Engeland 2017

Ja ja... Eindelijk een blog! Hoewel ik afgelopen twee weken in China heb gezeten, first things first. Ik had dit wel eerder willen posten, maar 1. Ik had het nog niet af en 2. In China werkte het allemaal niet zo lekker mee (zie blog China to be posted). Eerst dus nu Engeland:

Oei een nieuw avontuur. Maar eentje wel heel anders dan alle voorgaande. En niet om de minste reden..., maar omdat mijn grootste (blog-)fan mee is; Oma! En dat brengt wat onzekerheden met zich mee.... Moet ik bijvoorbeeld nu wel of niet alle plaatsnamen van de bezochte plaatsjes noemen. Want die beschrijf ik altijd zodat zij en Opa deze in de grote Bosatlas kunnen opzoeken. En hoe zal het zijn nu zij hier is en een hoofdrol heeft in plaats van het op afstand mee genieten? Nou zo dus:

Ik heb de eer en het genoegen de volgende 16 dagen de functie van gids en chauffeur van mijn opa (87 jaar) en oma (83 jaar) te mogen vervullen op onze vakantie naar zuid Engeland! Yeeh!
Opa en Oma (hierna O&O) kijken er, net als ik, erg naar uit en hebben zich voorgenomen zich totaal niet te bemoeien met mijn rijden. Dat we Broek in Waterland nog niet uit het zich hebben en er wordt mij al ietwat bezorgd gevraagd of ik me op dat moment niet op de busbaan begeef, vergeven we ze dan ook maar even. Helemaal omdat de bewuste busbaan pas onlangs verlegd is en het niet altijd makkelijk is om al die wijzigingen bij te houden hihi.

De route naar de ferry bij Oudekerke (Frankrijk) gaat voorspoedig, we krijgen voorrang om de boot op te rijden en bij de liften te parkeren (wat je hebt moet je in je voordeel gebruiken: leeftijd dus) en voor we het weten staan we al met de auto in Engeland. Nadat O&O de eerste rotondes hun ogen stijf dicht gehouden hebben, zijn ze voldoende gewend aan het links rijden om te genieten van de omgeving. Tenminste, wat daarvan te zien is tijdens de regen die we onderweg op ons dak krijgen. Ach, tijdens het rijden is dat niet zo erg.

Onze eerste stop is Southampton. We logeren in een appartement dat volledig is vol gelegd is met vloerbedekking. Iets typisch Engels zullen we gedurende deze reis achter komen. Overal de schoenen uit dus, pffff. Om gelijk te proeven dat we in het buitenland zijn gaan we die avond lekker Indisch eten, een primeur voor O&O zo blijkt.

Nadat we de volgende dag de nostalgische haven gemist hebben, en we de yuppen haven na een uurtje wel gezien hebben rijden we richting New Forest National Park. Dit is een groot heidegebied waar de paarden en koeien los loslopen. Oma stuurt me er op uit om lekker op mijn eigen tempo de boel te verkennen en als jonge hond met flapperende oren en de tong uit de mond ren ik weg. Later als we elkaar weer hebben gevonden voeren we een levendige discussie over de verschillende soorten poep die een koe kan voortbrengen (hangt af van de hoeveelheid eiwitten in het voer. De melkkoe krijgt daarvan veel te veel binnen waardoor het zo'n flats wordt) en met een gekookt Nederlands eitje achter de kiezen rijden we weer verder.
Om de lange rit te breken stoppen we onderweg in de stromende regen bij een werkplaats die van alles kan maken van wilgentenen en werken daar onze eerste scone met clotted cream en aardbeienjam weg, ook een primeur voor O&O! Buiten zit een typische Engelsman te genieten van kopjes thee en het lukt maar net Opa en hem uit een diepe conversatie over de overheersing van Engeland door een Nederlandse koning te halen, aangezien we weer op tijd in Wiveliscombe willen zijn, waar de kamer van O&O een prachtig weids uitzicht over Engels platteland blijkt te hebben. Dat ik de kamer daarnaast op een matrasje op de grond ligt haalt het gemiddelde cijfer voor deze locatie maar een heel klein beetje naar beneden. Ik slaap tenslotte overal goed :)
De dag wordt in stijl afgesloten met ciders en (flauw) Engels bier in de locale pub.

De eerste dag in de omgeving van deze locatie bezoeken we de eerste Engelse tuinen (Kilver Court in Somerset). Een tuin die meer dan 100 jaar geleden is opgezet als oase van rust voor medewerkers van een naburige fabriek. Wij wandelen rustig rond in het zonnetje terwijl de binnenkomende berichten en video's over een fikse hagelbui op Nederlandse bodem ons een extra glimlach op het gezicht geven. Maar zelfs zonder dat genieten we enorm van de tuin vol bloemen, flinke vijver, idyllische paadjes en zelfs een prachtig en enorm viaduct (Charlton Viaduct) dat de tuin doorkruist. Alleen een belletje met een goede vriendin kan dit moment nog mooier maken!! Ok, de perfecte koffie en huisgemaakte courgettetaart mag hierbij ook niet vergeten worden. Kortom perfect uitje en het was niet eens ons belangrijkste toeristische stop die dag. Dat was namelijk een eindje verderop de Cheddar Gorge! Hiervan wordt gezegd dat het de grootste kloof is die Engeland kent. Het smalle weggetje dat je door deze kloof kan rijden maakt dat je rechts en links soms wel tegen door smeltwater uitgesleten kliffen aankijkt van meer dan 130 meter hoog. Een prachtige route waar voldoende plaatsen zijn om uit te stappen en kleine wandelingetjes te maken. Ik probeer ergens nog even een stuk naar boven te rennen naar de groep schaapjes die daar staat en kom er op de terugweg al glijdend naar beneden pas achter dat het paadje dat ik pakte toch net iets steiler was dan ik vooraf dacht. Oma heeft vast een paar goede foto's van die slimme actie haha
Omdat we vooraf besproken hebben het deze vakantie lekker rustig aan te doen besluiten we de dag af te sluiten met een bezoek aan weer een recordhouder: de Wells Cathedral. De voorkant hiervan herbergt namelijk een van de grootste collectie middeleeuwse beeldhouwwerken van de wereld. Een prachtig bouwwerk waarvan het bezoek niet compleet is zonder het bekijken van het kleine middeleeuwse straatje ernaast (Vicars Close) de zogenaamd enige echt alleen middeleeuwse straatje dat Engeland nog in haar bezit heeft. Prachtige en vermoeiende dag!

De volgende morgen is een stralende zonnige morgen en wanneer ik door onze host (mede yoga lerares) wordt uitgenodigd om mee te gaan de hond uitlaten in een uur durende wandeling door de omliggende heuvels met bos en weiland zeg ik daar uiteraard enthousiast ja op! Altijd leuk om door de koeien en schapen de wandelen.
Daarna kopen O&O en ik wat lekkernijen op de lokale (biologische) mini markt en zetten we koers naar onze volgende locatie. Hierbij mogen we over geweldige sprookjesachtige smalle weggetjes tussen bos, of ander natuur, maar bijna altijd met grote wallen of muren, zodat je fantasie de vrije loop kan gaan voor wat daar wel allemaal niet achter zou kunnen liggen. Heel soms is er een opening die wat laat zien en bijna altijd is het heel anders dan je dacht haha. Door de vele bochten die deze weggetjes maken kan je ook niet zo ver de weg af kijken. Op zich is dat geen probleem. Op de weggetjes die slechts breed genoeg zijn voor één auto komt elke zoveel meter een inhammetje en de verdere weggetjes zijn breed genoeg voor twee. Soms echter maar net aan. Zo moesten we een keer een vuilniswagentje passeren dat (omdat ik flink de kant in gedraaid was en het stuur nog niet teruggedraaid had) er niet langs paste, omdat hij tegen mijn band aan reed. Pas toen ik die weggedraaid had paste het. Niet alle keren is zo'n passeer-actie goed gegaan helaas. Op één van de weggetjes kwamen we namelijk een persoon tegen die of niet gewend was aan het bestelbusje waar hij in zat of dacht dat dat busje breder was, want goed opzij ging hij niet. En hoewel we geen flinke vaart hadden, had ik achteraf misschien ook inderdaad wel nog wat verder kunnen afremmen... Resultaat was in ieder geval dat de spiegels elkaar raakten en met een flinke klap tegen de auto's klapten. Spiegel er half uit en vol barsten en missende stukjes, kap er afgeslagen die ik later nog van de grond ben gaan oprapen. O&O even flink de schrik er in en ik uiteraard ook. De ander remde wel na de klap wel even af, maar ging er toen snel van door. Had wel door dat hij niet helemaal goed had gezeten zeker... Bij het tankstation wat tape gekregen en alles weer mee aan elkaar gebonden. Dat bekijken we thuis wel weer verder.
Gelukkig maken de paar stops om naar de prachtige natuur te kijken en een paar poep-grapjes de dag weer helemaal goed. Ook de locatie waar we de volgende drie nachten verblijven (een bungalowtje dat van alle gemakken is voorzien) is top. Opa zou deze graag in zijn achterzak meegenomen hebben. En na een lange vermoeiende dag vallen O&O beiden met er boek op schoot in slaap op de comfortabele bank :)

Jaaa eindelijk staat de zee op de planning!! Omdat het de ochtend hard regent doen we lekker rustig aan en halen alleen even wat boodschappen. Maar die middag gaan er over de steeds terugkerende smalle kleine weggetjes via een oude kerk (Anglicaanse kerk Parish Church of St. Nectan, Hartland) waar we uiteraard even in lopen richting bij de prachtige woeste kust van Hartland Quay vol basalten kliffen. Omdat het weer nog steeds wat onstuimig is (redelijk wat wind en soms een vleugje regen) beuken de hoge golven hier prachtig tegenop: genieten!!

Volgende toeristische stop is Clovelly, een klein dorpje dat sinds 1738 door één familie beheerd wordt, waardoor het in originele staat (van rond 1850) is behouden. Om bij het haventje te komen moet een flink steile afdaling over een met kleine ronde stenen belegd weggetje (ook wel een klinkerstraat genoemd :P) met aan weerszijden kleine witte cottages. Beneden aangekomen weer een primeur: de typische vleespasteitjes (Cornish Pasties). O&O vinden het maar een grote hap... De koffie en cappuccino wordt wel gewaardeerd evenals een snelle klautertocht over de gladde ronde stenen van het strand naar een kleine waterval. Deze laatste wordt uiteraard alleen door mij uitgevoerd. Er zijn hier geen auto's toegestaan, maar O&O kunnen gelukkig terug omhoog met een daarvoor bestemd terreinwagentje.
Daarna via allerlei kleine weggetjes naar een volgend strandplaats (Crooklets beach bij Bude. We waren op zoek naar een leisteengroeve, maar op enkele flinke stukken leisteen op de heuvels na hebben we die toch gemist). Er staat behoorlijk wat wind dus het is even lekker uitwaaien voor we weer verder gaan en voor we het weten staan we dan opeens in Tintagel waar zich een ruïne van een kasteel (Castel Dyntagell uit 1230) bevind. (Dat wisten we van tevoren hoor...) Het is dé plek waarvan gezegd wordt dat daar de King Arthur verhalen zijn bedacht. O&O vermaken zich rustig in het stadje zelf terwijl ik, al foto's schietend, over het eiland waarop zich de ruïne bevindt op en neer ren.
Aansluitend genieten we de beste maaltijden tot nu op deze vakantie (Restaurant The Big Fish; een aanrader!). Tweemaal fish en chips en eenmaal een ovenschotel met vis en aardappel allen gegarneerd met een meer dan royale hoeveelheid erwtjes, courgette en wortel! Mjam mjam.
Beetje jammer dat Opa een beetje scheutig was met het zout. Dat in combinatie met de wat vettere hap van de gefrituurde vis zou hem die nacht lekker bezig houden.

De volgende dag is met name reizen en natuurlijk even stoppen bij een klein strandplaatsje (Port Isaac) voor de lunch (scone!!) Daarna huppel ik vrolijk over boulevard terug naar de auto waarbij ik daardoor menig glimlach op de passerende gezichten tover. En daar doen we het tenslotte voor (en om wat extra energie kwijt te raken). Het een op en neer (lees light heuvelig) lopen terug richting de auto gaat Opa (die vooral het omhoog lopen wat lastiger vindt) steeds beter af: hij gaat als een kievit! Elke keer beter/sneller!

Hoewel het reserveren van de volgende airbnb niet helemaal volgens de planning ging, liggen we die avond op heerlijke bedden die niet onderdoen aan die in een goed hotel in Four Lanes. Nadeel van deze prachtige kamers was (natuurlijk) wel dat er geen stoel of tafel aanwezig was, dus waar moet je je koffer dan zetten? Gelukkig hadden we een tasje minder, want Opa had zijn kledingkoffertje, met gelukkig alleen wat oude onderbroeken en shirts, in de bungalow laten staan ("jij zou alles naar de auto brengen", "maar jij had alles al bij de deur klaar gezet"..). Door gebrek aan stoelen werd het ontbijt dat we nog over hadden daarom genuttigd op bed met een handdoek over de knieën tegen de kruimels.

Opa had een paar dingen op zijn lijstje staan om te zien en vandaag mogen we er weer eentje van afstrepen; Lands End. Dit is het meest westelijke punt van Engeland en bied prachtige mogelijkheden om te wandelen over de kliffen. In combinatie met onze zelf meegebrachte pasteitjes (van de beste bakkerij van Engeland zeggen ze zelf) en restjes van de supermarkt een perfecte lunch op een perfecte locatie. Via een mooie route naar deze locatie krijgen we, door de palmen die er groeien, ook wat meer mee dat we echt door subtropische gebied aan het rijden zijn.
Op de terugweg pakken we, gewoon omdat het kan en we er langs rijden, nog even een prachtige typische Engelse tuin mee (Trewidden Garden). Niet zo veel bloemen (mede door het jaargetijde), maar het bos van varens, waar deze ruim om bekend staat, is prachtig!

Ook voor mijn wensenlijstje wordt tijd en ruimte ingepland en zo bezoeken we bijvoorbeeld Lizard, wat dan weer het meest zuidelijke puntje van Engeland is.
Dan is het alweer tijd geworden om richting het vliegveld van Newquay te rijden om mijn moeder op te pikken die ons de laatste week zal vergezellen. Aangezien zij wat vertraging blijkt te hebben kunnen we ons nog wel even vermaken op het strand van Perranporth. Dit strand bestaat zowaar voor een groot deel uit zand, maar wel met aan weerszijden van het dorpje grote kliffen waar je tussendoor kon lopen en mooie foto's kan maken. Opa en ik trakteren onszelf ook nog even op een typisch ijsje. Smaakt prima!

Ondanks de flinke regen die ons dan probeert af te remmen zijn we toch relatief op tijd bij het vliegveld en beginnen we aan de laatste week met 4 personen.

Moeders erbij maakt dit een hele andere vakantie. Waar de nadruk eerst lag op de uitjes en alle vormen van attracties, verschuift het zwaartepunt nu naar een familievakantie. Over alle familieleden, vrienden en kennissen wordt bijgepraat. In de mooie Engelse tuin (die een nursery blijkt te zijn, naam vergeten) zijn de enige foto's die gemaakt worden een selfie van ons vieren met een boom met zeer suggestieve bloemen (heb ik die dirty thoughts toch niet van vreemden haha).

Langzaam meanderend door het landschap maken we ondertussen van alles mee. Een tochtje met één van de 5 kettingferry's die Engeland rijk (de King Harry Ferry over de Fal river) is om een zeetong over te komen bijvoorbeeld. Vinden we op goed geluk een kustdorpje waar Opa wel graag nog ouder had willen worden waar we genieten van scones en warme chocolade. En blijken we plotseling te slapen in een oude gekantelde (en omgebouwde) silo te midden van een boeren landschap met geweldige sprookjesachtige kleine weggetjes die we moeten nemen om daar te komen (omgeving Saint Keyne, Liskeard).

We hebben veelal mazzel met het weer. Alle bezienswaardigheden zien we droog of zelfs met zon. En die paar spatten die we wel vangen doen ons goed Hollanders natuurlijk niet veel.
Als echte Hollanders.... Tsja, we kijken er inmiddels niet meer van op als er gedacht wordt dat we Duitsers zijn.

De kustplaatsjes blijven goede punten om te genieten van een kop thee en een goede scone, die laatste blijft elke dag een favoriete lunch. Ergens op de route in een van dergelijke plaatsjes met strand proberen mama en ik de extra calorieën er wel weer langs het strand af te kopen en trekken zelfs af en toe een sprintje. Al is dat laatste met name bedoel om de regenbui te missen want heel eerlijk gaan die spatten waar ik het eerder over had soms best te keer. In hurkzit in de overhangende hagen gedrukt brengen we het er best aardig (lees droog) van af. Ook op het strand wat later vinden we een schuilplek tegen, en in uitgesleten kuilen van, grote keien aangedrukt. Wij maken ons eigen avontuur wel :)
Na het bezoek aan de lokale kerk en wat rondscharrelen in het idyllische vissersdorpje Polperro, waar ik mama nog de stuipen op het lijf jaag door al bellend (lees: geen handen vrij) over een, naar haar idee, steile klif te klauteren, mogen we thuis weer lekker op de bank zakken. Een blik in de achteruitkijkspiegel detecteert al twee hangende hoofdjes die daar vast een voorproefje van nemen. Best vermoeiend zo'n vakantie!!

Op weg naar National Park Darthmoor proberen we tegen de harde wind en wat regen in een heuvel op te klimmen naar de kerk die daar bovenop staat (Church of St. Michael de Rupe). Tegen de wind in met je gele poncho als een cape achter je aan fladderend geeft dit een paar mooie foto's!

In het park zelf lopen we via een steile route naar beneden in de Lydford Kloof naar de waterval die van daar het beste te zien in. Mooie wandeling en leuke waterval (White Lady Waterfall), maar wat betreft die laatste ben ik met mijn reizen natuurlijk wel een beetje verwend. Wat ik wel weer heel uniek vindt (niet alleen op dit wandelingetje) is tijd alleen met mijn moeder te spenderen. Dat ik haar niet hoef te delen gebeurt niet zo veel :)

Een paar 100 meter verder aan de andere kant van de kloof lopen we samen met Oma (Opa kreeg het koud en vinden we later luisterend naar classic fm terug in de auto) naar wel weer iets spectaculairs: Delvils cauldron. Hier heeft de rivier een prachtige ruwe weg tussen de rotsen door gesleten, waar je voor een deel door naar beneden klauteren tot op een plateautje boven kolkend water omsloten door zwarte rotsen. Heel gaaf!!

Eenmaal 'thuis' wordt na alle roddels te hebben bijgewerkt het langzaam leeg maken/opruimen van de ark, de erfenis- en de begrafenis(dienst) wensen besproken. Gelukkig maken O&O even een overzichtelijk lijstje :P

Voordat we ons verder druk gaan maken over dat soort zaken genieten we nog even verder van het Engelse landschap en elkaar.
Op een prachtig strand weer ergens op de route, waar we even willen genieten van de machtige golven, komen we in een killer regenbui terecht. Gelukkig beschikken we inmiddels allemaal over poncho's en, omdat het te ver is om terug te lopen naar een betere plek, hurk ik midden op het strand maar neer met de poncho als een tentje om me heen terwijl de regen op me neer beukt. U begrijpt dat ik het op dat moment geweldig maar mijn zin heb daar (ja echt!). Bij gebrek aan popcorn ter vermaak eet ik daar wat fruit en koekjes in m'n eentje in m'n tentje op het kiezelstrand! Mooie foto's en filmpje ook van gemaakt!
Zo plotseling als het begin te regenen maakt deze fase weer plaats voor zon en kunnen we nog even genieten en opdrogen. Ik houd nog even een wedstrijdje met de harde wind over wie er meeste recht heeft op wen leeg boterhammetje, maar de zee helpt mij deze te vangen, zodat ik hem netjes weer mee kan nemen. Wel even de longen voor uit mijn lijf moeten rennen :)
Oma doet andere dingen voor haar vermaakt. Gaat zo op in het turen over de zee en de afleiding die wij geven, dat ze even mist hoe ver een golf slaat, wat haar twee natte schoenen oplevert.

Die avond in een veel te dure B&B in Barton on Sea met uitzicht op het strand lig ik gezellig tussen Oma en mama op bed te lezen tot het tijd is te gaan slapen. Tenslotte willen we de volgende morgen weer op tijd uit de veren om nog even langs dit strand te lopen.
Het is even zoeken naar een punt vanwaar de (niet eens zo ontzettend hoge, maar wel te steile en met kans op instortingsgevaar hebbende) klif een punt te zoeken waar we bij het water kunnen komen. O&O slaan ons in de zon vanaf een bankje gade terwijl mama en ik later ook weer ergens anders een punt zoeken om er weer op te komen, niet in het minste gehinderd door de bordjes 'verboden te passeren' of de stukken ingezakte kant en hekjes waar we over moeten klimmen.

Onderweg lopen we een rondje in Arundel waar ik mijn telefoon net niet in mijn achterzak duw en deze plat op de stenen valt. Maar door mazzel zijn de barsten in het scherm niet vervelend en doen alle functies het nog. Alleen nu bij de voorste camera een soort wazige streep aan de zijkant. Uniek special effect :)

En, door! Weer op pad. We hebben een hoop kilometers af te leggen. Maar niet voor een volgende zeer bijzondere stop: de 7 sisters! Deze spierwitte krijtrotsen zijn zelfs vanaf Frankrijk te zien. En had ik nou onthouden dat Opa op de boot naar Engeland had aangegeven deze graag een keer van dichtbij te willen bekijken. Weer een paar punten gescoord :) Mooi zijn ze zeker. Hoog, lang en groot ook! We stoppen op een punt aan de onderkant waar de wind enorme golven langs ons heen slaat en maken een wandeling op de top waar de wind zo hard waait dat omhoog lopen met de wind in de rug minder moeite kost dan naar beneden met haar tegenwerkend! Prachtige plaatje plaatjes weer. Ook een Aziatisch bruidspaar (met zwarte jurk!) maakt goed gebruik van deze locatie!

In Hastings aangekomen beschikt ons appartement over weids uitzicht over de zee en worden hier veelvuldig foto's van gemaakt door Oma, die deze reis toch wel heeft laten zien eigenlijk een zeemeermin te zijn die het liefst altijd over zee uitkijkt.
Enige nadeel aan deze locatie is dat je er 5 flinke trappen voor op moet lopen! Gratis gymnastiek voor de ouderen onder ons :)
Hier genieten we de laatste dag van het stadjes, elkaars gezelschap en de zee. We eten de laatste scones deze vakantie waarbij Opa die een appeltaartje besteld een hele maaltijd hiervan krijgt voorgeschoteld met bollen ijs en scheuten karamel. Hoewel het te veel is voor hem alleen is het zo lekker dat het toch moeilijk delen is haha. Ook word ik verwend wanneer ik na enig aandringen prachtige oorbellen met hematiet uitkies die Opa en Oma mij graag als aandenken voor deze vakantie willen geven :)
Die avond eten we op een hele bijzondere locatie, namelijk een restaurant dat in de pier verwerkt zit waardoor je soort van onder de grond zit. De twee jonge meiden die hier staan leveren puik werk. Jammer voor hen dat wij de enige gasten zijn, maar wel zo prettig voor Opa, want zonder achtergrondgeluid verstaat hij ons stukken beter.

En dan is het alweer tijd voor de terugreis. Ruim op tijd zijn we bij de boot, waarop we de laatste grapjes over het delen van eten kunnen maken als we drie hapjes te verdelen over ons vieren bestellen. De laatste avonturen worden beleefd wanneer we door de enorme regen tweemaal te maken krijgen met een overslaande hartslag stukje aquaplaning en er wordt ons wat extra tijd om van elkaar te genieten gegund rond Antwerpen in de twee uur extra die het ons daar extra kost om vervolgens aan te sluiten in de langste file van het jaar in Nederland.
Gelukkig hebben we een rustige avond gepland (echt niet!) en om aan mijn planning te voldoen word ik gelijk bij Janneke en John gedropt om daarna nog even bij Nienke langs te gaan haha.

Al met al een super mooie vakantie gehad! Dit deel van Engeland is een
prachtig stukje (nu nog) Europa. Dat had ik niet van tevoren bedacht. En die gekke Engelsen hebben allemaal een hond en een tuin. Anders tel je niet mee haha
En sowieso een prachtige ervaring om met je nog oh zo fitte Opa en Oma op pad te mogen. Dat ze al een beetje op leeftijd zijn heeft zo zijn voordelen (even in de blote kont achter opa langs de badkamer in of uit schieten heeft hij niet door) en de poepgrapjes blijven grappig! Ok, al die scheetjes en dat luide gapen mocht wat minder, maar als dat alles is waar ik over te klachten heb... Wat heb ik dan een onwijs toffe Opa en Oma en een prachtige tijd met ze mogen doorbrengen (ook met jou erbij natuurlijk mam)!

Dank jullie wel!!

Liefs Renske