Op naar volumteer 2 :)

De avond van de eerste van januari staat er naast de soep een enorme taart (ja idd gelijkertijd! Rare jongens die Ecuadorianen). Het blijkt de verjaardag van Dany te zijn (oeps), gelukkig geven de gezinsleden elkaar nooit cadeaus voor elkaars verjaardagen en kom ik weg met felicitaties (en hard te worden uitgelachen omdat ik het niet wist).

De volgende dag al vroeg uit de veren om de late bus (die van 6 uur 's morgens ipv half 5) te pakken met Luca om de oude begraafplaats van de Inca's te bekijken die toch bleek te bestaan zij het op een andere locatie. Na een flink stuk omhoog lopen over een stukje bergkam (mooi!!) komen we daar als enige toeristen aan. Maar wie staat er dan ook al om kwart over 7 op de stoep?? Wel zijn er gewoon al mensen aan het werk en krijgen we voor we het terrein op gaan een lekker bakkie slappe koffie.
Verwend als ik ben verwacht ik stenen en potten en dergelijke op de begraafplaats. Als ik doorheb dat het alleen de bulten in het landschap zijn die ooit nog eens uitgegraven of onderzocht moeten worden ga ik er anders naar kijken en is het toch nog erg indrukwekkend. Vooral omdat de ene na de andere heuvel in het gebied blijkt te liggen. Na de lunch met onze eerste vis deze vakantie op naar de volgende activiteit. Deze ligt bijna twee uur lopen van de begraafplaats. OMlopen om precies te zijn, want je kan ipv de berg weer af naar beneden, 5 km lopen en weer een flink stuk omhoog ook gewoon via een kabel het stuk van hemelsbreed 185 meter overbruggen. Deze kabel hangt wel 300 meter (!!!!!) boven de (af)grond. Efficiënt als we zijn besluiten we dit toch gewoon te doen. De kabel is machinaal aangedreven dus je sukkelt in een minuutje of 6 naar de overkant waarbij je in het midden ook even wordt stilgezet zodat je een mooie selfie kan maken. Aangezien het allemaal zo veilig is staat er zelfs niemand aan de andere kan en moet je alles zelf terughangen zodat je tuig en de helm (die echt ongelooflijk weinig verschil zou maken als er iets mis zou gaan) weer teruggehaald kunnen worden. Het is zo hoog dat het bijna niet echt lijkt. Een beetje zoals ik me voorstel dat een skydive moet zijn (die staat dus nog op mijn lijstje). Toch was het stil hangen na een minuut ofzo wel genoeg en was ik blij toen ik weer in beweging kwam. Met trillende benen kom ik aan de andere kant aan. Dit geeft weer een hele nieuwe beleving aan Ger aspect hoogtevrees! Deze dag weer genoeg geoefend met de aanmaak van adrenaline!
De waterval daarna was prachtig en de thermo-baden leuk om naar te kijken, maar zo druk dat we niet eens geprobeerd hebben tussen al die lijven een plekje te vinden. Terug naar Cuellaje was ook weer uniek. De enige bus terug gaat al vroeg in de middag, dus we hadden besloten daar niet eens voor te gaan om meer tijd te hebben voor onze bestemmingen. Er komen namelijk altijd genoeg vervoersmiddelen langs om tegen kleine betaling op mee te liften net als de mensen hier zelf doen. Wij hebben het gered met 1,5 uur lopen naar de juiste splitsing, toen met 8 11/12 jarigen op lege kratjes bier in een donkere biertruck omhoog hobbelen, giechelend in het donker, enkele kilometers mee met een bus met een andere eindbestemming en nogmaals in een donkere voorraadtruck waar we wit van het stof van de weg en het gevoel een milkshake te zijn in Cuellaje weer uit konden kruipen. Topdag!

Die avond het laatste avondmaal met de familie. Ik zal iedereen in en om Cuellaje gaan missen. De gezellige knuffelige familiesfeer is aanstekelijk en inmiddels luisterde ik ook al naar de naam waarmee Diego me aanspreekt: Raisy (Daisy met een R). De rest van de familie durfde het niet eens aan om mijn naam te proberen uit te spreken en wachtte gewoon tot ik ze aankeek om wat tegen me te zeggen. 'Renske' blijkt een lastige naam te zijn voor Ecuadorianen (en andere buitenlanders, want Eduardo [Engelsman] noemde me stug Renski en in Zuid Afrika heette ik al Rencha).

Bij het verlaten van deze plaats kan ik ook eindelijk die vieze regenlaarzen achterlaten. De laarzen zelf zijn niet zo vies maar wel de geur van mijn sokken als ik ze weer een hele dag al zwetend gedragen heb! Mocht het jullie zijn opgevallen dat ik vaak gesproken heb over een wasje doen? Dit was de reden!
Helaas heb ik al begrepen dat ik ze op mijn volgende vrijwilligerslocatie ook hard nodig heb en veel ga gebruiken..

Na een reis van 9,5 uur in vier verschillende bussen met slechts eenmaal een wachttijd (wel gelijk ruim 2 uur) kom ik de volgende middag aan in het aan alle kanten door hoge bergen omgeven dorpje Mindo.

Mindo is het vogelparadijs voor ehh vogelliefhebbers! Ik hang hier een beetje de toerist uit met een nachtwandeling (slang! Kikkers, motten, handgrote kakkerlakken en meer kleinere kruipers gezien!), vlindertuin, kolibrie voederpunt (oeps 200 foto's verder), bezoeken van een vogelspot locatie en een beetje wandelen (ok het was verder dan ik dacht en dus 6 uur gelopen) beetje tussen de regen door...
Dat vogels kijken is toch best een sport hoor. Zodra een vogel besluit zijn bekkie niet open te trekken als ik ook maar enigszins in de buurt ben zie ik hem gewoon niet. Maar zelfs wanneer hij dat wel doet let ik niet altijd goed op, want het geluid van die piepende schommel bij dat huis kwam op de terugweg toch echt vanaf de andere kant van het huis en werd beantwoord (!) door een 'schommel' in het bos. Mijn vraag is dan: wie was er eerst, de schommel of de vogel :) En van dat 'auto'alarm vlak naast me deze nacht ben ik ook niet zo zeker... Focuste me daarom voornamelijk op de omgeving met af en toe als bonus een mooie vogel. Veel relaxter.

Verder is het in Mindo genieten van echte koffie!! (Gelijk ook maar vergezeld van de locale trots een brownie van eigen cacaobonen). En wat ik hier ook heel veel doe is (bij?)slapen (één dag vanaf 14 uur regen gehad, maar nauwelijks iets van gemerkt want heb vanaf dat moment ook de hele dag geslapen hihi). Blijkbaar had ik dat nodig. Wat ik ook echt nodig had en hier ook heb kunnen vinden is een riem! Is toch wel makkelijker dan je broek steeds omhoog trekken... Waarschijnlijk door het vele dragen wat uitgerekt. Nu nog kleine riempjes vinden om mijn ondergoed op z'n plek te houden