Fase 1 afgerond

Zaterdag is de eerste dag dat ik met de bioloog (Daniël) en architect (Oscar) (ook geen onbekende combinatie om mee op te trekken) op pad kan omdat het water voldoende gezakt is. Niet voldoende om alledrie de stroompjes te kruizen, maar in ieder geval de eerste, waardoor we bij een volgend dorpje kunnen komen waar we in een lange kano-taxi kunnen stappen die ons naar de juiste plek brengt. De heren hebben een routebeschrijving van Raul gekregen daarvoor, dus wat kan er fout gaan? Nou ehh.. De beschrijving klopt misschien wel niet? We werden dus niet afgezet waar we afgezet hadden moeten worden en hebben van 8 tot 15 uur door bossen cacao en palm, modder en moerassig gebied gelopen op zoek naar huizen (en vooral mensen, want huizen geven slecht antwoord) om de weg te vragen. Prachtige omgeving met enkel hier en daar wat onduidelijke voetpaden (maar dus lang niet altijd een pad). Maar wees gerust we zijn niet de enige die niet in deze prachtige omgeving wonen, want van de 6 huizen die we in die tijd vonden waren er 3 onbewoond (andere mensen wonen daar dus ook niet). Ik liep er (zijnde toerist) nog wel relaxt bij, maar de mannen waren allebei bepakt en bezakt met apparatuur om hun werk te doen als we uiteindelijk de plek gevonden hadden. Ontzag voor ze hoor! Stroompjes zweet van de koppen. Wel af en toe een beetje afkoelen als we met onze laarzen door een stroompje moesten waden om een paadje te volgen of om bij een huis te komen dat we van een afstandje op een berg hadden zien liggen. Die stroompjes kwamen bijna allemaal tot halverwege de knie terwijl de laarzen niet hoger komen dan tot net onder je knie. Regenlaarzen zijn voor bescherming niet om je droog te houden. Regelmatig even lozen dus, maar wel lekker verkoelend en wat schoner, want de modder zat ook tot aan je oren. Uiteindelijk rond 3en wel het huis gevonden dat we zochten, maar van daar was het nog anderhalf uur omhoog lopen naar de het oerwoud waar de boom stond die moest worden opgemeten. Boom inderdaad waarin enkele plateaus geplaatst zullen worden (wat nou toren). Dat hebben we tot de volgende dag bewaard. Voor de mannen dus een iets mindere dag, want weer niet hun werk kunnen doen. Maar voor de toerist helemaal goed!

Nu we eindelijk wisten waar we moesten zijn was het de volgende dag allemaal een stuk makkelijker te vinden. Helemaal omdat nu het water voldoende gezakt was om meteen tot onze bestemming te komen én we werden onderweg verrast doordat een van de mannen die ons zouden begeleiden (zij weten de weg naar de boom) zich plotseling bij ons gezelschap voegde. Van de locatie waar we moesten zijn was het naar het huis slechts een half uur door een laag modder tot boven de enkels lopen en een rivier oversteken in een boomkano. Wat zijn die dingen onstabiel zeg!! Daar aangekomen konden we de spullen oppakken die we daar hadden achtergelaten om omhoog te kruipen. Wat een, bij gebrek aan een beter woord, uitdaging! En heel eerlijk deed ik het nog best aardig. Onze begeleiding en de bioloog renden ongeveer omhoog, maar ik liep de architect er uit :) (uiteraard hadden zij wel weer zware bepakking en ik alleen mijn lunch van die dag, water, zonnebrand en insectenspray). En geloof me het waren voor her meerendeel stappen hoger dan je knie, en/of door modder tot boven je enkels: het was zwaar!! Wel onderweg getrakteerd op een kapucijnaap: yeeh! en bovenaan op een prachtige lange slang: wow!
Eenmaal daar aangekomen kwam ik er eindelijk achter wat we daar exact gingen doen: als eerste werd een enorme boom uitgekozen (dat was al gedaan). Vervolgens ging Daniël met zijn klimspullen via een andere boom deze boom in om kikkers uit de boom te herplaatsen in andere bomen en helemaal vast te leggen hoe deze er uit zag zodat een plan voor de plateaus gemaakt kon worden. (Ik hoop dat ik dit goed begrepen heb, want Daniël kent het adres van mijn blog en probeert zich door het Nederlands heen te worstelen [eventueel met behulp van Google translate] om te begrijpen wat ik over hen schrijf. Ik neem aan dat ik het dan ook te horen krijg als ik iets niet correct heb... :) ) Het was in ieder geval super stoer om te zien hoe hij zich stap voor stap verder omhoog werkte, van de buur-boom naar de juiste boom slingerde en vandaar tot een hoogte van ongeveer 23 meter is geklommen (voor vandaag dan. Morgen verder). Steeds met een steen naar een volgende tak slingeren om een nieuw punt te hebben om weer heen te klimmen. Dat (die steen naar de juiste locatie slingeren) was misschien nog wel het meest lastige. Toen we klaar waren met die dag werd ik nog even snel in het tuig gehesen om een stukje te klimmen. Maar na een meter of 16 vond ik het wel weer hoog genoeg. Maar wel stoer om te doen!! Daarna in 40 minuten naar beneden gerend om op tijd weer bij ons afhaalpunt te zijn. Toen we daar op de motor moesten wachten (half 5) eindelijk tijd voor lunch en netjes 6 uur thuis voor het avondeten. En de wekker stond die morgen op half 6... Weer een prachtige dag!

Oh vergeet in haast te vertellen over datgene waar ik eigenlijk voor kwam: de jungle zelf. WOW! Heel sereen en rustgevend! Ik zou het niet zo mooi willen noemen als het nevelwoud waar ik eerder heen was, maar dit heeft zeker ook wel wat hoor! Enorme bomen zowel in breedte als in hoogte, rustige vegetatie waar redelijk gewoon doorheen te lopen is. Het is zo in evenwicht dat je daar zelf ook door in evenwicht komt. Heb tijden op 1 plek gestaan voor me uit starend en gewoon geabsorbeerd wat er om me heen gebeurde. Bijna alsof je de bomen en planten om je heen hoort groeien :) Heb het nooit gedaan dus weer niet hoe het voelt, maar ik had daarna het idee dat ik me voelde zoals je doet na vier dagen (geslaagde!) meditatie/zelfreflectie/bezinning/geefhet een naam! Echt super relaxt en en mooie ervaring dus. :) Helemaal zen!

Vervolgens werd dat gevoel van rust weer wat verstoord door de golf adrenaline door mijn lijf tijdens het omhoog klimmen, maar zelfs nu als ik erover schrijf voel ik die rust weer (evenals het staan trillen van de adrenaline trouwens).

De volgende morgen extra vroeg op om de (enige) bus van kwart voor zes te pakken richting Puerto Quito. En terwijl we langs het verlaten betonnen voetbalveldje rijden waarop een eenzame kip achter insecten aan aan het rennen is bedenk ik me dat het wel hele mooie mensen zijn hier in Ecuador. Bijna zonder uitzondering lopen ze op regenlaarzen (buiten de steden en de wat grotere dorpen dan) en in vuile en meestal kapotte kleding. De meeste vrouwen sieren dat op met chique oorbellen. Maar allemaal hebben ze deze verlegen maar trotse blik in hun ogen! Mooi volk!
Tijdens mijn overstap gezellig staan ouwehoeren met een mannetje dat een typisch warm drankje aan het verkopen was. Hij had geen wisselgeld voor mijn 10 dollar dus ik kon niets bij hem kopen, maar op een gegeven moment vond hij me blijkbaar zo aardig dat hij me gratis een half glaasje gaf om te proberen. Helemaal leuk omdat ik inmiddels aan zijn andere klanten wel gemerkt had dat hij mij in eerste instantie al de 'buitenlander' prijs genoemd had, oftewel het dubbele. Super lekker drankje trouwens (als ik vertel dat het op basis van mais, melk, kaneel en rietsuiker is klinkt het dan nog steeds zo goed??) (Inmiddels weer ik dat het morocho betrof)

Ook in de bus een paar keer wat gekocht van de verkopers die af en toe 1 km meerijden om te verkopen. Allerlei locale lekkernijen leer je zo kennen en daar wordt ik (tot nu toe) blij van :)

Eenmaal terug in Puerto Quito werd ik bijna om de hals gevlogen door Alexis die er drie dagen helemaal alleen op had zitten en daar niet zo goed tegen had gekund. (Zelfs zijn muziekklas was niet doorgegaan omdat er zonder Raul geen vervoer voor de kinderen was die toch ongeveer 20 km uit de buurt wonen.) Ik had er van te voren al met Alexis over gesproken en hij had me over de whatsapp al gevraagd wanneer ik er weer zou zijn dus had dat wel een beetje verwacht. Toch wel sneu voor hem. Nachten niet kunnen slapen en half paranoïde trof ik hem aan. Eigenlijk zou hij nog anderhalve week blijven, maar was er klaar mee en heeft besloten met mij mee naar Quito te gaan en van daar de bus terug naar Colombia te pakken. Hij had zelfs een smoes bedacht voor Raul om niet meteen gezeur te krijgen en pas te vertellen waarom hij echt gegaan was als hij weer thuis was.
Samen nog wel een hele leuke dag van kunnen maken door met Maria (schoonmaakster en buitenechtelijke relatie van Raul) en haar kinderen en bijna alle kinderen van zijn muziekklas in de rivier te gaan zwemmen waarna we getrakteerd werden op een laatste zelf bereidde maaltijd van Maria.

Met mijn Spaans gaat het trouwens heel aardig. Met Alexis, Maria (en kids), Daniël en Oscar enkel Spaans kunnen spreken (overigens sprak Raul ook voornamelijk Spaans tegen mij) en geen grote problemen ondervonden. Gelukkig zijn het wel geduldige gesprekspartners haha. Maar zo zelfs over politiek/verkiezingen, oorzaken van verschillen tussen Europa en 'warme' landen, wereldvrede, drugs, persoonlijkheidsstoornissen en andere dagelijkse onderwerpen kunnen meepraten :)

Na 4 uur bus en een uur de stad in gesetteld in Quito. Luca komt later die middag aan vanuit een andere hoek en samen vermaken we ons een beetje slenterend door het oude centrum. We hadden het plan de volgende twee dagen nog 'even' de grootste waterval van Ecuador te bezoeken, maar die blijkt op een afstand van 7 busuren te liggen. 7 uur heen, naar de waterval rennen, daar ergens overnachten om de volgende dag weer 7 uur terug te reizen zagen we niet zitten. Daarnaast (heel eerlijk is dit de belangrijkste reden) is er vorig jaar een dam gebouwd waardoor van de mooie plaatjes van dit watergeweld ongeveer de helft van het water weg zou moeten worden gefotoshopt om het een op dit moment een representatieve foto te maken.. We besluiten de volgende dag daarom heel relaxt de vulkaan Rucu Pichincha te beklimmen (4696 meter!) gelukkig kunnen we het eerste deel met een kabelbaan doen, want het is al lastig genoeg. Toch ietswat licht in mijn hoofd (met bijbehorend beetje minder evenwichtsgevoel) en behoorlijk onder de indruk wat zo'n hoogte met je lijf en je conditie doet omhoog gestrompeld. Een paar 100 meter zelfs met de lichte zorg of ik het wel zou gaan halen. Maar bovenop overwint de euforie en ben je niet meer moe en nauwelijks meer koud. Ok dat laatste komt snel weer terug, dus na het voeren van stukjes ham aan wilde roofvogels (foei Renske) die op een meter naast je landden snel (lees: zorgvuldig en stapje voor stapje) weer terug naar beneden. De wolk uit langs de prachtige wilde (harde=kou bestendige) vegetatie en ijspegels, op schoenen zandboardend een stuk van 500 meter (100 meter in hoogte) naar beneden om daar eerst je schoenen leeg te kloppen alvorens verder te lopen. Het was zo koud dat zelfs mijn foto's hier en daar een beetje wazig zijn. Of misschien kwam dat door de hoogte en mijn gebrek aan focus haha. Maar een immense ervaring! Ontzag voor de 'echte' bergbeklimmers hoor! Ik weet niet of ik er nog een paar op mijn to-do lijst zet, want voel me wel heel hulpeloos op zo'n hoogte...

De dag daarna daarom lekker rustig aan en de hele dag op een prachtige locatie (Papallacta) tussen de bergen in thermale baden gedompeld. Extra lekker omdat het regende en je toch lekker warm was. Ook af en toe een beetje gek, want het water was te warm om er lang helemaal in ondergedompeld te blijven (40 graden) dus je zit er tot je middel in en als er dan een windje langs je natte lijf gaat heb je het gelijkertijd warm en koud! Raar!! :)

En nu wachten op het arriveren van Lennaert op het vliegveld. Ik was al wat op tijd maar bij mijn aankomst staat er gewoon 'op tijd' op de borden dus dat is fijn. Helaas kwam er het afgelopen uur elke 10 minuten 10 minuten extra vertraging bij op het bord. Wel handig al die tijd om je blog bij te werken en wat mensen te appen, maar ben toch wel nieuwsgierig hoe lang dit nog gaat duren....
Ah kijk, dat schiet op. In een keer een extra uur vertraging er bij. Dat is al 2 uur vertraging. Had ik toch mijn boek mee moeten nemen. :)
Gelukkig wel de lonely planet in mijn tas gestopt. Ken je dat gedeelte met historie, muziek, eten en achtergrond van een land dat je altijd van plan bent te lezen, maar dat heel eerlijk eigenlijk nooit doet? Dat gedeelte heb ik met 4 uur vertraging nu tenminste één keer grondig doorgewerkt. Evenals de teksten van steden waar ik geweest ben en waar ik nog naar toe ga. Daarnaast op de foto gegaan met een paar locale mensen (ben toch een bijzondere verschijning...).
En jaaa hoor, daar is hij dan! Beetje wit van 26 uur reizen, maar hij doet het nog :). Gelukkig hoefden we nog niet meteen weg van die betoverende plek, want na 4 uur vertraging bleek onze huurauto geannuleerd door de Nederlandse tussenpartij (ze hadden hem niet meer op voorraad ofzo... plotseling...) die vervolgens gesloten was zonder akkoord te geven voor een andere vervangende auto. Zonder dat akkoord kon de auto niet meegegeven worden. Dus na een uur met de Engelse zusterpartij aan de lijn gehangen te hebben alles maar laten annuleren en bij de verhuur zelf een nieuwe auto gehuurd. Leverde ons een groter model voor een goedkopere prijs op! Moeten we vaker doen op die manier!!

In het hotel aangekomen had Luca net een enorme lunch bereid voor staf en aanwezigen dus konden we zo na een snelle douche aanschuiven voor de warme gehaktballen in saus. Ook de stad in en nog met onze nieuwe vrienden na borrelen (Annie, een Vietnamese dame die in New York woont, Paul de manager van het hotel: een Canadees met zuid Amerikaans bloed en Eva een meid uit het Amerikaanse New Jersey en uiteraard onze Italiaanse kok Luca) ging Lennaert verbazend goed af!
Morgen nog even onze stadswandeling (uit de Lonely) afmaken en dan op pad, weg uit Quito.

Volgende week meer :)
Liefs Renske