Renske

Nadat we de studenten op het vliegveld hebben achterlaten rijden we weg met een leeg gevoel in de buik. Je bent ze toch best aardig gaan vinden na 2 weken samen reizen. Inmiddels hebben we onze nieuwe gids Arsene (spreekt uit als Arsén) leren kennen en met het busje worden we (onderweg afscheid nemende van Tojo) afgezet bij een hotel in Antananarivo (Tana). In Tana waren we eerder nog niet geweest en om een beetje de leegte te vullen maken we een korte wandeling (uiteraard weer uit de Lonely) door het centrum en gaan vroeg naar bed. Lekker (bij)slapen hebben we na deze twee weken wel nodig. Ook voor ons volgende plan, want met behulp van Arsene hebben we inmiddels onze hele planning omgegooid en staat er flink wat op de planning! Eerste dag op naar Andasibe voor een avondwandeling in het Mahay Mitia Ala park. We zijn er al wat eerder op de middag en met zelf een rondje lopen zien we al een mooie kameleon, super bijzonder gekleurde en gevormde (grote) spinnen en een familie bruine maki's die voor onze neus de weg oversteken. Begint goed! Tijdens de nachtwandeling mogen we dit aanvullen met weer enkele mooie kikkers, een wollen maki en een aantal muismaki's (waarvan we zelfs een stelletje betrapte op het maken van meer muismaki's, terwijl het mannetje daarbij het vrouwtje de boom uit kiepert. Gelukkig is die paar meter vrije val niet voldoende haar uit te schakelen en rent ze daarna weer vrolijk verder.). De klapper van de avond kwam toen de gids riep:"Lets have a look at this big spider" en ik naar mijn voeten keek en antwoordde "Lets have a look at this big snake!" Want voor mijn voeten lag een prachtige rode slang van ruim een meter. De gids die was helaas zelf die avond niet de beste, hij wist op vele van mijn vragen geen antwoord, verzon een zwak excuus dat hij zelf de slang voorbij gelopen was en kon ons geen kameleons tonen, die 's avonds het beste te spotten zijn... Gelukkig kijken we zelf ook nog af en toe!

Tijdens het avondeten uitgebreid met Tojo geappt, want hoewel we zijn cliënten niet meer zijn zit het gidsen en mensen een geweldige vakantie bezorgen hem zo in het bloed dat hij ons overal advies over wil geven. Wij zijn daar hartstikke blij mee, want Arsene is af en toe een beetje onzeker (ook met auto rijden helaas, hoewel dat niet betekend dat hij het gaspedaal niet kan vinden...) en dan is het fijn je plannen te verifiëren bij iemand die wel meteen overal een antwoord op heeft en waar je goede ervaringen mee hebt!

De volgende ochtend bij onze wandeling on het Réserve Spéciale d'Analamazaotra op zoek naar de Indri Indri, de grootste maki op Madagascar en alleen hier relatief makkelijk te vinden, hebben we een super ervaren gids die ook vaak reizen in Afrika doet waarbij de toeristen op zoek gaan naar gorilla's. Hij heeft twee jaar in Engeland gewerkt en zijn Britse accent is gewoon super grappig. Ook leuk dat zijn Engels daardoor dusdanig goed is dat hij onze Europese/Nederlandse grapjes begrijpt (al kwam Tojo daar ook heel ver mee). Omdat Arsene hem heeft ingefluisterd dat we de avond ervoor geen kameleons gezien hebben begint hij de toch met twee prachtige exemplaren van deze camouflage dieren (doet Arsene toch weer goed). De wandeling van 4 uur is prachtig en naast de 3 Indri Indri families die we tegenkomen (en dat is veel want normaal zie je maar 1 of 2 families) worden we ook getrakteerd op een familie diadeem sifaka's en (voor mij nog steeds ook heel bijzonder) een bruin/gouden boomkikker.

Op deze ervaringen mogen we de volgende 8 uur teren tijdens onze reis naar Antsirabe. Deze reis had iets korter gekund op andere dagen, maar vandaag was paasmaandag (ohja) en alles en iedereen was op deze vrije dag uitgelopen naar feestlocaties op en langs de wegen en lag overal en nergens in het gras te picknicken. Na vele bijna ongelukken gezien te hebben rond ons was het op een gegeven moment zelfs echt raak. En nog wel op een hele aparte manier: de auto voor ons verloor op onbegrijpelijke wijze plotseling zijn rechter achterband en de band kegelde een meisje van een jaar of 9/10 omver dat op het randje van de weg liep. Ze maakte hierbij via een halve salto een behoorlijke smakker. Arsene vloog de auto uit om te kijken of hij kon helpen (wij wilden geen ramptoerist spelen en bleven in de auto wachten). Omdat het zo druk was stond ook onmiddellijk de weg vol met mensen. Arsene kwam na een paar minuten bijna rennend terug met de woorden:"we vertrekken nu!" Zo overtuigend dat wij hem niet tegenspraken. Hij was er zo van ontdaan dat we niet eens een duidelijke reactie van hem kregen toen hij terugkwam. Wat ons wel duidelijk werd was dat het meisje minimaal een gebroken been had, maar het kon ook zo zijn dat haar been bij het bovenbeen deels losgescheurd/gesneden was. In ieder geval voldoende om ons een tijd stil te doen zijn, het lot van het meisje te overdenken en te beseffen hoe gelukkig je jezelf mag prijzen als je in een westers land wordt geboren...

Na een nachtje op een lattenbodem met twee cm matras maar wel een keihard kussen van 50 cm dik en de smerigste wc's tot nu toe (wat zeuren we, wij hebben tenminste geen gebroken/afgescheurd been...) weer een reisdag! We willen enkele locaties zien die niet te dicht bij elkaar liggen en helaas betekend dat weer een hele dag in de auto.

Wat wel grappig is om te constateren, is dat we in deze auto niet meer herkent worden als Vaza. Mensen kijken eigenlijk niet naar ons om. Pas als we wat langzamer tijden (Arsene weet het gaspedaal tot randje onprettig goed te vinden dus dat gebeurt weinig) zien ze de blanken zitten en wordt er gezwaaid. En dat terwijl we met de studentenbussen een en al in de belangstelling stonden.

Na behoorlijk gaar te zijn aangekomen bij het (west)kust plaatsje Morondava genieten we van de licht bewolkte maar toch mooie zonsondergang aan zee voordat we in onze kamer met uitzicht op het strand in slaap vallen. Ik slaap heerlijk zoals altijd en overal, Maaike heeft wat last van de warmte, want lekker warm is het hier zeker!

Jaa de volgende dat op pad voor een toer!! Ons vervoer hiervoor kun je het beste omschrijven als een 4WD paus mobiel truck, want met een/onze normale 4WD is de route die we willen afleggen niet begaanbaar. Arsene blijkt niet mee te gaan (de planning is ongeveer elke keer als je het vraagt anders) dus die laten we achter in Morondava. Na ongeveer 12 uur hobbelen en glibberen in het pausgeval blijkt het zelfs voor dit monster niet helemaal mogelijk de slechte vooral modderige weg af te leggen. Na al deze uurtjes zwaaien naar locals, de baobablaan op de foto zetten, uit het raam staren en zorgen dat je eindigt met zo min mogelijk blauwe plekken, bereiken we het punt waar we over gaan op het gebruik van mountainbikes om verder te komen (lees: de paus truck heeft zich vastgereden). Inmiddels begint het al te schemeren en we krijgen voor het gevoel allemaal een hoofdlamp (die ze deze morgen om half 7 nog gingen kopen omdat een van ons opmerkte dat het toch wel lastig fietsen zou worden in het donker! Lekkere planning haha). Onze groep bestaat uit een Madagassisch stel, een gezin van 4 waarvan de moeder Amerikaanse is (fijn want die kan af en toe wat voor ons vertalen want de 'gids' verteld alleen in Malagassisch), een onwijs zeurende en klagende Roemeense meid, wat gidsen en voor tijdens het fietsen en meeslepen van spullen wat dragers en wij (overigens waren Maaike en ik de enigen die om onze bagage vroegen en daarom ging dat mee. De anderen hebben uiteindelijk 3 dagen zonder spullen moeten doen). Er is ons verteld dat het 15 kilometer is en dat er dan aan de andere kant weer een auto staat om ons op te pikken. Afin ruim 25 kilometer verder door onderlopen stukken waar je tot (voor mij) net onder de kont door het water moet waden (waarom kijkt die drager toch zo geconcentreerd naar de waterkant bij dat soort oversteken....?? Nouja nu maar even niet aan denken en zeker niet nu naar vragen), glibberend en vastzuigend over modderige paadjes, struikelend over van alles en nog wat in het donker, half fietsend, veel lopend, maar wel met wat mooie fotootjes van kikkers, kleine nachtmaki's, een enorme (helaas dode) boa constrictor komen we (zonder opgepikt te zijn door een auto), maar wel nog eenmaal de rivier over gestoken te hebben in een soort boomstamkano waarbij we konden genieten van een prachtige hemel vol sterren uiteindelijk om even na 3 uur 's nachts aan bij ons hotel (en nee bedankt, dan hebben we geen behoefte meer aan avondeten). Daar zijn we getuige van een flinke tijd gezeik van de Roemeense voordat wij daartussendoor een kamer kunnen bemachtigen voor een welverdiende douche. De modder zit namelijk tot in onze oren... Inmiddels hebben we door dat deze tocht inderdaad eigenlijk niet kan in het regenseizoen (daar waren we door anderen voor gewaarschuwd, maar deze organisatie zei dat het met hun paus truck geen probleem was) en hebben we ook aan den lijve ondervonden waarom. Maar heel eerlijk vond ik het een geweldige trip! Wie kan nou zeggen dat hij/zij in het midden van onbegaanbaar Madagascar onder een stralende sterrenhemel een soort survivaltocht heeft uitgevoerd als deze? Als klapper op de vuurpijl sloten we daarna tegen 4 uur 's nachts Maaike nog op in de badkamer doordat het slot niet meer functioneerde dus mocht ik ook nog eens in pyjama op zoek naar mensen die op dat tijdstip nog wakker waren. Na de manager uit zijn bed te hebben gekregen moest deze daarvoor weer de technicus opsnorren maar bijna een uur later was het slot op vakkundige wijze uit de muur gebikt en om vijf uur konden we ook daadwerkelijk lekker gaan slapen. Wel twee hele uren, want half 8 moesten we weer gereed staan om daadwerkelijk de Tsingi's van Bemaraha te gaan bezoeken waar het deze tour om te doen was. Toen kwamen we er trouwens ook achter dat de helft van de planning van deze tour niet was zoals ons was voorgespiegeld, want van de aan ons beloofde boottocht naast de Tsingi had de gids nog niet eerder gehoord.. Had ik al ergens 'lekkere planning' geroepen??

Echter na de volgende ochtend bijna een uur zonder bericht wachten op de afgesproken plek komen we er achter (dan toch wel weer handig dat de Roemeense telefoonnummers en zeur-connecties heeft) dat de auto die ze hadden geregeld niet groot genoeg is voor de gehele groep en dat ze eerst een andere/extra auto gaan regelen. Fijn dat ze dat even melden... Wij besluiten maar op pad te gaan op zoek naar ontbijt, maar worden tot onze verrassing halverwege het dorp opgepikt door de gids met voldoende auto's.
Daarbij ontmoeten we de beste 4x4 bestuurder waarbij ik ooit in de auto heb mogen zitten! Uiteraard achterin het bakkie zit ik met de twee locale gidsen, onze gids en twee locals en probeer ik heel hard te blijven zitten want hoe slecht de weg ook is, hij rijdt (en remt tussendoor daardoor ook flink af) met 60 tot 80 km per uur door allerlei onmogelijke hobbels, bobbels, gaten, modder en waterplassen. Stoere trip!

De Tsingy's zijn prachtig. Deze vlijmscherpe rotsen van zandsteen steken mooi grijs af tegen de diepgroene achtergond van het bos er omheen. In tuigje klauteren we vastgeklikt aan de life lines over de aangelegde paadjes, door de grot en via een hangbrug over dit stekelige landschap. Bij een enkeling blijkt dit een heuse overwinning te zijn als hij er tijdens de tocht achter komt dat hij ernstig last heeft van hoogtevrees. Vanaf een van de uitkijkpunten zien we de witte contouren van sifaka's in de bomen en in de koele schaduw tussen rotsen is het een ideale plek voor de picknicklunch. Op weg terug weer langs het stuk dat vol ligt met (zee)fossielen en langs de vierkanten graven van hopen steen van de locals, komen we licht oververhit weer aan bij te auto om het stuk dat we heen in een uur en een kwartier gereden hebben met onze 4x4 coureur op te terugweg in slechts 45 min af te leggen....
Die avond trakteren Maaike en ik ons op een uitgebreid 3 gangen diner bij een van de luxere restaurant daar voor het totaalkapitaal van omgerekend wel 30 euro. Hadden we wel even verdient vonden wij zo.

Ambrose, onze 23 jarige enigszins onervaren (zeker voor de nachtwandeling hierheen) gidsje, heeft voor de terugweg ook de 4WD en chauffeur van de dag ervoor kunnen inhuren om ons het hele stuk dat we twee dagen ervoor in het donker hebben gelopen/gefietst/gewaad/gestruikeld terug te rijden. Dat doen er uiteraard met een aantal locals die ook die kant op gaan. Al met al zitten we dus met 3 man voorin en 20 man achterin het bakkie gepropt en proberen we met z'n allen er niet uit te stuiteren. Ik heb nog redelijk mazzel dat ik op de laadklep kan zitten (en nog veel meer mazzel dat het me lukt me zo goed vast te houden dan ik er niet achterover af donder). De chauffeur werd geassisteerd door twee man die aan de zijkant van er voertuig stonden en af en toe een aanwijzing doorgaven (soms was de weg zo smal en zo veel vegetatie dat ze automatisch van de zijkant geveegd werden en achter de auto aanrenden om er weer op te springen. Erg grappig! Dat vonden ze zelf overigens ook) en bij diepe plassen er eerst zelf doorliepen om te kijken hoe de auto daar doorheen moest gaan. Voor dat soort diepe plassen moesten de inzittenden er wel even uit en weer zelf door het water waden dat overigens na twee dagen geen regen al veel lager stond. Ik liep bij een van deze doorwadingen voorop en (net als in de nachtwandeling door dit gebied) viel het me op dat de local waarmee ik toen liep goed in het water aan het turen was en zelfs een steentje naar de waterkant gooide. De gedachten die toen bij me opkwam (en ook tijdens de nachtwandeling al even had aangeklopt) verdrong ik snel even tot later.
In twee uur hadden we het hele stuk overbrugt en konden we de vervangende wagen instappen. Bleek namelijk dat de auto die we hadden achtergelaten zijn koppeling had gemold bij het proberen los te komen...
In de auto durfde ik de gids eindelijk naar mijn vermoeden te vragen en stak gelijk maar hoog in: "Komen hier eigenlijk weinig of veel krokodillen voor?" Waarop de gids antwoord:" Heel veel! Elk jaar worden hier nog wel kinderen aangevallen of vermist... Fijn om (pas achteraf) zeker te weten...

De verdere terugweg gaat voorspoedig (al verliezen we wel een volledig raam van deze paus truck) en boven verwachting snel komen we aan in Kirindi Reserve. Daar eindigd ons avontuur met de paus truck, want we hebben Arsene gevraagd ons daar op te pikken (Kirindi zat ook niet in de tour).

Naast bovengenoemde zaken waren er nog enkele kleinigheden die deze toer wat minder handig geregeld waren. Zo was er geen WiFi in truck (was wel aangeven, maar goed daar kunnen we mee leven), werd ons slechts heel summier water gegeven (ons was een fles per persoon per dag toegezegd, maar we moesten een fles per twee delen) en was het zelf regelen van ontbijt lunch niet echt duidelijk (wanneer er waar we dat moeten regelen, want het zit niet in de toer, maar we komen ook niet echt wat tegen en restaurants waten veelal gesloten. Pakken koekjes boden de uitkomst).

Helaas waren bovenstaande zaken en vooral ook het slaaptekort reden voor een aantal uit de groep om flink over onze jonge gids te gaan klagen zonder daarbij in te zien dat de toerorganisatie hier een paar grote steken heeft laten vallen. Jammer! Vooral voor het gidsje die, toegegeven wat onervaren was, maar wel zijn uiterste best deed.

Wij hebben het wel heel leuk gehad (als je de onverwacht elementen maar gewoon accepteerde) en wat daarnaast ook nog leuk is over deze trip te melden (behalve dat ik hele bijzondere blauwe plek patronen en weggeslagen stukjes huid heb overgehouden aan de 4WD achtbanen) is dat 4 dagen onder deze modder zitten erg goed is voor de huid! Zo'n zijdezacht velletje heb ik al tijden niet meer gehad :)

In het droge bos van Kirindi doen we weer een avondwandeling (red tailled sportive, grey mouse lemur en slapende vogels in bomen) en een ochtendwandeling (red fronted Brown lemur, verraux sifaka, interessant gevormde baobabs, super coole vogeltjes, een slang van ruim 1,20 m die op 10 cm langs mijn voet gleed en zich door ons een tijdje liet volgen door het bos en laats maar not least een Fossa die lag te luieren naast de vuilnisbelt van het restaurant. Wat een interessante beesten zijn dat!).

Dan lekker relaxt terug naar Morondava via een paar beroemde baobabs (sacret baobab en twee love [in elkaar gedraaide] baobabs) tot we weer uitkomen op de allee des Baobabs. Het meest gefotografeerde en beroemdste stukje van 150 meter weg vol baobabs van Madagascar. Hier blijven we tot de zonsondergang, wat inderdaad wel een paar mooie plaatjes oplevert. Tenminste, als het je lukt om tussen de andere toegestroomde toeristen door te schieten die als mieren op zoek naar stroop op dit moment naar deze plek zijn afgemarcheerd. Leuker is het met de lokale jongetjes te voetballen (met een bal gemaakt van samengeknoopte stukken stof) of een gesprekje aan te gaan met twee van de bedelende meisjes. Als ze door hebben dat we ze niets gaan geven zijn ze namelijk best in voor een grapje.
Wanneer het moment suprême dan uiteindelijk voorbij is (we waren wat vroeg dus moesten 1,5 uur blijven hangen) zijn we vrij snel weer helemaal terug in Morondava en mogen we ons in een donkere bungalow settelen. Donker omdat elektriciteit schaars is en dit district vanavond aan de beurt is om een paar uur zonder te doen.

Die zondag wordt een lekker lazy zondag met tijd voor de was. Eindelijk mijn vorige blog afmaken, wat bijlezen en verder lekker niets. We doen dat samen met de familie van 4 die we hier weer tegen komen.
Dat had ik nog helemaal niet verteld maar het gezin is een bijzondere (maar hele leuke) samenstelling. De moeder is dus Amerikaanse, een van de kids is een kind uit een dorp hier dat bij haar/hen woont om betere kansen in het leven te krijgen (de Amerikaanse heeft jaren naast dat gezin gewoond en een dergelijke constructie is voor Madagascar niet ongewoon) en dan is er de Madagassische partner van de Amerikaanse met zijn zoon. De jongens zijn beiden 13 jaar. En nog een leuk feitje van de vader: hij blijkt een van de meest bekende Madagassische muzikanten te zijn (Mika van Mika sy Davis, zoek maar op op YouTube). Wordt overal herkent en nagestaard. Deze lazy zondag gebruiken we ook (met eindelijk weer eens goed internet) om wat van zijn muziek te horen. Erg leuk! Jammer dat ze geen cd's meer verkopen door al het rippen...

Ander dingetje waar ik me deze dag mee bezig mag houden is dat ik me gerealiseerd heb dat ik mogelijk een hoger energieniveau heb dan gemiddeld (en ja, dat zit deels in de familie). Maar met zo'n paar weken op pad met de studenten en nu een paar dagen op pad met Maaik en de Tsingi groep ben ik altijd degene die aan het end van de rit nog zin heeft een paar rondjes te rennen terwijl de anderen toe zijn aan hun bed of zelfs een dag helemaal niets... Goh. Goed om te weten en ja dat was me wel vaker verteld, maar je moet het zelf een keer beseffen voordat je het doorhebt. Snap je?! :D

De volgende drie dagen worden helaas opgeslokt doordat we het land doorcrossen richting een volgende mooie locatie: Parc National d'Ankaranfantsika. Gelukkig blijft het leuk om naar de locals te zwaaien en elke zoveel kilometer het landschap te zien veranderen of gewoon een uurtje te slapen of te lezen. Af en toe even een stop om een grote kameleon te zien oversteken (en er zeker van te zijn dat hij de overkant haalt) en zoeven helaas langs heel wat platgereden slangen. En met voldoende (voor de chauffeur) ingeplande (rook)pauzes valt het zelfs wel mee met alleen maar veel te hard rijden of (licht) gevaarlijke situaties veroorzaken. Ik ben niet ontevreden! (Even niet aan denken dat we dan wel een afstand van ongeveer 800km hebben afgelegd. Dit land is groter dan je denkt en door het om alle kuilen, bobbels en karren getrokken door Zebu's heen zigzaggen gaat het allemaal toch niet zo heel snel).
Een van de avonden op onze tussenstop in Maevatanana trakteren we Arsene op een biertje en hebben wel een gezellig praatje met hem. Langzaam ontspant hij wat (ook tijdens het rijden), maar hem aanbevelen gaan we toch nog zeker niet. Hij wordt zelfs zo relaxt dat wanneer we 2,5 uur moeten wachten voor wegwerkzaamheden aan een brug die we over moeten (1 uurtje voordat we op bestemming zouden zijn...) en ik even een rondje wandel, hij tegen Maaike fluistert: "Look that sexy woman walking!" Juist ja... (Maar een complimentje blijft leuk natuurlijk).
Tijdens het wachten zijn we natuurlijk enige Vaza's en er worden zelfs foto's van ons gemaakt. Ik maak een locale jongeman erg blij als ik hem zelfs een selfie met hem en mij laat maken. Ook worden we vermaakt door een locale groep kinderen die allemaal simpele spelletjes in de schaduw van de boom uitvoeren. Ik had natuurlijk wel mee willen doen met Madagassisch elastieken (met een reep stof ipv elastiek), maar daar was het echt te warm voor. Zijn inmiddels in het warmste stuk Madagascar beland en zal niet minder zijn geweest dan 35 graden (met hoge luchtvochtigheid!). Rustig aan dan red je het wel. En niet te snel op de nep-leren bekleding van de auto gaan zitten met de blote huid :)

Bij het park aangekomen hebben we (helaas) weer een vrije middag. We hadden eigenlijk de middagwandeling willen doen, maar als we de ochtendwandeling niet op dezelfde dag doen moeten we twee keer toegang park betalen. Nu wordt het morgen dus in twee wandelingen 5-7 uur rondbanjeren. Niet ideaal, maar het spaart ons gezamenlijk 35 euro uit en we blijven natuurlijk Hollanders! Nu dan maar het marktje op om als lunch een aantal locale kleine (vaak vette) hapjes te proberen. Zitten trouwens wel hele lekkere dingen tussen.

De wandelingen de volgende dag zijn verstikkend heet! De ochtendwandeling van 4 uur (groepje bruine maiki's, 4! slangen, 2 nachtlemurs in hun boom'hutten' waar ze de dag doorbrengen en wat mooie vogels) naar een werkelijk waar prachtige kloof met gesteente in de kleuren geel, oranje, rood, paars, bruinig en alles er tussenin was geweldig maar daarna zijn we allebei kapot en in het uurtje 'vrij' op ons bed in slaap gevallen. Na de lunch ging het weer iets beter (misschien was een pak kaakjes als ontbijt toch niet voldoende??) met ons energieniveau en worden we gelijk beloond met een boomkikker op het toilet! Dat begint goed! In de twee uur wandeling van die middag (waar we ook nog eens getrakteerd worden op 5 luierende witte coquerel sifaka's bij de receptie) zien we helaas de boa die hier veel voorkomt niet, maar wij vinden dat geen probleem want we mogen we het rijtje slangen van die ochtend wel aanvullen met nog 7 (!!!) andere exemplaren. Ook de neushoornkameleon mogen we van ons lijstje afstrepen! De krokodillen die in dit gebied zitten laten zich dan weer met onze wandeling om het meer niet zien, maar het rondje van de zeldzame Madagascar visarend maakt ook dat snel vergeten. Nog even op de foto met de (naar zeggen) grootse (hoogste) Baobab ter wereld en wij zijn helemaal tevreden. Ik zoek nog even maar de kijkhut voor de watervogels om nog even te genieten van die herrie. Lukt me eerst deze te vinden (bleek niet makkelijk) en daarna om boven te komen, (bleek nog minder makkelijk). Dat was misschien wel het grootste avontuur van vandaag aangezien de houten sports verrot en soms niet eens meer aanwezig waren. Ook op het met overwoekerde plateau dat planken miste durfde ik maar niet te gaan staan. Gelukkig is de balustrade van metaal en kan je daar ook prima een tijdje zitten.
Als ik die avond bij het naar de wc gaan nog een niet eerder door ons bekeken grote gekko met zwart-witte staart vindt en daarna bij het tandenpoetsen het kopje van een 12e slang die dag door een scheur uit de muur naast de wasbak zie steken ben ik helemaal blij! Zo gelukkig als maar mogelijk is op deze plek kruipen we die avond lekker in ons (helaas weer eens) klamme bedje.

Oh! En nog allemaal van harte gefeliciteerd met onze koning!! Had jullie natuurlijk allemaal wel privé een berichtje willen sturen hierover, maar we hebben alweer 4 dagen geen internet dus dan zo maar achteraf ;)

Morgen naar het kustplaatsje Majunga als onze laatste bestemming voor we weer dagen in de auto kunnen gaan zitten om terug te komen in Tana. Ben de auto daarna wel een beetje zat denk ik :)

Liefs Renske