Weerzien en afscheid en weerzien :)

De volgende dagen bezoeken we diverse locaties en monumenten voor gevoerde veldslagen. Ik zal ze in chronologische volgorde beschrijven en niet in de volgorde waarin wij ze bezocht hebben voor een beetje overzicht :)
Ook zal ik het (proberen) kort (te) houden. De echte geïnteresseerden moeten het maar opzoeken!

De voortrekkers-Zulu conflicten
Bezocht: de locatie van de veldslag om Bloedrivier/Ncome van 16 december 1838
In deze slag werd de moord op Piet Retief en zijn maten gewraakt door Andries Pretoria en zijn mannen. Daarbij doodde de 464 boeren zo'n 3000 van de 12000 Zulustrijders. De rivier kleurde rood van het bloed, vandaar de naam.
Op de locatie staan 64 ossenwagens van brons als herinnering hieraan. Hetzelfde aantal als waarmee Pretoria de strijd gevoerd heeft. Hoewel een zeer indrukwekkend monument vindt ik het een beetje over de top (16 december is sindsdien ook een nationale feestdag). Het Ncome museum dat er op enkele 100 meters vandaan ligt als monument voor de gesneuvelde Zulustrijders, en ingaat op de symbolen, taal en cultuur van de Zulu's, stelt daarbij vergeleken niet zo heel veel voor. 'Gelukkig' is er in 2003 een brug geplaatst over de Bloedrivier waardoor beiden locaties nu met elkaar zijn verbonden en te bereiken. Want hoewel deze twee duidelijk bij elkaar horen werden ze tot op dat moment niet als zodanig behandeld/neergezet.
Deze avond staan we op de camping bij het monument van Bloedrivier wat ons de gelegenheid geeft op deze lege verlaten plek onder een stralende sterrenhemel rustig over al deze dingen na te denken.

De Engelsen-Zulu oorlog
Bezocht: de locatie van de veldslag om Isandlwana en Rorkes Drift van 22 januari 1879.
De Engelsen hebben de Zulu's een ultimatum gesteld waar ze onmogelijk mee akkoord konden gaan en konden ze daarom de oorlog verklaren. Toen de Engelsen het Zulu gebied in marcheerden en kamp opmaakten bij Isandlwana is er een gevecht ontstaan waarbij 24000 Zulustrijders 1357 Britten hebben omgebracht. De halfbroer van de Zulukoning had niet mee kunnen(/mogen) doen aan het gevecht en was daardoor zo gefrustreerd dat hij, tegen de wil van de koning in, met zijn strijders enkele kilometers verderop de militaire post bij Rorke's Dift aanviel waarbij 'slechts' 139 Engelsen (waarvan 35 als patiënten in het ziekenhuis) het op moesten nemen tegen 8000 Zulu's, maar deze slag wonderbaarlijk wonnen met slechts 17 doden tegen 500 gedode Zulu's.

Voor een beetje afwisseling hebben we het plan de plek te bezoeken waar de laatste van het Napoleon geslacht is vermoord (1 juni 1879) in een Zulu conflict. Nooit geweten dat de beste man zo met Engeland begaan was dat hij zelfs wilde meedoen aan de strijd. Heeft er wel voor gezorgd dat hij nooit de troon van Frankrijk heeft kunnen bestijgen (hoe zou Europa er hebben uitgezien als hij dat wel gedaan had...). Helaas is deze locatie zo goed aangegeven (not) en de wegen daaromheen zo duidelijk (again, not!) dat we het niet hebben kunnen vinden. Kans bestaat dat we hem op enkele meters gemist hebben. We zullen het nooit weten...

Engelsen-boeren oorlog van 1899-1902
Bezocht de locatie van de veldslag van Talana, 20 oktober 1899 en de locatie van de veldslag van Elandslaagte, 21 oktober 1899. Een eerste instantie beiden gewonnen door de Engelsen, maar de boeren kwamen in de dagen daarna sterk terug met andere dingen (zoals het afsluiten van de watertoevoer van de Engelsen). Na deze grote veldslagen duurde het nog twee jaar voordat de boeren zich geheel gewonnen moesten geven.

Bij de Talana locatie was ook een museum gevestigd met alle informatie over alle belangrijke veldslagen. Dit relatief kleine museum had ondanks, of mogelijk juist door, zijn kleine formaat elk mogelijk plekje aan de muur volgehangen met enkele foto's en plaatjes maar vooral lappen tekst. Niet te doen om alles door te nemen. Na één kamer gingen reeds alle cijfers en namen draaien en door elkaar lopen. De namen van alle plaatsen en Zulu-konigen kon ik al niet eens uitspreken laat staan reproduceren. Lichtelijk gedesoriënteerd liepen we daarna ook maar naar buiten voor iets lichters. Ons hoofd zat vol.
Gelukkig konden we ook naar andere dingen kijken op dit terrein zoals een klein glasmuseum, een mijnwerkermuseum, een nagebouwd oud dorpje (in 1 kamer van het museum) en een Ghandi herdenkingsmonument aangezien de beste man hier ongeveer 18 jaar van zijn leven heeft doorgebracht. Al met al een heleboel geleerd vandaag!

Toch bijzonder dat zoveel wereldgeschiedenis (Nederlanders/Boeren-Zulu's/Engelsen, Napoleon en Ghandi) bij elkaar komt in zo'n relatief klein gebied!

Die avond heeft onze camping de meest luxe douche-wc die ik ooit heb mogen aantreffen op een camping. Nu zijn die vaak al verrassend, want aangezien Zuid Afrikanen erg van badderen houden zijn bijna alle campings voorzien van een of meerdere baden, maar deze hing ook vol spiegels in alle maten, er lag zeep, er hing decoratie en de boel was sfeervol ingericht en bestond dus niet uit witte muren maar terra-kleur met een rieten dak. Zelfs het douchewater was goed warm en had voldoende, ik zou haast zeggen: veel, waterdruk. Je zou er haast de hele avond willen blijven zitten :)

Na al deze dagen geschiedenisles zijn we wel weer eens toe aan 'gewoon' wat natuurschoon. Daarom rijden we naar het wat minder bekende Ithala Game Reserve om nog een paar dagen door te brengen. Het ligt toch op de route :)
Dit big-4 (geen leeuwen) reservaat is een prachtig natuurgebied met een grote rivier, graslanden, struiken waarboven je de witte nekken en koppen van giraffen kan zien uitsteken, oranje/wit/bruine kale berghellingen tussen de frisgroene of geel uitgedroogde soms zeer dichte vegetatie. Het lijkt wel alsof elke plek die we bezoeken mooier te wordt! Je zou de foto's eens moeten zien? (Nodig me uit en vraag me er naar!)
Ook hier hebben we een onbewaakte (zonder hek) camping waar alles gewoon naar binnen kan lopen. Gelukkig is het ons gelukt dit keer net voordat het te donker is daar aan te komen. En echt net aan, want ons rondje dat 'best nog wel even met daglicht kon' (waar heb ik dat eerder gehoord) bleek een echt 4x4 pad met stijle stukken, soms door een dikke laag modder. Heel leuk om te doen (zelfs als bijrijder), maar wel tijdrovend. Als er dan ook nog eens een olifant op de enige weg blijkt te staan die eerst niet van plan is te bewegen en als ze dan gaat lopen onze richting op loopt waardoor wij achteruit moeten tot ze de bosjes in verdwijnt, houd je weinig tijd over kan ik je vertellen!
Maar goed, we waren dus nog op tijd om in het schemerlicht de wc's en douches te vinden die open hokjes blijken te zijn de douches zelfs zonder dak. Helemaal leuk!
Nu maar hopen dat we vannacht nog wat leuks langs de auto zien lopen. Aardvarken, caracal, stekelvarken en bruine hyena staan allemaal nog op het wensenlijstje en die zitten hier allemaal...

Ok, misschien was dat iets te hoog ingezet... Hebben zelfs helemaal geen diertjes langs de auto zien lopen (ik dan, Maaike heeft een paar impala's zien staan toen ik nog sliep. Maar ja, ik slaap zelfs door een brandalarm heen dus wat had ik nou verwacht...) Maar verder begint de dag prima! Tenminste, tot half 5. De hele dag hebben we rondgetoerd in het park leuk beestje bekeken (nieuw voor deze reis waren de waterbuck een oribi (kleine antilope) en een ander klein bokkie dat we [nog] niet herkenden en [eindelijk weer!!] de secretarisvogel). Het park heeft als nationaal symbool de giraffe en het kan toeval zijn of niet, maar gisteravond hadden we al een prachtige zonsondergang met giraffe op de foto en vandaag stond een hele familie te poseren op een geel grasveld voor een bergtop! Super mooi! Net als de rest van dit park overigens.
Aangezien we gisteren toch een beetje aan de late kant bij de camping waren plannen we het ook nog eens zo in dat we vandaag wel ruim op tijd op de camping zijn. Tenminste, dat was het idee. Helaas vonden we om half 5, lees 10 minuten van de camping vandaan, op dezelfde plek als gisteravond weer een dikke olifant op de weg staan (naast enkele familieleden in de berm) die niet van plan was ons er langs te laten. Dat kan je het dier niet helemaal kwalijk nemen, want de kanten langs de weg zijn erg stijl en het loopt een stuk relaxter over de weg, maar na een half uur wachten en steeds maar (omhoog) achteruit rijden omdat hij maar steeds onze kant op drentelde beginnen we ons wel af te vragen hoe we nog bij de camping gaan komen. Gelukkig zien we op dat moment een auto van het park in onze achteruitkijkspiegel verschijnen en na even overleg besluit de beste man achter het stuur (waarschijnlijk een ranger) dat hij ons via een andere route naar de camping gaat brengen aangezien we gestuit zijn op alle(!!) olifanten in het park die al een tijdje samen oprekken. Het totaal aantal olifanten in deze groep ligt daarmee rond de 150! Dus zelfs als we dit dier gepasseerd zouden kunnen hebben weet je niet of er om de hoek nog 36 op het pad staan... Ok, wij volgen! Wel eerst 'even' 2 km extra achteruit omhoog tot we een plek vinden waar we kunnen keren. Het tempo zit er daarna gelijk aardig in. Waar wij de hele dag niet boven de 25 kilometer per uur gezeten hebben, is de 40 nu snel gehaald! Na een flink aantal bochten op de 4x4 weggetjes in dit park slaan we een bocht om en staan weer oog in oog met enkele olifanten blijkbaar aan de andere kant van de groep. Door onze snelheid en de moeilijk overzichtbare hoek staan ze dan al niet meer dan 10 meter bij ons vandaan terwijl de voorschriften van het park voor olifanten minimaal 100 meter voorschrijft. Snel maar weer achteruit en straatje keren in het stof om nog een andere route te zoeken. Aangezien het inmiddels al aardig begint te schemeren besluiten Maaike en ik dat het misschien veiliger is als ik achter het stuur kruip omdat ik de weg nog wel kan zien. Even snel wisselen, hoewel je daar eigenlijke auto niet uit mag (de ranger stapte daar ook even uit ons ons het nieuwe plan te vertellen hoor).. Hoe donkerder het wordt hoe dieper onze redder in nood het gaspedaal indrukt. Hoewel de maximum snelheid in het park 40 km per uur is en je over 4x4 zand en steenweggetjes stuift, raak ik met de teller toch regelmatig de 60/h aan om hem bij te houden. Hotsend en klotsend komen we er zo achter dat onze auto best wat kan hebben! En wij ook, want de zandweggetjes veroorzaken een enorme stofberg waar je nog minder in ziet en elke keer weer blij bent dat je op tijd de bocht gezien hebt! En weet je nog dat weggetje stijl naar beneden over dat modderige paadje waarbij we niet harder durfden dan 10km/h en waarvan we toen meteen gezegd hebben dat we die nooit de andere kant op zouden doen? Nou in het pikken donker met 40 km/h is het eigenlijk helemaal geen probleem. Sterker nog, hoewel de adrenaline bij ons allebei om onze oren giert vinden we het ook onwijs stoer om zo door dit landschap te crossen! Maaike is eigenlijk ook een beetje teleurgesteld dat ze dit niet zelf kon doen, wat ik goed kan begrijpen, want ik vind het echt wel leuk! Wanneer we ongeveer dezelfde afstand hebben afgelegd in 1 uur als we die gehele verdere dag hebben afgelegd komen we even stil te staan achter een (dienst)auto met een lekke band. Gelukkig is dat binnen een kwartiertje gepiept en scheuren we weer verder. We beginnen (zelfs in het donker) al wegen te herkennen wanneer we ze die dag voor de derde keer passeren. Inmiddels is het al ruim na zessen (dan mag je niet meer op de weg zijn) en nemen we ook het ene na het andere paadje waar je als normale toerist niet mag komen. Wij lachen er maar een beetje om. Uiteindelijk staan we dan toch nog sneller dan verwacht voor de ingang van de camping die we deze nacht voor onszelf hebben (het blijkt overigens al wel kwart voor 7 te zijn...). Onze gids neemt afscheid en blijkt in plaats van een ranger zelfs de manager van het gehele park te zijn. Volgens mij zit het dus wel goed met al onze overtredingen. Hij biedt zelfs zijn excuus aan voor het crossen haha. We besluiten deze mooie dag helemaal perfect af te sluiten met een thuis gebrouwen gemberbiertje dat we gekocht hebben bij de camping bij Bloedrivier met een lekkere salade! Ben benieuwd wat morgen brengt!

Oh! Bijna vergeten te vermelden: onze 'nightdrive' heeft ons nog een extra soort zien opgeleverd... Een haas! Hadden we toch niet willen missen :)

De volgende ochtend weer iets heel anders: een gamewalk met een ranger. Dus gewoon met de benenwagen op zoek naar dieren, waarbij de ranger voor noodsituaties een geweer bij zich heeft. En?
- We hebben heel wat gezien, namelijk mist.
- We hebben ook heel wat dieren gezien, tenminste tekenen dat ze er geweest waren in de vorm van diverse soorten verse poep...
- We bleken toch nog niet klaar te zijn met alle veldslagen, want we waren getuige van het resultaat van de strijd olifant-struikjes die de olifanten duidelijk hadden gewonnen.
-Het bleek ook een historisch getinte wandeling, want we vonden op de site ook ijzeren delen van Zulu-kookgerei
- Hoorden behoorlijk wat dierengeluiden die uiteindelijk het gerochel, gehoest, gehijg en gesteun van onze rokende, bejaarde ranger bleek te zijn. Hij had ook een wat mindere conditie (naast een niet zo geweldig gehoor). Bij elke keer stilstaan om te luisteren of er dieren in de buurt waren vroegen wij ons af of het niet stiekem alleen een stop was om op adem te komen...
Ook stonden we na 1:45 uur van de geplande 3 weer op de startplaats zonder de beloofde snack en drankje terwijl toen eindelijk de mist een beetje begon op te trekken...

Normaal zijn we er niet van, maar hierover hebben wij ons toch een beetje beklaagd bij de receptie. Geen dieren en mist kan hij niets aan doen, maar tijd volmaken en leveren wat is afgesproken... Leverde ons toch weer een gratis lunch op. Hoewel de kwaliteit daarvan... Iets is waarbij je een gegeven paard niet in de bek mag kijken... :)

Alles bij elkaar hebben wij het dan wel even gezien in dat park en besluiten alvast een paar uur richting Nelspruit te pakken.

Die nacht op de camping in Piet Retief zal de laatste worden die Maaike en ik samen hebben, dus besluiten we deze geweldige tijd af te sluiten met het eten van een toetje in het restaurant en drinken van enkele cocktails in de bar.
Het wordt een hilarische avond: het restaurant zit vol met blanken van middelbare leeftijd die elkaar niet eens aankijken (of naar de telefoon of langs elkaar heen). Heel gezellig, waar wij overigens hard aan meedoen omdat we daar eindelijk weer eens WiFi hebben en elkaar de hele dag al spreken. Flauw vermoeden dat die anderen niet hetzelfde excuus hebben...
En de bar zit vol met jonge vrolijke Heineken (zucht...) drinkende donkere (voornamelijk) jongens waarvan 2,5 ons behoorlijk het hof proberen te maken naarmate de avond vordert. Daarbij is het trouwens heel leuk om te zien hoe anders deze donkere jongens het aanpakken dan de blanke variant. Veel fysiek (niet te ongewenst) contact bijvoorbeeld en (daardoor) weinig personal space. Het was gewoon aandoenlijk om Maaike in dit proces gade te slaan terwijl ze daarbij live Eelke van alles op de hoogte hield. Hoewel mijn wangen na die twee cocktails mogelijk ook zo gezellig rood gekleurd waren haha.
Anyhow, na een half uurtje hadden we daar genoeg van en zijn m onder luid protest gesmeerd. Mooie avond!

Na onze laatste rit samen richting Nelspruit, waarbij we door Amsterdam reden, maar hier zo snel doorheen waren dat we het bijna gemist hadden, laat staan een bord met de naam vonden om een foto van te maken, komen we aan bij Karen in White river waar we na met haar, haar vriend Brian en Brick een enorme (lees normaal Zuid Afrikaanse) braai (bbq) achter de rug hebben een nachtje doorbrengen en echt afscheid moeten nemen. Maaike gaat 5 weken vrijwilligerswerk doen en ik blijf hier nog wat vrienden bezoeken voor ik 8 juni weer in Nederland zal zijn.
Maaik, dank voor de onwijs leuke tijd samen, het lachen, het (bijna niet) kibbelen en het delen van onze zelfgemaakte culinaire gerechten! Ondanks dat jij steevast uit The Netherlands kwam en ik uit Holland hebben we het goed gedaan samen! Ik zal (naast jou) het kamperen en de vrijheid van dat monster op 4 wielen missen. Gelukkig kan ik mijn kussen (lees: eigen vest) meenemen voor als ik het allemaal te erg mis :D
Waar gaat onze volgende trip heen?

De laatste dagen (waar blijft de tijd??) vliegen voorbij. Stew bij Colleen, logeren bij Donna, pie bij Dirk en Nicole, 2 nachten Swaziland bij Michéle en Patick (Michéle is in haar eentje net zo erg als 20 studenten samen haha) waarbij we ook nog even een stop maken bij de alom bekende glasfabriek, vrienden van Brick over de vloer, braai bij Bob en Debby, lekker in het zonnetje hangen, nogmaals Dirk en Nicole, bijpraten met Stefan, onderweg blijven verbazen over de hoeveelheid 'wild' die hier relaxt langs de wegen staat te grazen (zag zojuist twee! neushoorns staan) en genieten van het prachtige landschap. Voor ik het weet sta ik alweer op het vliegveld.

Oh vergeet ik bijna te melden dat ik ook nog even uit een klein vliegtuigje gesprongen ben. Wel met instructeur en parachute aan mij vastgesnoerd. Stond al tijden op mijn lijstje en mag er nu eindelijk van af. Sorry mam voor het niet vooraf vertellen, maar weet dat je dit soort dingen altijd liever achteraf hoort. (Je reageerde trouwens best relaxt hihi) Zal je maar niet vertellen dat het zooo leuk was dat ik het misschien wel nog een keer wil doen... ;)

En dan was het alweer zo ver. Na bijna 6 maanden on the joll geweest te zijn weer (bijna) terug in Nederland (tussenstop München op dat moment). Tijd om vooruit te kijken en nieuwe plannen te maken. Hoewel ik daarbij ook het nabije vooruit in de gaten moet houden, want voor je het weet zie je wat laag hangende obstakels over het hoofd waar je dan heel goed je knieën en schenen tegenaan kapot kan lopen (helaas bleef dat niet bij één keer, Maaike kon er wel [heel hard] om lachen).
Op zoek naar een baan en vol plannen en ideeën voor de toekomst. Wie weet misschien deel ik er tzt wel weer een paar met jullie...

Bedankt voor de tijd en de moeite die jullie gedaan hebben om je elke keer weer door de lappen tekst te werken. Hoewel niet iedereen (altijd) een reactie plaatste weet ik dat er veel mensen (af en toe) een blik op worpen.
Wil je meer horen of wat foto's zien, bel of app me, dan spreken we af!

Veel liefs,
Renske