Zuid Zuid Afrika

Het is gelukt! We zijn aangekomen in Zuid Afrika. Waarom, hoor ik je denken, zou dat mogelijk niet gelukt zijn?? Nou, als je allebei niet erg oplet op het vliegveld en ze roepen al voor de tweede keer 'last call' voor jouw vliegtuig kom je aardig in de richting. Net op tijd krijgen we het in de gaten en moeten met de stewardess meerennen naar het toestel. Wij nog denken: hoe kunnen we nou die hele rij gemist hebben: blijken er maar 25 mensen (incl. wijzelf) in het vliegtuig te zitten dus ging allemaal een beetje snel waarschijnlijk. Goed. Mooi verhaal weer... Gelukkig ging het onze tweede vlucht Johannesburg-Kaapstad beter :)

In Kaapstad worden we opgehaald door Duncan, een al jaren in Zuid Afrika wonende Brit (al is dat laatste niet meer te herkennen) waarbij Maaike en Eelke hun in Zuid Afrika gekochte auto hebben gestald. Omdat we zo laat aankomen slapen we die nacht lekker in een normaal bed, maar de volgende ochtend worden we voorgesteld aan werkelijk een geweldig onwijs stoer 4x4 monster: een donkerblauwe Toyota landcruiser 105 met daktent: ons huis voor de aankomende maand!
Nadat we hebben uitgevogeld wat er allemaal mogelijk is (deels met de Jip en Janneke- met foto's geïllustreerde uitleg van Eelke, de man van Maaike) pakken we onze tassen uit en krijgt alles een nieuw vast plaatsje in een van de lades, kratten en lege hoekjes van de auto. Deze is dusdanig omgebouwd dat je er slechts met 2 man/vrouw in kan zitten en de rest is opslag. Leuk! Ik houd wel van kamperen. Daarna op pad om de eerste boodschappen te doen en een beetje te kijken of we er überhaupt mee kunnen rijden (dat gaat uiteraard prima). Bij terugkomst de daktent proberen en zo zit de eerste dag er alweer op.

De volgende dagen beginnen we met het afvinken van de must-see bezienswaardigheden. We willen beginnen met Robbeneiland, maar die blijkt al volgeboekt, dus we reserveren voor de volgende dag. Overigens was naar Kaapstad rijden (Duncan zit daar 35 km vandaan nabij Stellenbosch) geen probleem, maar werd het parkeren, met een wagen van (met ingeklapte tent) 2,40m hoog in de parkeergarages van max 2,10 meter hoog, lastig. Gelukkig kregen wij mooie jonge dames de beveiliger van het terrein op onze hand en regelde hij een plaatsje voor ons op een van de visafslagen. En dat alles voor slechts een bijdrage voor een drankje voor de beste man, omdat het zo'n ontzettend hete dag was. Goed geregeld!! Omdat Robben eiland het dus niet ging worden pakten we vandaar de taxi naar de Tafelberg, omdat ons was verteld dat je ook daar lastig kon parkeren. Dat laatste bleek totale onzin, maar nog onzinniger zou het zijn om op dat moment de taxi terug te pakken om de auto alsnog op te halen, dus lieten we het maar zo.
Vol goede moed begonnen we met de wandeling omhoog daarbij de rij voor de kabelbaan dezelfde kant op hard negerend. Wat een mooie wandeling door de kloof was dat, maar welke sukkels verzinnen het om daarmee om 12 uur, lees; midden op de dag, begrijp; het warmste meest ongunstige moment om zware inspanningen te verrichten, te beginnen. Het bleek een zeer zware 2,5 uur durende aanslag op onze conditie en waterhuishouding en er waren de nodige pauzes noodzakelijk om boven te komen. Ik heb nog alle bergen van Ecuador en Peru in mijn benen en die zijn ook nog eens best lang, Maaike daarentegen hoor ik er een en ander in zichzelf mompelen over (lees: vervloeken van) de hoogte en de grote stappen die gezet moeten worden. Gelukkig worden we daarvoor wel beloond, vooral het deel wat de andere toeristen over slaan; een paadje achterlangs met grote grillige rotsblokken, stijle afgronden met de zee op de achtergrond en heel veel mooie kleine vogeltjes (sunbirds) waarbij we die laatste zelfs uitgebreid zien badderen in natuurlijke vogelbadjes in de rotsen is prachtig!
Naar beneden doen we lekker relaxt met de kabelbaan, wat ook nog een bijzonder ervaring blijkt te worden, want zowel de bak zelf als de muren (buitenkant) draaiden tijdens de afdaling onafhankelijk van elkaar rond, zodat we allemaal af en toe bij het open raam staan en naar alle kanten om ons heen konden kijken. Erg leuk!
Aangezien mijn energielevel nog behoorlijk in de plus stond en die van Maaike op randje negatief, bood ik aan om daarna terug te rijden naar onze campsite, want ik wilde ons bakbeest ook wel een proberen. Tot haar eigen verbazing stemde ze daarmee in (iets met nieuw en onbekend en nog niet in handen van anderen durven geven) en op een enkele zwieper bij het wel, oh nee toch niet, afslaan reed ook ik zonder problemen terug. Zo grappig om te zien dat we hier met deze enorme kar gewoon helemaal opgaan in het Zuid Afrikaanse verkeer. Moet je in Nederland proberen...

De volgende dag heeft onze vriendelijke beveiliger van de dag daarvoor de bewaker van die dag ingeseind dat we zouden komen. Ik neem heft in eigen hand voor het geval daarbij iets mis gegaan zou zijn door de beste man van die dag stellig te melden hoe we het gaan doen en dat hij daarvoor toch gebeld was. En uiteraard werkt dat en voor we het weten hebben we weer een plekje tussen de verse vis bemachtigd en staan we in de rij voor de veerboot naar Robben eiland. In de haven vast wat plaatjes schieten van de spelende robben in het water en de, toch net anders dan in Nederland, meeuwen. Onderweg naar het eiland worden we ook nog eens beloond met pinguïns, alken, dolfijnen en een kleine regenbui. Ja die laatste is ook leuk, omdat het alle mensen van er dakdek jaagt en wij dat dan dus voor onszelf hebben.
Robben eiland is heel bijzonder, maar zo geolied opgezet (rijen, controles, gidsen, bussen op het eiland, vaste route) dat we ons een beetje in een Disney attractie beland voelen. Het zijn ook zo veel toeristen die daar op dat moment rondlopen... Het tweede deel van de rondleiding, door de gevangenis zelf, wordt gedaan door een oud-gevangene. In ons geval is dit Jama, een man van eind 50 die daar 5 jaar gezeten heeft. Dat maakte het wel weer heel bijzonder. Uiteraard moest iedereen een foto maken van 'De cel' van Nelson Mandela, maar gedurende de hele tour werden ook de verhalen van andere gevangenen verteld. Dat vond ik mooi gedaan!

Nadat de veerboot ons weer netjes naar de haven van Kaapstad teruggebracht heeft rijden we in één keer de stad uit (om de meeste file te voorkomen, wat aardig lukt) richting Simons town waar we een aller aardigst kampeerterrein vinden voor de nacht met twee schattige dametjes achter de receptie met een wel heel hoog vrijwilliger-wereldwinkel gehalte. Bij Simons town in de buurt zit Boulders Beach waar een van de grootste kolonies Afrikan pinguïns zit. Dat strand zelf vinden we die avond niet meer, maar de pinguïns, hetzij in kleinere aantallen, mogen we wel op de foto zetten op enkele van de strandjes die in de buurt liggen.

De volgende dag hebben we gereserveerd voor Cape of Good Hope National Reserve. Dit natuurgebied bestaat voornamelijk uit fijnbos, kliffen en zee met woeste golven. Erg mooi om te wandelen en eindeloos naar te staren! In het park zien we daarnaast klif dassies, elanden, mooie pikzwarte hagedissen de op kleine krokodilletjes lijken, struisvogels, vissen, zeerobben, een antilope achtige en veel vogels. Bavianen hebben we enkel gehoord...
Na een mooie wandeling langs en over pittige rotsblokken van de grillige kust (Maaike achter gelaten bij een mooi uitkijkpunt) aan de voet van wat flinke heuvels zijn we volledig verwaaid en begint het (daardoor) ook wat fris te worden dus besluiten we in de auto het laatste rondje te doen (was ook een auto rondje, dus dat komt goed uit) en zijn we weer op tijd op de camping om nog een rondje pinguïns te doen. Daar komen we er achter dat het strand dat we gisteren zo hard aan het zoeken waren gewoon naast het strand lag was we gisteravond geweest waren. Sterker nog, we hebben nog even om WiFi gebedeld bij een restaurantje dat dicht ging (kregen de code maar signaal was helaas niet sterk genoeg) met de naam Boulders restaurant. Daar had toch een belletje moeten gaan rinkelen als we op zoek zijn naar Boulders beach... Maar we waren waarschijnlijk druk met andere zaken... Kuch, kuch...
We besluiten pas de volgende ochtend het beruchte strand zelf op te gaan (is betaald en het begint al te schemeren), maar je kunt gratis (stelletje Hollanders) wel een mooi paadje erachter over waarbij we alsnog tussen de nesten en starende Afrikaanse pinguïns door kunnen lopen. Zien zelfs een mangoest op zoek naar een onbewaakt ei. Boefje!

De volgende morgen dan echt het strand op, echter pas na het stoeien met de autosleutels die plotseling bedenken dat ze de auto niet meer open willen maken. Gelukkig werkt de zender wel gewoon. Ook bij de toegang van het strand gaat het wat stroef, want we geven te laat aan dat we (lees: Maaike en Eelke, maar ik doe me soms voor als de laatste) een pas hebben voor alle nationale parken en dus geen toegang meer zouden hoeven te betalen. In dit geval helaas dus wel, want geld terug is niet mogelijk.. Ach ja, jammer van die 10 euro, maar we kunnen het hebben. Eindelijk dan het strand op. Ik vlieg gelijk tussen/over/onder de grote stenen (boulders) door en vind mijzelf dan op een verlaten stukje strand. Verlaten door mensen dan (wij zijn vroeg), want er zitten genoeg pinguïns een beetje in de zon op te warmen of zich na het mooie waggelloopje naar zee te wassen waarbij ze zich uitgebreid achter hun oren krabben. Ik wordt onmiddellijk verliefd op een mooie jonge pinguïn die in de overgang zit van een vacht van dons naar een mooie verenpak. Hij is al een end op weg, maar overal steken nog plukken dons vandaan. Prachtig diertje! Via de andere kant van het strand kunnen we via aangelegde vlonders heel dicht bij een groep pinguïns met wat oudere jongen komen. Helaas is het dan al
drukker aan het worden en staan we in de rij toeristen te wachten om vooraan te komen staan. Hier gaan we maar snel weer weg, maar niet voordat we nog even een halve foto schieten van een moeder met een jong dat zelfs nog nat is en naast zijn halve ei ligt! Mooie beestjes zijn het, ook al stinken ze echt als een malle en schijten de hele boel onder! Ook maken de beestjes een heel interessant geluid dat een beetje lijkt op het geluid van zeeleeuwen (ook zo hard). Kan er ook wel een beetje het balken van een ezel in terug horen... Dat doen ze als paar om te laten zien dat ze een paar zijn en om elkaars stemgeluid te leren zodat ze elkaar terug kunnen vinden. Wat een romantische herrie!

Dan rustig aan terug naar Duncan om de laatste papieren voor de auto te krijgen zodat Maaike en Eelke deze zonder problemen kunnen gebruiken. De auto staat namelijk op Duncans naam en dan heb je zo'n papiertje nodig. Duncan was daar nog niet aan toegekomen en was daarna zijn paspoort kwijt voor andere zaken en is gewoon een klein beetje een warhoofd, (eigenlijk heel veel aan zijn hoofd) dus we moesten er even voor terugkomen.

De volgende dag gaan we via een prachtige route langs zee, waarvan de wind wolken waternevel het land op jaagt de hoge bergen in en we onderweg bavianen en springbokken mogen gadeslaan, naar het meest Zuidelijke puntje van heel Afrika: Cape Agulas!
Dit mooie ruige puntje stand met z'n beige zand, beige-oranje grote stenen en de blauwe woeste wateren van de Indische en Atlantische oceaan die elkaar hier treffen maken dit een zeer bijzonder punt. Overigens hadden wij het natuurlijk niet gemerkt als het bord 100 meter te veel naar links of naar rechts gezet zou zijn...

Als we daarna een een mandarijn eten op een parkeerplaatsje blijken niet alle 'wilde' dieren meer even wild als zonder dat ik het door heb een klipdas bij mij op het bankje gesprongen is en aan mijn vinger likt (die uiteraard verdacht veel naar mandarijn ruikt). Aangezien ik het diertje helemaal niet gezien had schrik ik me een ongeluk, maar kan er daarna wel erg om lachen. Ze blijken gek te zijn op de citrusvrucht, want plotseling staan er wel 5 om ons heen. We hebben uiteraard niets gegeven; ze moeten hun eigen eten maar bij elkaar zoeken.

Eind van de middag komen we aan bij onze volgende bestemming: Bonte Bok National Park nadat we onderweg naar blauwe kraanvogels hebben mogen zwaaien. Dit vieren we met de beste combi ever: bier en een wortel haha.
Je zal het niet geloven, maar in dit park schijnt een bijzondere bok (impala) voor te komen.. Inderdaad de bonte bok. Gelukkig lukt het ons ook om die de volgende dag veelvuldig te zien (en ze zijn idd erg mooi!) naast de grijze reebok, Denham's Bustard (grote vogel), hartebeest en vele grote aloë vera planten. Die laatste kunnen wel twee meter hoog worden!

Maar geen tijd daar lang bij stil te staan: we moeten weer verder! Via alweer een prachtige route door de Tradouw pass, waarbij we ze zeer bijzondere cape sugarbird (prachtig bruin vogeltje met een lange staart bestaande uit een veer of 10 die in de wind alle kanten op gaan) naar mijn hometown Oudtshoorn! Al zoveel jaar geleden toen ik een keer deze plaats op een kaart van Zuid Afrika zag staan wilde ik daar een keer heen en dat is dan nu eindelijk gelukt. Oudtshoorn: de wereldhoofdstad van de struisvogels! Eerste boerderij (idd met struisvogels) was opgezet door de dochter van de rijke baron Van Oudtshoorn. Deze was eerst te ziek om over te komen dus heeft de dochter de boerderij draaiende gehouden en groot gemaakt. Toen de baron zelf eindelijk in staat was om te komen en zag hoe groot de business door handen van zijn dochter was geworden heeft hij het hele stadje dat om de boerderij heen was ontstaan Van Oudtshoorn genoemd. De "van" is er echter in het Afrikaans snel van af gehaalf, omdat 'van Oudtshoorn' in die taal 'afkomstig uit Oudtshoorn' betekend. En dat was niet altijd handig.

Hier hebben we een camping gevonden waarbij een soort huis zit waarin kookgelegenheid, douche en wc zitten. Compleet met eettafel en bank-hoek. Die avond zitten we dan ook prinsheerlijk op de bank met een kopje thee en een boek, want hoewel de winter nog niet helemaal begonnen is koelt het 's avonds flink af en lig ik 's nachts al in een slaapzak met binnenslaapzak, fleecedeken, extra dekbed en een lange pyjama (en dat voor iemand die normaal zonder pyjama slaapt...). En dan is een huiskamer s' avonds wel een heerlijke luxe hoor!

Overigens gaat het met de daktent opzetten en met name weer opruimen (wat het lastigst ging en de meeste tijd kost) steeds sneller. Maaike en ik hebben inmiddels een bepaalde routine gevonden en onuitgesproken taken verdeeld en so far werk dat heel goed. Nog steeds geen onenigheid (sorry voor de sensatie zoekers ;) )!

Een bezoek aan Oudtshoorn zonder langs te gaan bij een echte struisvogelsfarm kan natuurlijk niet en dat is dan ook het eerste dat op onze planning staat. Nou ja, eigenlijk wilden we daarvoor nog ontbijten met struisvogelei, maar daar bleek het niet het goede seizoen voor... (Ze legen in dit gebied alleen eieren van augustus tot april...)
Bij de farm leren we nog best veel! Een struisvogelei is zo groot als 24 kippeneieren en als je deze hardgekookt wilt hebben moet je wel 2,5 tot 3 uur geduld hebben. Vroeger werden alleen de witte veren van de mannetjes gebruikt maar tegenwoordig worden ook de zwarte veren en de bruine vrouwenveren gebruikt. Deze laatste met name voor plumeaus omdat de veren van zichzelf niet statisch zijn. Hiermee kun je dus zonder problemen elektrische apparaten afstoffen (wel eerst een klein beetje statisch maken door erover te wrijven) en ze blijven jaren goed! De vogels kunnen wel 90 jaar oud worden, niet springen, eieren komen uit na 42 dagen op 36 graden broeden of in broedkast (2x per dag draaien), geslacht is pas te zien na 14 maanden, ze eten alles op dat glimt (ook plastic, glas tot hele 2 liter colaflessen en ander afval) en ze hebben slechts zeer beperkt hersenen. De gids vertelde dat hij zich elke ochtend weer aan de vogels moet voorstellen haha. Na het rondje over de farm waarbij we ze van dichtbij konden bekijken, aanraken en voeren (leuk: een bak voer onder je hoofd houden en voor een stuk of zes van die vogels gaan staan!) en even op de eieren mochten staan om aan te tonen dat die heel sterk zijn een rondje door de souvenirswinkel om met een mooie kleine zwarte veer weer in de auto te stappen.

We zijn van plan dan een route door twee mooie bergpassen te rijden, maar helaas blijkt de regen een maand eerder een hap uit een deel van de weg genomen te hebben dus moeten we halverwege omkeren. Dit geeft niet echt want de heenweg was super mooi, dus dat willen we best nog een keer bekijken. Ook het grijsbokkie dat we op de heenweg zien is er op de terugweg weer dus helemaal leuk. Overigens leuk om te melden dat de grijze reebok (Bonte Bok NP) wel grijs is, maar de grijsbok roodbruin. Rare jongens die Zuid Afrikanen ;)
De weg tussen de passen door doet een beetje denken aan de Chinese muur. De enige overeenkomst is waarschijnlijk dat deze allebei een lichte kleur hebben en goed van afstand te zien zijn, maar toch. Het blijkt dat deze weg jaaaaren geleden is aangelegd door gevangenen. Toch bijzonder!

De dag sluiten we af met een struisvogelbiefstuk! Dit rode vlees blijkt super mals te zijn en ze noemen het gezond omdat het bijna geen cholesterol bevat. Ik vind het een aanrader al mag je je afvragen of ik dat niet al snel zou roepen na alleen nog maar zelf gekookt te hebben :)

De laatste dag rond Oudtshoorn is slecht weer voorspeld en we besluiten de locale Kango grotten te bezoeken. Deze enorme grot met meerdere kamers is de grootste grot waar ik tot nu toe geweest ben en word extra leuk omdat ik de adventure tour boek waarbij je moet klimmen en klauteren en je tussen spleten en door kleine gaatjes moet wurmen om bij een paar bijzondere formaties te komen. Maaike is daar niet voor te porren en gaat mee op de heritage tour waarbij zij (zoals de naam doet vermoeden) veel meer informatie krijg, terwijl ik me voornamelijk uit letterlijk benauwde situaties moet bevrijden. Aangezien het best warm is daarbinnen een extra uitdaging, maar erg leuk!
Daarnaast weet ik in de giftshop nog een geweldig souvenir te bemachtigen: een T-shirt met een gevarendriehoek met een struisvogel er in en er onder 'Oudtshoorn, Kango grotten en Zuid Afrika' geschreven. Helaas bestond deze niet in een damesversie en waren de mannenshirts allemaal veel te groot. Maar niet getreurd, want bij de kinderafdeling bleek ik gewoon in maatje small te passen en daar was hij ook nog een derde goedkoper! Ik blij, verkoper blij, allemaal blij :)

Toen weer op pad. Inmiddels inderdaad door de regen naar nationaal park Wilderness: voor ons het begin van de Garden Route! Dan is het toch even een domper als het maar blijft regenen, maar ondertussen wel weer een boek uit en zowaar weer eens bij met m'n blog. Eluk nadeel...

Omdat het nog steeds regent als we willen gaan slapen besluiten we dat het een mooi moment is om het slapen IN de auto een keer uit te proberen. Tot nu toe geven we alle dagen in de daktent gelegen, maar ook binnen in de auto ligt een matras (ja echt een tank dit ding!). Het blijkt veel makkelijker in elkaar te zetten dan we van tevoren gedacht hadden en we hebben er veel meer ruimte dan in de tent (die maar 1.15m breed is). Bovendien is het warmer dan in de tent dus ik denk dat we dit vaker gaan doen!

Wilderness blijkt een soort Overleek achtige wandelroute te hebben tussen het riet door en een wandeling door het bos richting een waterval. We lopen ze allebei waarbij die laatste ons ook met een klein vlot een rustig riviertje laat oversteken. Dat we daar de volgende mensen willen helpen met er terughalen van het bootje loopt helaas niet zonder kleerscheuren af als Maaike een stukje vel van haar pink verliest wanneer ze vast komt te zitten in de katrol. Gelukkig is een van de dames van de familie die daar ook liep zuster, met bijbehorende grote hoeveelheid ehbo-spullen, en ontsmet en met grote pleister kan ze weer verder. Gelukkig was de schade beperkt. De verdere wandeling is leuk en de waterval ook, maar we raken een beetje verwend geloof ik... Wat overigens wel heel tof was dat langs het pad drie duikers (kleine, normaal hele schuwe impalaatjes) stonden te grazen die het niet erg vonden dat we langs kwamen lopen. Uiteraard waren ze wel te beweeglijk voor een scherpe foto onder de donkere bomen, maar zo goed had ik ze nog nooit kunnen bekijken!

Na een uurtje van de zon te hebben genoten steekt de wind weer op en besluiten we verder te rijden naar onze volgende stop. Dit kan via een mooi weggetje langs een paar meren die vast heel mooi waren, maar voor ons helaas niet te zien door het hoge riet. Gelukkig kunnen we bij het meer waar het echt om gaat: Knysna lagoon een boottocht regelen.

De restaurantboot waar we op belanden blijkt een beetje een combinatie tussen een 65+ rondje en de pannekoekenboot, maar het wordt een best leuk rondje over het meer. Moet toegeven dat ik mogelijk net zo veel genoten heb van de cappuccino van tevoren in de zon en de zeeslakken in de baai die vanaf bovenaf te fotograferen waren. Maar dat kwam misschien meer, omdat het daarbij lekker warm was (door het zonnetje) en we deze nacht een temperatuurtje van 4,9 graden in (!!) de auto hadden moeten doorstaan. Leuk joh, dat kamperen!
Helemaal gelukkig sta ik dan ook bij onze volgende overnachtigsplek naast de open haard tegen de muur geleund terwijl ik dit blog afschrijf. Gelukkig wordt het komende dagen weer ietsje warmer :)

En niet ongerust, zelfs met de wat lagere temperaturen vermaken we ons hier heel goed!!

Volgend blog meer :)

Lief Renske