Kerstavond tot en met 1 januari

Gelukkig Nieuwjaar allemaal!! Dat jullie (ook) in 2017 kunnen doen (en laten) waar je gelukkig van wordt!


De dag voor kerst is een bijzondere dag. Niet (alleen) omdat het de dag voor kerst is, maar omdat het de dag is dat Patricia en Eduardo hun baby laten dopen en dat is hier nogal een happening.
We zijn al vroeg uit de veren om bepakt en bezakt de taxitruck naar Cuellaje te nemen naar het huis van een van de 12(!!) broers en zussen van Patricia. Daar wordt een enorme lunch bereid voor 40 man met varken, kip, (mijn eerste) cavia, traditionele mais dat eerst uren in water met as en brokken houtskool gekookt heeft en na een scrubbehandeling ook nog uren in gewoon water moet koken voor het te eten is: maar wel heel gezond! En eigenlijk ook best lekker, maar smaakt niets naar mais... Verder veel avocado, salade van rode ui en tomaat met wat citroensap, aardappel en cassave deze laatste twee in een eenvoudige bouillon vooraf. Alles weg te spoelen met verse mangosap zoals elke dag een verse sap normaal is. Voordat alles gereed is is het al half 3, maar zeker het wachten waard. Cavia is echt super lekker!
Daarna een paar uurtjes niets doen. In Cuellaje zijn een paar internet cafe's en daar heb ik een en ander kunnen bijwerken zoals het jullie toesturen van mijn eerste blog :)

Om 19:00 uur is het dan zo ver en zit ik tussen Peter en Luca in de kerk. Van de mis zelf begrijp ik lang niet alles, maar uiteraard is de strekking duidelijk. Jammer dat de katholieke voorganger zo zelfingenomen is... Ook geeft hij best wel wat intieme details vrij over wel dan wel niet gemakkelijk zwanger raken (???) en zingt in zijn eigen ritme de liederen mee zonder acht te slaan op het ritme van de begeleidende gitaristen...
Alle drie de in wit geklede babies worden tijdens het dopen door hun godfather of -moeder gedragen terwijl hun ouders er naast staan en krijgen na de doop een hoedje en een kaars van de kerk. Zij vonden het allemaal erg mooi en bijzonder. Ik ben waarschijnlijk gewoon verwend :P Tijdens deze mis zie ik voor het eerst Patricia in een jurk en Eduardo met stropdas. Ik herkende ze bijna niet :)

Na de mis is het feest voorbij en gaat iedereen onder het genot van een aantal mooie knallen siervuurwerk naar huis. Peter en ik hebben onze nieuwe gezinnen die middag al even kort ontmoet hij gaat gelijk met die van hem mee.
Luca en ik besluiten samen kerstavond te vieren met een uitgebreide maaltijd van kaas, brood, ananas en een biertje. Hij praat weer honderduit over vanalles waaronder relationele moeilijkheden en begint zelfs op een gegeven moment even te huilen... Hoe doe ik dat toch altijd?? Gelukkig kunnen we wel in een vrolijke sfeer afscheid nemen en ga ik voor het eerst later dan half 10 slapen (half 12!).
Deze avond sla ik ook mijn yoga- en plankoefeningen lekker over. Probeer een klein beetje op conditie te blijven hier, maar je kan het ook overdrijven :)

De volgende ochtend (kerstochtend) wel weer gewoon om half 7 naast mijn bed. Het is een ochtend als elke andere zondag in Cuellaje. Tenminste dat denk ik want het ziet er helemaal niet bijzonder uit. Nouja voor mij dan. Mijn nieuwe gezin Eddy en Rosio (met 3 kinderen Diego 7, Sonia 17 en Dany 20) zijn met twee vrienden een varken aan het slachten achter het huis. Ik val gelijk in de rol van de nieuwsgierige Japanner en stel de ene na de andere vraag terwijl ik elke fase van ontleding vastleg. Ze vinden het erg komisch en vragen mij weer honderduit over Nederland, ze hebben er wel eens van gehoord, maar waar het ligt...? Bij de aanduiding 'een klein land tussen Duitsland en Engeland' gaan er wel wat lampjes branden.
Na de ontleding, die trouwens niet eens speciaal voor kerstmis is, een heerlijk ontbijt van slappe zoete koffie uit een plastic beker en twee droge witte bolletjes. (Dit blijkt het standaard ontbijt te zijn bij deze familie, soms is het zo erg dat ik 3 slokken nodig heb om er achter te komen of het sterke thee met heel veel suiker of hele slappe koffie met heel veel suiker is...: was dus koffie. Doet me sterk ergens aan denken, maar weet nu zo even niet wat) Ik ga de kookkunsten van Patricia nog missen! Gelukkig staat er daarna ook een grote pan gekookt water met steranijs als thee (helaas ook veel suiker), zoals ze hier allemaal kruidenthee maken met enkel wat plantendelen in kokend water laten meekoken. Zelfs oregano-thee heb ik zo voorgeschoteld gekregen.

Dan lekker in de hangmat Spaans leren en naar de grote vlinders en kolibries kijken die zich te goed doen aan de nectar in de bloemen in de tuin en een beetje wachten tot er wat gebeurt. Het is namelijk zondag en dan wordt er niet gewerkt.
Zo voelt het dus om niets te doen... Wordt er een beetje onrustig van dus na bijna op de helft te zijn in mijn nieuwe boek ga ik maar wat rondjes lopen in het dorp, wat fruit kopen voor de vitamientjes en een beetje kijken naar het volleybalspel op het plein net zoals alle mannen uit het dorp doen. Als ik vraag waar de vrouwen op dat moment zijn (aan een vrouw) worden de schouders opgehaald.
Wanneer Luca terug komt van zijn tripje Otavalo drinken we een kruidenthee en loop ik voor de gezelligheid, de oefening en tegen de verveling mee naar zijn familie die 4 km buiten Cuellaje woont. Het is een super mooie weg, maar het begint al donker te worden dus we zien al vrij snel nog maar weinig en ik laat hem dan ook bij de voordeur achter om snel terug te lopen. Net voor het pikzwart is ben ik weer thuis. Wel onderweg getrakteerd op een slang(etje) op de weg (waar ik gelukkig net overeen stap. Later hoor ik dat het helemaal geen gevaarlijk dier was, maar toch)! Helemaal leuk!
En zo eindigt mijn kerst met de familie met een kop soep met als croutons popcorn (!) dat is hier namelijk normaal in de soep. Maar aangezien popcorn wel heel snel derrie wordt als het nat is eet ik het er gewoon los naast.

Maar het is duidelijk. Kerst is dus echt niets speciaals in dit gebied. Gelukkig heb ik met mijn kerstkaart (thanks Sylvie) en kerstster (thanks Nien) mijn kamer helemaal op orde :D

In de tijd dat ik in Ecuador ben heb ik inmiddels wel 4 keer mijn tas opnieuw in en uitgepakt. Eerst vanwege de klassieke beginnersfouten (onderin dingen stoppen die ik pas en alleen bij de Machu Picchu tocht nodig heb en onbereikbaar in het midden dingen die ik wel nodig had). Daarna omdat ik af en toe de boel wilde laten luchten omdat het allemaal een beetje klam was. Dat laatste lijkt hier in het dorp minder te zijn (is hier ook een paar graden warmer dan op de berg). Het bed is in ieder geval (gelukkig) wel minder klam. Bijkomend voordeel is uiteraard dat ik nu heel bedreven ben met efficiënt inpakken :)

Ik zit nu bij een gezin dat het iets rijker heeft. (Heb zelfs WiFi in huis!) en naast een huis in het dorp hebben ze een terrein 20 minuten lopen buiten het dorp op dezelfde mooie weg richting Luca's gezin.
In het dorp zelf kent iedereen me inmiddels wel, als eerste omdat ik duidelijk een buitenlander ben zo uitstekend boven al die zwarte koppies [het haar] en ten tweede welke idioot loopt er dan ook op schoenen met tenen :P [haha Peter de vrijwilliger uit Amerika heeft dezelfde bij zich!])
De eerste dag 'werken' bij het nieuwe gezin bestond uit een uitgebreide rondleiding over het terrein (groot! Doet me een beetje denken aan een franse wijngaard, maar dan anders :P) en een half uurtje wat doen. Volgens mij heeft dit gezin nog niet echt bedacht wat ik kan gaan doen en moeten ze een beetje improviseren. Ook verdenk ik ze er van dat ze het moeilijk vinden de 'buitenlander' aan het werk te zetten. Ik vind dat aan de ene kant prima, beetje rustig, maar aan doen aan de andere kant ben ik daar niet zo goed in. En als ik dan maar bij wijze van improvisatie probeer de spullen te pakken om de afwas te doen wordt ik heel erg bedankt en wordt het me snel en voordat ik kan beginnen al uit handen genomen. Ik heb dus best wat vrije tijd en inmiddels nog maar twee van de 6 boeken die ik mee had over. Voordeel daarvan is weer wel dat mijn tas steeds lichter wordt. En heb ik ook nog wel een boek of 8 op m'n iPhone staan, dus komt vast wel goed.
Gelukkig gaat het de volgende dagen beter, ik mag een ochtend met een handploeg grote kluiten aarde kapot slaan om een zacht bedje te maken voor de nieuwe planten en een middag lekker boven mijn macht (boven mijn hoofd) werken om de ranken van fruitplanten (lijkende op die van wijn of eerder op de kiwiplanten zoals in Nieuw Zeeland, maar dan zijn dit dus granadilla's) bij te knippen om dode en slappe ranken te verwijderen. Heel leerzaam. Dan weer teug naar huis lopen. Het is heel anders dan mijn vorige stek. Hier is alles gecultiveerd. Hun terrein is ook geen klein boerenbedrijf te noemen zoals dat van Eduardo en Patricia. Ze hebben wat kippen, ganzen, cavia's (best veel eigenlijk), konijnen, varkens, tilapia vissen in een vijver (!) en ongeveer 30 stieren. Die laatste hebben bijna geen verzorging nodig en lopen op het land. Maar ze hebben vooral een heleboel goed onderhouden grote tuinen en fruitgaarden waar ze vruchten laten groeien voor eigen gebruik, lokale verkoop en de export. Ook hebben ze af en toe een handvol mensen in dienst om te helpen alles bij te werken. Verder zitten ze vol ideeën om op dit terrein wel 4 huizen te bouwen en nog veel verder op te knappen waarvoor ze deze inhuur ook gebruiken. Ter illustratie: Het half uurtje werken de eerste dag was het nivelleren van de oprijlaan zodat auto's daar kunnen keren! Wel even wat anders dan met een machete je weg door het bos vrijmaken!

Wel weer een super ervaring hoor. Tussen de middag eten ze op het terrein. De señora heeft thuis al bakjes met eten gemaakt en we liggen dan allemaal samen onder een boom in de schaduw op de grond te eten. Daarna even tijd voor siësta waarbij we gewoon op onze rug in het gras een beetje ouwehoeren met de ogen dicht. En ze blijven maar heel veel vragen voor me hebben. Volgens mij hebben ze (stiekem) Nederland gegoogeld, want ze komen elke dag met nieuwe feitjes. Ik zit te wachten tot ze dingen gaan noemen die ik zelf ook niet wist... Ondertussen wordt mij dan weer van alles bijgebracht over vormen en grootten van fruit voordat het geschikt is voor export (ook overal hetzelfde met die verwende 1e wereldlanden) en wanneer hier cavia wordt gegeten (alleen bij bijzondere gelegenheden zoals bruiloft of bijvoorbeeld dopen van kinderen). Een cavia kan wel 8 dollar opbrengen. Ter enige vergelijking: Een grote rijpe ananas kost hier 70 cent.

Het avondeten thuis is ook weer een verrassing. Tot nu toe elke avond soep, maar soms i.p.v. popcorn met een gebakken maissoort als garnering en dat is een andere mais dan voor de popcorn. Zover dus al drie soorten mais naar binnengewerkt hier.
En zo hebben ze we meer: Er bestaan bijvoorbeeld ook twee soorten mango's met elke een eigen doel in de keuken. De ene (die wij kennen) voor in de sapjes, de andere om zo naar binnen te werken. Jammer dat ik het meeste hiervan over een paar jaar allemaal weer vergeten ben... Gelukkig schrijf ik alles op :P

Slechts weinig mensen in Cuellaje hebben een auto, als er al een vervoersmiddel is, is dit een crossmotor. De hele dag brullen die krengen door de straten. Helpt ook niet mee dat we tegenover de 'motormaker' wonen :) Ook mijn familie heeft er een al lopen de kinderen en ik zelf naar het terrein. Hoewel lopen... De jongste Diego heeft echt energie voor 20. Rent op en neer voor ons uit en om ons heen tot het zweet van zijn voorhoofd loopt en zwarte strepen maakt in al het stof op zijn gezicht, hij rolt namelijk ook regelmatig over de grond, soms we,l soms niet gepland. Hij is verder heel enthousiast aan het spelen met zijn 5 knikkers en af en toe een woordje Engels. Met het eerste doe ik soms mee, voor het tweede heb ik hem een klein woordenboek Engels-Spaans gegeven, want daarmee moet hij nog wel wat oefenen. Wel leuk hoor zo'n hyperactief konijn om je heen de hele tijd. Wordt ik lekker rustig van :)

Al (:P) dat werken is alweer een beetje voorbij. Ging het gisteren nog zo goed... De komende 10 dagen is Eddy met wat broers bij hun ouders een nieuwe wc aan het bouwen en hij is dus niet op de boerderij. Rosio wel, maar ik werd gevraagd of ik met de kinderen mee ging. Het niet werken vandaag was toch behoorlijk zweten want we gingen een berg op met zo'n 45 graden klimmen en dat 2 uur non stop (valt best mee met mijn conditie, zij werden er ook moe van). Bovenaan wel super beloond met een prachtig uitzicht over Cuellaje en omgeving. Jammer dat ik jullie niet wat foto's kan sturen. Helaas pakt deze telefoon de connectie met mijn camera niet en foto's van deze telefoon doen gewoon geen recht aan de omgeving. Jullie moeten me maar op mijn woord geloven... (Zal binnenkort misschien even een internetzaak inkruipen om te zien wat daar mogelijk is) Daarna nog een half uurtje over kleine weggetjes naar oma om daar te lunchen en terug konden we meeliften met een auto. Super leuke ochtend, maar dat betekende 13 uur thuis en dan niets meer op de planning... Wasje gedaan (ruik weer helemaal naar Wald Disney kauwgom want alle zeep van afwasmiddel tot wasmiddel ruikt hier naar..), mail -, whatsapp - en blog bijgewerkt, beetje gehangen in de hangmat, tas gepakt (zie hieronder) en het is nu kwart over 2! Wat nu... Maar weer een nieuw boek uitlezen? Jeetje ik ben echt slecht in niets doen! Het is niet eens zo dat ik me echt verveel (of wel...) want je kan echt uren voor je uit staren in deze groene bergachtige omgeving, maar ben gewoon niet gewend aan soms even helemaal niets.
Besluit voor een koude douche te gaan (wordt niet warmer dan net overleefbaar, maar haren wassen gaat nog een uitdaging worden met deze douche), wat Spaans te leren en lezen en met wat muziek in de hangmat te hangen, kopje koude suiker ehh thee naast me en zo vliegt de middag toch nog voorbij! Zal ik het dan toch leren?? Tips en ervaringen zijn welkom :D

Jaaaa de vijfde keer tas in en uitpakken is aangebroken!! Ben door Luca en zijn gastgezin namelijk meegevraagd (middels een briefje aan mijn deur) om anderhalve dag te gaan oefenen met het lopen van de Machu Picchu trek (ok, zij verwoordden het iets anders, maar het komt op hetzelfde neer). Op meerdere manieren een oefening. Én zelfde bepakking bij me én echt veel wandelen én op zoek naar Inca ruïnes (in de buurt van Cordillera de Tuissan). Men zegt dat het een begraafplaats is, ik heb geen idee, maar dat zien we daar wel weer. Op deze manier heb ik weer wat te doen en ontzie ik ook de familie weer om iets voor mij te bedenken. Win win!
Telefoon laat ik lekker thuis, hoef ik niet te sjouwen :)

Weer die Luca! En hij is ookal even OUD al Lennaert. Tis maar goed dat hij weet van Lennaert en zelf ook een vriendin heeft want anders.... had er ook helemaal niets gebeurt, want het is echt niet mijn type en hij rookt en hij ziet er (daarom) ook nog eens veel ouder uit. Maar, hij is wel leuk vermaak en maakt thee voor me :) en dingen ondernemen is gewoon leuker met z'n tweeën.
Note by the editor: Luca is per 1-1 gestopt met roken :)

****************

WOW, WOW, WOW!! Wat een ontzettend, ongelooflijk, fantastisch mooi, prachtig land is dit!!! Maar laat ik even bij het begin beginnen;

Donderdagochtend stapte ik vroeg de deur uit voor de eerste 4 kilometer naar het punt vanwaar we een taxi-pick-up geregeld hadden. Omdat me beloofd was dat het heel veel lopen zou worden besloot ik te kijken of ik een lift kon krijgen van de eerstvolgende mogelijkheid daartoe. Dat is hier namelijk heel gebruikelijk en wordt door iedereen gedaan. Gelijk raak: een behoorlijk oud mannetje (had ik niet gezien door de helm) in leren jasje op een motor stopte voor me. Dit bleek mijn eerste grote avontuur te worden die dag. Na enig protest van de motor gingen we al bibberend glibberend en hakkelend steeds sneller terwijl hij er vrolijk op los babbelde. Uiteraard kwam ik heelhuids en ruim op tijd aan, want voor de pick-up er was waren we weer twee uur verder en lagen de versgebakken empeñadas voor de lunch in een grote zak klaar. Al tijdens de autorit alleen maar omhoog had ik het idee dat we naar de top van de wereld reden. We haalden de ene na de andere wolk in en hoefden maar twee keer de auto een handje te helpen op de ietwat steile modderige weg langs diepe diepten. Toen de auto (chauffeur) niet meer verder durfde gingen we met z'n zessen (Luca, Pepe en Amparito en hun twee jongste zonen van 21 en 24 ofzo Andy en Brandon en ik) op pad om de laatste anderhalf uur naar de houten hut te lopen waar we die nacht zouden slapen. Onderweg zowaar bekenden tegen gekomen (dat wil zeggen de neef van de Eddy en zijn kinderen) verder was het uitgestorven. Onderweg het enige oude Inca stukje gezien dat als zodanig te herkennen was (verder hadden ze me natuurlijk van alles wijs kunnen maken): een licht uitgeholde steen die in de keuken gebruikt werd als ondergrond om granen op te malen. Hoewel dit natuurlijk heel bijzonder was viel het verder op dit vlak dus wat tegen. Eenmaal bij de hut aangekomen gelijk de lunch genuttigd en spullen naar binnen gegooid om nog het 'pad' door het bos naar de top van deze heuvel/berg te lopen en weer terug te zijn voor donker. Tussen de wolken door had je het eerste gedeelte een fantastisch uitzicht de vallei in. Maar eenmaal in het bos werd het alleen maar beter!! Bomen met takken die zwaar zijn van de verschillende soorten mossen, bromelia's en orchideeën. Super stil op het geroep van enkele vogels zoals kolibries en papegaaien na en het gestage gehak van de machete uiteraard om de weg vrij te maken. De ene na de andere prachtige bloem op het pad! Begreep inmiddels dat de familie een voorliefde heeft voor orchideeën en dat deze trip ook bedoelt was de orchideeëntuin bij hun thuis die ik deze ochtend had mogen bewonderen aan te vullen met nieuwe soorten. Zelfs een dode staande boom werd ervoor omver geduwd om uit de bovenste takken de bloemen te verzamelen Mij maakte het niet uit (ok, die boom was misschien niet nodig) maar wat is een ON-GE-LOOF-LIJK mooi bos en ik denk niet dat ik overdrijf als ik zeg dat dit het mooiste stuk natuur is wat ik in mijn leven heb mogen bewonderen! De ene na de andere foto die zo de reisgidsen in kan heb ik geschoten (eindelijk ook mijn macro-functie ontdekt). Alleen komen deze foto's niet in de gidsen, want hier komen geen toeristen... Behalve Luca en ik nu dan!! Yeeh!! Het is gewoon niet goed te beschrijven hoe mooi dit was maar ik werd er volmaakt gelukkig van! Als ik nu de foto's van deze dag terug kijk zie ik er ook euforisch happy op uit haha.
'S avonds na te zijn uitgerookt in het hok waar we om het kampvuur konden koken (culinair rijst met tomaat, kaas en avocado) mochten we plaatsnemen op de houten planken die samen een bed vormden. Aangezien dit bed voor maximaal 5 man bedoelt was (maatje Ecuadoraan, niet Europeaan) zou het niet koud worden. Toch nam ik er zekere voor het onzekere en had mijn mummie-slaapzak helemaal dichtgesnoerd om slangen, spinnen, vreemde handen en ander ongedierte buiten te houden. Nou dat werd een interessante nacht kan ik je vertellen. Moest in het begin heel erg aan een onderzeeër denken. Het zware ademhalen van de eerste slapers leek op het geluid van duikers en de kikkers die in dit gebied zaten maakten het geluid van een stip op de radar in een duikboot. Uiteraard waren de lege batterijen van de rookmelders er ook, maar ze hebben vast ook rookmelders in een onderzeeër. Zelfs de bedompte lucht (zoals ik me kan voorstellen in een duikboot) was aanwezig, want op m'n linkerzijde ademde de persoon links recht mijn gezicht in en op de rechterzijde de persoon rechts van mij. Na enige tijd gingen de twee duikers over in één echte snurker en één die erg z'n best deed een echte snurker te worden. Altijd gezellig! Maar aangezien het bed best wel klein was, had ik het tenminste niet koud. Op een gegeven moment werd ik zelfs wakker terwijl ik lepeltje lepeltje met de persoon voor - en achter mij lag (over eerste ervaringen gesproken). Aangezien het bed echter nog steeds slechts een grote houten plank was met enkel 1 dunne deken onder mijn slaapzak dwong mijn heupbot (dat helemaal onderaan mijn gewicht in het hout probeerde te duwen) me om te draaien. Nou dat is nog niet zo makkelijk als de andere twee lepels liggen te slapen. Na twee subtiele pogingen in een woeste draai op de andere kant geworpen en weer een tijdje verder slapen tot deze situatie zich herhaalde of een van de twee aderen tot hetzelfde overging. Totaal niet uitgerust maar met een top humeur tussen de enorme kieren van de hut met een lichte nevel van regen/een wolk op het gezicht naar de zonsopgang liggen kijken (nouja het licht worden dan, zon zag je door de wolk om je heen niet echt). Van zulke ervaringen wordt ik serieus blij! Wie maakt dit nou mee?? (Bovendien na zoveel nachten met 9 uur slaap kan ik er best eentje van 4 hebben :P )
Na het voedzame ontbijt van rijst met een verkoolde banaan die niets naar banaan smaakte maar eerder naar droge smakeloze aardappel (uiteraard zeer voedzaam) en we kopje kruidenthee, door sommige door vergeten van suiker gezoet met een zuurtje, met 50 kilo orchideeën weer op pad terug naar waar de auto ons zou oppikken. Die was maar anderhalf uur te laat dus we hebben iets verder kunnen lopen onderweg nog meer bloemen (en foto's natuurlijk) kunnen toevoegen aan de collectie.
Bij Pepe en familie thuis aangekomen van een andere soort banaan (ze hebben hier een heleboel verschillende soorten banaan die voor verschilde doeleinden gebruikt kunnen worden. Bananentaart als pizzabodem [geraspte bakbanaan met ei zout en pizzakruiden bakken in de pan] is er daar 1 van) een soort pizzabodem (maar dan smaakvoller) gemaakt en met nog meer rijst en een frisse salade opgegeten, foto's bewonderd en uitgewisseld en een intensieve Spaanse les achter de rug te hebben verzadigd en verkwikt zowel, geestelijk als lichamelijk, nog net voor het donker de laatste 4 kilometer terug naar huis gelopen. Aangezien we zowel gisteren als vandaag 4 tot 5 uur lopen in de benen hebben (zowel goed omhoog als dus ook goed omlaag) en me dat niet (meer) zoveel doet, vind ik dat ik mag concluderen dat het met mijn conditie wel goed zit :) het ... aanmerkelijk aangedikt zoals mijn opa altijd achter het 'verzadig en verkwikt' plakt laat ik door deze actie dan ook maar achterwege :)

Oudjaar overdag gevierd met de ouders van Señora Rosia en enkele broers en zussen, daar stap voor stap kunnen vastleggen hoe je van 4 levende kippen tot een boutje op de barbecue komt. Ik maakte al een grapje dat het na het varken van vorige week dus volgende week een koe zou zijn. Dat bleek later een interessante opmerking die herhaald werd omdat Señor Eddy de dag ervoor een van zijn stieren niet had kunnen vinden en daarom vandaag later kwam om nog eens goed te zoeken. Het grote dier bleek een rondje koppeltje duikelen de berg af tegen een boom te hebben beëindigd. Helaas lag hij daar al een dag of 3 en met het zonnetje hier was hij eerder te ruiken dan te zien en kon er dus niets meer van gebruikt worden. En zo ben je dan even 600 dollar armer... Ik vroeg me al af, met in mijn achterhoofd alle instructies voor als Olga, onze pony, ermee zou ophouden tijdens de vakantie van mijn ouders, hoe ze het dier zouden opruimen. Uiteraard hoefde ik niet zo moeilijk te doen. Binnen 10 dagen zou er niets meer van te vinden zijn werd me verzekerd. Tsja zo kan het ook!
Na het uitbuiken van de lunch op naar avondeten. Luca en ik hebben goulash á la Ecuador gemaakt en het gezin moest even wennen maar vond het toch best lekker. Met een biertje erbij tot half 11 zitten napraten (lees Luca ouwehoerde en wij reageerden af en toe met een si, no of eheh) en toen door naar het grote feest in het dorp. Er was mij heel wat dansen beloofd en ik had er zin in. Dat werd uiteraard weer net iets anders dan verwacht. In een soort grote gymzaal was het dorp bijeengekomen om inderdaad 1 nummer te dansen, maar verder vooral naar ons te staren, te luisteren naar de uitslagen van de bingo voor het goede doel en naar het lange testament (lees: de gebeurtenissen) van afgelopen jaar. Ze verbeelden hier het oude jaar namelijk als een mannelijke pop die om middernacht wordt verbrand. Dan is dat jaar namelijk voorbij. Bij deze verbranding worden al je zorgen uit dat jaar ook gelijk verbrand zodat je zonder zorgen het nieuwe jaar kan starten. Leuk bijkomend dingetje: de 'vrouw' van het oude jaar wordt, omdat het oude jaar sterft, dus weduwe. Zij gaat de hele dag al wenend door de straten met een bakje waarin zij geld krijgt. In het verhaal voor haar onderhoud nu ze geen man meer heeft, maar de jonge dames met sluier geven dit 's avonds tijdens het feest uit aan bier. Het leuke is echter dat niet alleen de jonge vrouwen dit doen. Er zijn ook jonge mannen die zich als vrouw verkleden hiervoor. Tijdens het feest werden drie van deze juweeltjes nogmaals voorgesteld aan het publiek, moesten ze een ronde lopen, een liedje zingen en een dansje doen. Daarna werd middels applaus gestemd wie er de beste/mooiste was. Erg grappig!
Tijdens het eten waren er al 4 vuurpijlen afgestoken en ik was benieuwd naar 0:00 uur, ook met het mooie vuurwerk van kerstavond in mijn achterhoofd. Weer een verrassing: na 3 halve pijlen was het klaar :) en toen iedereen elkaar geknuffeld en gezoend had gingen ze naar huis. Op deze plaats waren zelfs geen verbrandingen van de oudjaar-poppen. Die zagen we onderweg naar huis pas.

Nieuwjaars gestart met ontbeten van verse aardbeien en ananas met Luca, die voor het gemak in het enige hotel in het dorp was blijven slapen, en een beetje was doen. Na 36 pogingen eindelijk uitgebreid met mijn vriendje aan de telefoon gehangen en na de lunch langs de watervallen aan het einde van het dorp omhoog geklauterd en plannen gemaakt voor aankomende week. Daar zal ik jullie nu nog niet mee lastig vallen :) prima eerst dag van het jaar!

Oh, ik ben er inmiddels achter waar die zoete koffie me aan doet denken! Het is net alsof je een volle zak hopjes (de koffiesnoepjes) hebt opgelost in één liter lauw (kamertemperatuur) water. Drink smakelijk!

Liefs Renske