Volle dagen, hoogte en nattigheid

Oh nee... Ik ben een paar leuke/interessante feitjes vergeten in mijn vorige blok. Bijvoorbeeld:
Uit DNA onderzoek is gebleken dat de ijsprinses ook delen Japans Panamees en Koreaans DNA bevat. En dat voor een dametje dat rond 1450 haar leven verloor en volgens de verhalen nooit het Inca domein uit is geweest. Heel bijzonder!
Maar goed. Verder zal ik niet terugblikken. Hebben genoeg om ons nu mee bezig te houden :)

Vanuit Arequipa vertrekken we in een groep van 7 (wij en een ouder koppel Amerikanen waarvan zij oorspronkelijk uit Colombia komt) een gids (oeps alweer zijn naam vergeten) en de chauffeur (Coco). Via een mooie route waarop we tot heel dichtbij wilde vicuña's, lama's en alpaca's (deze laatste twee zijn wat minder wild..) kunnen komen en deze ook goed konden fotograferen, terwijl de gids ons vol stopt met allerlei vormen van coca (thee, snoepjes of gewoon kauwen op de losse bladeren) tegen de hoogteziekte, komen we aan in Chivay (3630 meter hoog). Helaas mocht de hoeveelheid coca niet bij iedereen even veel baten en hebben we in het gezelschap lichte hoofden, hoofden met hoofdpijn en wat misselijke hoofden. Dat laatste kwam echt ook door de hoogte en is niet perse mijn mening :P Het hielp ook niet dat we onderweg over een (prachtig) uitkijkpunt kwamen van 4910m hoog. Ik moet eerlijk toegeven dat zelfs ik deze route wat uit balans was. Ik voelde dat dan weer in mijn buik, maar dat kan er ook door komen dat ik gewoon te weinig groenten heb gegeten de laatste dagen. Dat maak ik tijdens het lunch-buffet trouwens weer even goed :)
Hoe hoger ook hoe kouder, dus langzaam zie je de lagen kleding dikker worden en hebben we bijna allemaal een mooie felgekleurde sjaal gekocht bij een van de kraampjes bij de verschillende uitkijkpunten waar we even stoppen. Sjaals heb je nooit genoeg toch? :)

Na het uitgebreide buffet mogen we even bijkomen van de reis om daarna keihard in thermale baden relaxen. Hoewel... Ik stel me gelijk lekker aan door een paar yoga oefeningen te doen en als blijkt dat de (meeste) dames en een enkele heer deze mee gaan doen (we waren ongeveer met 15 man/vrouw daar) voer ik er nog een paar uit. Dat ik daarna door mijn zusje wordt uitgedaagd om mee te doen aan een 'wie kan het langste'- meditatiesessie is volgens mij voornamelijk omdat ik dan even mijn mond houd en stil zit :D

We zitten inmiddels in een omgeving die een stuk groener is en vol ligt met terrassen (zoals de rijstvelden) die al zijn aangelegd door de Inca's. Ruim 1500 jaar oud dus. Uiteraard wel hersteld waar nodig want ze zijn nu nog steeds in gebruik. Op deze terrassen wordt quinoa, tuinbonen en enkele soorten aardappels verbouwd. Van deze laatste hebben ze wel 3000 soorten in Peru!

Die avond vroeg naar bed de hoogteziekte er uit slapen om weer vroeg op te staan op zoek naar Condors in de Cañon del Colca. Onderweg prachtige plaatjes schieten van het bijna ongeloofwaardig mooie landschap (net een filmset). Helaas is de hoogteziekte er nog niet uitgeslapen en kan niet alles door iedereen met evenveel aandacht worden bekeken. Ook van de canyon zelf krijgen we wat minder mee omdat er veel bewolking in hangt. Op de plek waar de meeste kans op condors is hangt het ook helemaal met het witte, natte goedje en is ook na een half uurtje wachten nog geen 5 meter verder te zien... We moeten dus ook maar geloven dat dit de diepste canyon ter wereld is, want met die wolken kunnen ze je alles wijs maken. Er is overigens wat onenigheid of dit de diepste of de op één na diepste canyon is. Dit hangt af van de definitie van waar je moet meten. De andere canyon (Cotahuasi) ligt overigens ook in Peru en zelfs in dezelfde provincie, dus echt druk maken we er ons niet over.

Met gemengde bijna teleurgestelde gevoelens rijden we weer weg en maken nog wel een stop op een ander uitkijkpunt. Hoe dat werkt met die wolken is toch wel heel grappig, want dit is nog geen kwartier rijden van de wolkenmassa, maar hier hebben we een zonnetje.
Een beetje de koopwaar van de vrouwtjes bekijken blijft leuk, maar eerst speuren we de horizon af naar de grote vogels. Ik vraag net aan Koen van welke hoek ik ze eigenlijk zou kunnen verwachten als er plotseling een van onder ons omhoog komt zeilen. Prachtig beest dat door gebruik van de thermiek snel hoger komt, maar niet voordat hij enkele malen dicht over ons heen gecirkeld heeft. Hoogteziekte of niet, allemaal slaan we verwoed aan het foto's schieten. Voordat we elkaar op de schouders hebben kunnen kloppen dat het toch nog gelukt is komt er een tweede, jonger en dus bruin, exemplaar in zicht gevolgd door nog twee volwassenen en een jonger dier. Allemaal netjes achter elkaar maar al achter de berg verdwenen voor de volgende in zicht was. Blij en met een camera vol zowel scherpe als heel veel wazige plaatjes en een volmaakte (7 seconden durende) video stappen we weer in de auto terug. Enkele kilometers later rennen we toch nog snel even naar buiten omdat we opdat moment wel 9 exemplaren tegelijk in de lucht hebben hangen. Het lukt me zowaar om er wel 5 tegelijk op een foto te krijgen. Super geslaagd!

Terug in het hotel gaan de andere 4 een uurtje slapen, maar ik zit nog vol van de adrenaline dus besluit een wandeling te maken van anderhalf uur (retour) de berg op naar een mooi uitzichtpunt.
Als ik terugkomen zijn Koen en mijn ouders voldoende hersteld om een tweede wat minder inspannende wandeling te maken. Net voordat het heel hard gaat regenen zijn we weer binnen, maar niet voordat we een volledige uitleg hebben gehad over het karnaval dat nu plaatsvind. Als ik het goed begrepen heb werk dat in dit dorp als volgt: single jongemannen komen samen en bespelen fluiten en trommels terwijl ze, geholpen door voldoende alcohol, single vrouwen van straat mogen plukken om met water nat te spuiten/gooien. De vrouwen wapenen zich daartegen door bij elkaar te blijven gewapend met spuitbussen schuim. Ook het personeel van ons hotel deed daar (in eigen tijd) fanatiek aan mee, dus zagen we de manager regelmatig volledig wit van het schuim (dat na een paar minuten gewoon weer wegtrok) langsrennen. Erg grappig.

De volgende ochtend stond in het teken van de locale gemeenschap en gingen we op pad met een locale familie, helpend bij hun dagelijkse taken. Zij konden daarbij natuurlijk ook niet weten dat aardappels rooien een taak is die ook in het Overleekse (bij mijn ouders thuis) geen vreemde activiteit is en dat koeien melken ook niet voor ons allemaal onbekend terrein was. Maar dat laatste vind ik gewoon heel leuk om te doen en Janneke mag deze kwaliteit er nu ook trots bijschrijven op haar CV. Helaas was Koen er bij dit laatste niet bij, want de hoogte had nu hem voor het eerst te pakken in de vorm van ernstige misselijkheid. De Amerikanen hadden overigens het hele ochtendprogramma overgeslagen...
(Pfff de volgende dagen wel spierpijn in mijn zij van het omhoog werken van de aardappels met de pikhouweel :) )

In 5,5 uur lekker bijpraten met mijn zusje terwijl we de rit naar Puno aflegden en daar met, ondanks de bewolking en zonnebrand, blame the altitude, licht verbrande snoetjes, ingecheckt in het meest luxe hotel tot nu toe. Mijn moeder maakte de volgende morgen grapjes dat als ze 's nachts mijn vader zocht dat ze hem dan sneller te pakken had wanneer ze hem belde dan dat ze op zoek moest in het enorme kingsize bed. Op onze afdeling had Koen zelfs een eigen kamer: just to give you an idea.

Ons bezoek aan het Titikaka meer de volgende dag blijkt een toeristische maar interessante culturele les te worden. Als eerste bezoeken we op het meer, dat op 3810 meter hoogte ligt, 165 bij 64 kilometer groot is en waarvan het water op dit moment 8-10 graden meet, de Uros eilanden. Dit zijn man-made eilanden van dikke lagen riet dat elke 10-15 dagen aangevuld moet worden met een nieuwe laag om de boel een beetje droog en drijvende te houden. De eilanden kunnen op deze manier 40 jaar mee gaan, waarbij ze beginnen met een dikte van 2 meter, maar aangevuld kunnen worden tot een dikte van 10 meter. We worden verwelkomt door een stel kleurig geklede dames en twee heren. De rest van de mannen is op het vaste land geld aan het verdienen. Een van de mannen die er nog zit is de president van de gemeenschap ofwel El Presidente. Elk jaar vinden hiervoor verkiezingen plaats en wordt een nieuwe president gekozen. De president is een soort rechter/politie van de gemeenschap en neemt de belangrijkste beslissingen. Na de uitleg hoe ze deze eilanden maken en onderhouden en hoe ze zichzelf onderhouden worden we in groepjes meegetroond naar hun kleine huisjes waar we ook (voor de leuke foto's) worden uitgedost in hun kledij. Vanaf dat moment noemen we dit eiland Volendam, maar dan echt. Want hier lopen ze dagelijks in deze felgekleurde kleding. Uiteraard wordt daarna de koopwaar uitgestald en hopen ze dat je wat van ze afneemt. De gids vertelde ons dat toerisme tegenwoordig een van de belangrijkste inkomstenbronnen is van deze mensen dus braaf kijken we of er wat van onze gading bij zit en kopen bij de elk van de drie families waarbij wij waren onderverdeeld wat leuks. Uiteraard vonden we dit echt leuke spulletjes, want alleen maar kopen om hen blij te maken zonder dat we er zelf wat aan vinden gaat zelfs ons te ver.
Dan een klein tochtje op de typisch rieten boten (die alleen nog voor toeristentochtjes gebruikt worden). De onze is uitgedost met twee panterkoppen en is mooi fel geel geverfd. Op deze boot zien we ook de enige juiste vorm van het gebruik van crocs: ze zijn vastgetimmerd op de plek waar de roeispanen over de boot schuiven om slijtage van het riet tegen te gaan :)

Op het tweede rieten eiland kunnen we een stempel van het Titikakmeer in ons paspoort laten zetten. Omdat ik die eigenlijk nooit bij me heb pronkt deze nu op een van de laatste pagina's van mijn lonely planet. Dat vond ik een goed alternatief.

Ons tweede (echte) bezoek is het eiland Taquile. Dit eiland is een natuurlijk eiland en om op het centrale plein te komen moeten we flink naar boven stappen. Ook hier dragen ze typische kledij (dat ons ook te koop aangeboden wordt in de centrale markt), maar ziet er wel heel anders uit dan op de drijvende Uros eilanden. De cultuur/betekenis achter de verschillende kleding en de gebruiken zijn zo bijzonder, dat ik dat jullie niet wil onthouden:

Kinderen tot 6 jaar dragen gehaakte grote mutsen (als bescherming tegen de zon). Meisjesmutsen hebben daarbij een bruine punt, die van de jongens een witte.
Als de jongens 6 jaar zijn leren ze haken. Haken is een activiteit die alleen door mannen word uitgevoerd (de vrouwen weven). De jongens haken voor zichzelf een muts die (behalve versierd met allerlei poppetjes, tekens en afbeeldingen) half rood en half wit is (in het wit zitten geen afbeeldingen). Aan deze hoedjes kun je op latere leeftijd zien dat een jongen vrijgezel is, want als de man trouwt haakt hij een nieuwe muts die alleen rood is (met figuurtjes).
Wil een jongen met een meisje trouwen dan is er een test. De muts moet zo strak gehaakt zijn dat als je hem vol laat lopen met water dit er pas na 5 minuten uitgelopen is. Deze test word beoordeeld door de president van de gemeenschap van de jongen.
Meisjes krijgen vanaf hun zesde een soort zwarte doek met felgekleurde randjes en pompons en dragen felgekleurde rokken. Als zij op straat worden gegroet bedekken ze hun gezicht met deze doek en groeten niet terug. Getrouwde vrouwen openen hun doek juist en reageren wel. Als jonge vrouwen willen trouwen worden ook zij aan een aantal tests onderworpen. Ze moeten hiervoor een tijd intrekken bij de ouders van de bruidegom en dagelijkse taken uitvoeren. In deze tijd van samenwonen worden overigens al vaak baby's geboren. Als dat het geval is moet het koppel ook echt trouwen. Zo niet kunnen ze in die tijd nog besluiten uit elkaar te gaan.
Voor het trouwen zelf knipt de vrouw ongeveer een maand van tevoren haar haren kort die zij al vanaf kind aan het sparen is. Deze haren worden gebruikt als basis om een heupband voor de man op te borduren (dat wordt ook door het meisje zelf gedaan). Deze band zal zijn rug beschermen tegen het zware werk op het eiland, want er zijn geen lastdieren en alles word op de rug gedragen. Als de band klaar is kan de plechtigheid plaatsvinden.
Trouwen zelf is overigens geen pretje. Het 'feest' duurt 7 dagen waarbij bruid en bruidegom tegenover elkaar zitten en bij wijze van laatste test elkaar wel moeten aankijken maar niet mogen lachen. Hun handen zijn hierbij op hun buik gebonden en ze zijn voor eten dus afhankelijk van hun (schoon)ouders. Om hen heen is de hele gemeenschap (die je niet hoedt uit te nodigen, maar die toch wel komt als ze weten dat er een bruiloft is) zich wel vol aan het proppen en veel Chicha (alcohol) aan het nuttigen (wat voor het bruidspaar niet is toegestaan) en erg op hen aan het letten. Ook mag het bruidspaar de eerste nacht van deze 7 dagen niet slapen en wordt wakker gehouden.
Over het algemeen eten deze mensen vegetarisch, maar op het huwelijksfeest moet het huwende koppel zorgen voor 30 schapen die tijdens deze dagen gegeten worden. De bruid draagt tijdens de ceremonie een rok met diverse onderrokken. In totaal draagt zij evenveel lagen als haar leeftijd. Het zijn vaak zo veel lagen (+- 27) dat het lastig is om op een stoel te zitten. Daarom zitten de vrouwen bij een bruiloft (liever) op de grond.
Wanneer deze dagen voorbij zijn geven beiden ouderparen een stuk grond aan het nieuw gehuwde paar om te gebruiken. De ouders van de bruidegom geven hierbij een groter stuk land (zij hadden al voordeel van de bruid die tijden bij ze heeft gewoond).
Wanneer een vrouw getrouwd is draagt ze geen felgekleurde roken meer maar een zwarte (wel met felgekleurde onderrokken).
De man mag vanaf het punt van serieus daten een speciale schoudertas dragen waarin hij cocabladeren heeft. Wanneer twee mannen elkaar op het eiland groeten geven ze elkaar geen hand, maar wisselen een klein handje cocabladeren uit deze zak uit bij wijze van groet.

Scheiding is niet mogelijk en als je dus een oudere man ziet met een wit-rode muts met tasje voor de coca kun je er van uitgaan dat hij weduwnaar is.

Vanaf het moment van trouwen hoort het nieuwe paar bij de gemeenschap. Dit brengt weer een aantal nieuwe rechten en plichten met zich mee. Alle leden moeten zich bijvoorbeeld houden aan drie regels:
Helpen, hulp krijgen en community werk. Ook zijn de leden van de gemeenschap de enige met stemrecht.

Ik vertelde al eerder dat ze werken met een president. Deze draagt een felgekleurde versierde muts (met van die oren er aan) met daarover een bruine bolhoed. Elk jaar worden er middels handopsteken verkiezingen gehouden voor een nieuwe president. Een man moet een bepaalde status hebben om in aanmerking te komen en kan slechts eenmaal in zijn leven gekozen worden. Meestal zijn deze mannen 40-45 jaar oud. Alleen leden van de gemeenschap mogen stemmen (dus nogmaals: alleen getrouwde stellen).
Kinderen (alleen de jongetjes) van de huidige president en ex-presidenten dragen altijd alleen die gekleurde muts.

Bijna klaar: als het haar van de vrouw weer een aardige lengte heeft wordt het gevlochten en knipt zij dit nogmaals af voor haar man. Hieraan wordt een soort band bevestigd die de man dit over zijn hoofd kan plaatsen. Als hij dan ook zijn muts op heeft lijkt het net of hij nog lang haar heeft en hij gebruikt dit bij bepaalde ceremonies of feesten. Mannen droegen hun haar ook altijd lang namelijk, maar doordat de dienstplicht werd ingesteld moesten zij dit knippen. Op deze manier hebben zij toch weer lang haar...

Lastig hoor allemaal... Dat doen wij toch veel makkelijker. Al is er wel wat voor te zeggen dat je gelijk kunt zien of een baby een jongen of een meisje is en of een mooie jongeman single is of niet ;)

De terugweg over dit grote meer wordt een avontuurlijke wanneer de wind opsteekt en de golven rond ons toch niet zo heel grote, gelukkig gesloten, toeristenbootje meer dan twee meter hoog worden en af en toe deels over de boot heen slaan. Koen en ik vinden het wel leuk, maar onze moeder zit met samengeknepen billen te denken aan iedereen die we achter zouden laten... Gelukkig halen we zelfs zonder nat te worden de overkant en hebben dan zelfs nog energie om de kathedraal en een museum met drie droge mummies te bekijken voor we ons na twee enorme familiepizza's terugtrekken in onze eigen kamers. Helaas niet voordat Koen zomaar uit het niets door een hond wordt gebeten met een flinke haak in zijn spijkerbroek en een enorme blauwe plek tot gevolg. Ook is de huid op een klein plekje open. Dat word geen risico's nemen en morgen even langs de dokter voor een rabiësprik.

Vandaag hebben we een toeristische busrit van Puno naar Cuzco. Yeeh de eerste dag dat, op een ieniemienie hoofdpijn bij Janneke na, niemand meer last heeft van de hoogte!
De bedoeling is dat we (tot ongenoegen van koen alweer zo vroeg) om half 7 worden opgehaald vanaf kan hotel, maar zelfs de chauffeur die dat had moeten doen vindt dit waarschijnlijk te vroeg, want op aanraden van het hotel nemen we om tien voor 7 maar een taxi naar het busstation omdat we anders de bus van 7 uur niet meer zouden gaan halen.
De touringcar voor 42 toeristen wordt gevuld met wel 10 toeristenkontjes en een gids (naast de hostess en de chauffeur). Leve het laagseizoen, maar wat een zonde van deze grote bus natuurtechnisch...
Tijdens onze rit stoppen we op verschillende plaatsen: een oude (mogelijk, weten ze niet zeker) watertempel (Pukara) naast een kikkervormig figuur op de rotsen en het bijbehorende mini museum in er dorpje ernaast, het hoogste punt van de rit ditmaal op 4335 meter waar ik bijna een sjaalverkopend omaatje niet meer van me af krijg, een Inca tempel (Templo de Viracocho) met restanten van pilaren, opslagruimten, huizen en nog best hoge middenmuur van de tempel en als laatste een Sixtijnse kapel (Iglesia de San Pedro) in Andahuaylillay waarvan echt elk plekje beschilderd is met (ik moet toegeven) wel een aantal hele mooie schilderijen en kapellen. Daar kun je volgens mij dagen rondlopen en steeds nieuwe dingen blijven ontdekken. Helaas hadden we daar de tijd niet voor...
In Cuzco kunnen we ons (na een uur wachten op de rabiës prik van Koen) in ons hotel na een uitgebreide briefing die avond rustig voorbereidde op de volgende dagen: het lopen van de Lares trek naar Machu Picchu. :) :) :)

Wow, zoveel tekst alweer. Is nog wat vroeg in de week maar denk dat dit blog wel uitgestuurd kan worden. Bovendien zijn we de volgende dagen toch onbereikbaar dus kan dat mooi samengepakt in mijn volgende verhaal. Als we het redden natuurlijk :)

Tot snel! Liefs Renske