar een cocktailparty omdat IBIF vijf jaar bestaat. Viel hartstikke mee. Ik verwachtte uren praten en daarna veel zuipen zoals in Nederland. Bleek slechts een half uurtje praten (begon uiteraard wel een uur later dan geplant was) en daarna twee drankjes met wat chocolaatjes en hapjes. Rare jongens die bolivianen.

Vanochtend nog even koffie gedronken met mijn ouders, want die gaan zelf om vier uur met de bus op pad voor hun verdere vakantie. Stiekem zal ik ze toch wel gaan missen. Al is het alleen maar omdat ze zoveel voor me betalen. ;) nee hoor ook vind ik het gewoon heel tof dat ze helemaal hierheen gekomen zijn en dat we dit allemaal samen hebben kunnen doen! Toppertje! Ik ben trots op jullie! Gek om ze zo achter te laten, voor mijn idee waren ze er nog maar zo kort. Nouja ik heb in ieder geval genoten van de tijd samen! Had het zeker niet willen missen. Wat voel je je dan leeg he als de taxi wegrijd…

Daarna werklunch gehad om het vijfjarig bestaan te vieren. Nouja eigenlijk was die al door miscommunicatie al 2 uur eerder begonnen en konden Saskia en ik nog net aanschuiven voor het nagerecht. Was niet erg, de koffie met mijn ouders was uitgelopen in wraps, een smoothie en flink wat pizza. Alsof ze vinden dat ik te weinig eet…
Morgen weer voor ongeveer twee weken het bos in. Dit keer voor mijn deel van de studie. Heb er zin in!

De eerste link van mijn foto’s was een beetje vol. Heb even een nieuwe gemaakt en die geef ik dus ook hieronder. Ik zal ook maar de andere link erbij laten staan voor mensen die willen terugkijken. De oude link is dus de laatste
Ehh nou die foto’s moeten nog even wachten. Was zo’n slechte internetverbinding vandaag dat maar 1 foto per dik half uur werd geladen. En nadat de site twee keer was vastgelopen heb ik het opgegeven. Jullie houden ze tegoed voor volgende keer.

Hier dus alleen de oude site;
http://renskefotosbolivia.mijnalbums.nl/