Laatste avonturen Ecuador (voor nu ;) )

San Cristóbal is alweer zo'n plaatje! Het gemoedelijke havenstadje (Puerto Baquerizo Moreno) is wel een stuk groter dan Puerto Villamil op Isla Isabela, maar heeft ook een hele fijne sfeer! Daarnaast is het ook ietwat goedkoper, hoewel je na goed zoeken best een (hele goede, sterke, echte [dus niet oplos-]) koffie kan krijgen voor 3 en een halve dollar!

Het eiland ligt vol met prachtige snorkelstrandjes zoals Puerto Chino of naast Cierro de las Tijeretas. Op deze locaties mochten we door scholen met duizenden visjes snorkelen terwijl de pelikanen daar handig gebruik van maakten door ons als barrière te gebruiken en van de andere kant op de school in te happen vanuit een duikvlucht. Schuw waren ze daarbij zeker niet, want eenmaal landde zo'n grote vogel zo ongeveer bovenop me (en zij kunnen me van bovenaf wel goed zien!). Ik (on the other hand) was met mijn hoofd onder water naar beneden aan het kijken, dus schrok me een ongeluk en kon de snavel nog net ontwijken. Best cool eigenlijk en heeft me een paar mooie foto's opgeleverd van een halve of kwart pelikaan (deels van onderen) :)
Op de tweede locatie werden we zwemmend begeleid door speelse zeeleeuwen. Best grote snelle dieren onder water!! Een van de (gelukkig) wat kleinere dames besloot me ten dans te vragen en begon rondjes om me heen te zwemmen binnen een meter afstand. Ik draaide mee (om haar in het oog te houden, zijn toch scherpe tandjes) en om haar rustig te bekijken. Gelukkig vond het mannetje dat ons ook in de gaten hield het allemaal prima, want die kwam qua grootte aardig bij mij in de buurt (als hij niet al groter was...). Hij liet me later wel even erg schrikken toen ik naar het vrouwtje en twee anderen aan het kijken was wat verderop voor me en hij plotseling op een halve meter onder me door schoot en daarbij (onder water dus) een blaf liet horen. Compleet met een stoot luchtbellen uit zijn mond. Die had ik niet zien aankomen en schrok me dus een ongeluk. Machtige dieren, super ervaring!!
Onder water zijn ze sowieso veel leuker, want wat kunnen die beesten stinken zeg!! Op het strandje van het stadje waar we verblijven komen ze 's avonds met zo'n 200 dieren bijeen en dan is het een herrie - stinkboel van blaffende en (als schapen) mekkerende lijven. Wel weer grappig dat de vrouwtjes met drinkende jongen en mannetjes gescheiden liggen van de jong volwassenen (die kiezen net zoals de menselijke adolescenten voor één strandje verder) en dat ze echt alles gebruiken om op te liggen, banken, boten, elke traptrede van trappetjes en het liefst nog lekker boven op elkaar.

Ik was zo enthousiast dat ik niet eens door had dat ik (weer eens) mijn waterzakding voor mijn camera niet goed afgesloten had en later het water er uit kon laten lopen. Dit resulteerde in een camera waarvan het scherm het niet meer deed en later helemaal niets meer deed. Gelukkig is dit weer goed gekomen na alles open te zetten om te laten drogen en de batterij op te laden die was leeggelopen door kortsluiting (?). Mazzel dus denk ik en een goede waarschuwing voor een volgende keer. Met een beetje geluk let ik er dan beter op...

En met deze avonturen zijn we alweer aan het einde van de Galápagos eilanden gekomen. Tijd is voorbij gevlogen. Helaas het enige wat ik echt op mijn lijstje had staan (de land leguanen) niet gezien, maar daar moet ik dan maar een keer voor terug komen :) (Had er nu misschien ook iets harder mijn best voor kunnen doen maar was te druk bezig met andere machtig mooie dingen)
Maar zeker een aanrader! Ook omdat het aantal toeristen op de eilanden me alles meeviel. Natuurlijk ben ik een Amsterdam op zaterdag gewend waar je ongeveer om de toeristen heen moet slalommen, maar als je dat wegstreept tegen het opgroeien op een boerderij zijn we er weer :P

Terug naar het vaste land vanaf deze mooie eilanden alweer met beroemdheden in het vliegtuig. Tenminste ik neem aan dat dat de reden is dat allerlei mensen steeds op de foto willen met een select aantal andere mensen. Dit was op/tijdens/kort na de vlucht hiernaartoe ook al zo. Dat ik ze niet ken zegt niets. Ik loop zelfs in Amsterdam straal langs allerlei BN gevallen. Het valt me pas op als anderen foto's gaan maken of blijven staren :)

Ons vaste land-traject begint met Cuenca; een schattig stadje (Wel staat er bij elk pinapparaat en terras bewapende beveiliging??) met een gezellig oud stadscentrum met mooie koloniale gebouwen (zelfs wat kleine Inca ruïnes) waar we zo één dag mee kwijt zijn. De hele dag zon terwijl de app de hele dag regen voorspeld heeft. Kijk, daar houd ik van :) Worden zelfs getrakteerd op een stukje cultuurbeleving wanneer de overleden monseigneur (in zijn kist) met een brandweerwagen de stad in wordt gereden om vanaf de eerste kerk op de schouders van de brandweermannen en vrouwen als centraal punt tussen de geestelijken en andere vooraanstaande personen en groepen in een processie naar de kathedraal wordt gedragen tussen honderden belangstellenden door. Koningsdag in Amsterdam is rustiger...

De volgende dag vroeg op pad om de bus te pakken naar een van de belangrijkste Inca ruïnes van Ecuador (zeggen ze daar zelf). Het is namelijk de enige ruïne in Latijns Amerika met ovaalvormige gebouwen. Ook is het de best bewaarde archeologische site in Ecuador Verder hebben de Inca's alleen rechthoekige gebouwen neergezet. Op deze plaats (Ingapirca) waren ze namelijk beïnvloed door het volk dat daar al woonden en waar ze enige tijd in harmonie mee hebben samengeleefd, de Cañari. De Cañari bouwden alleen ovaalvormige gebouwen en was een maan-vererend volk, terwijl de Inca's de zon als belangrijkste God zagen en daarna pas de maan. Een ander verschil was dat de Cañari alleen met rivierstenen (donkergrijs) bouwden en de Inca's met lavastenen (bruingeel), waardoor je erg goed kon zien wat van wie was geweest (en hoe de Inca's soms gewoon bovenop funderingen aan de Cañari verder hebben gebouwd). Er hebben twee tempels gestaan (zon en maan), waarvan de zonnetempel nog voor een deel staat. Hiermee konden ze met behulp van de locatie waar de zon opkwam exact 21 maart, juni, september en december bepalen en daar de juiste religieuze feesten voor vieren. Geen onbekende data lijkt me zo. Ook was op deze plaats een stukje van de Incatrail te zien. Kon ik alvast wennen :D Wist overigens helemaal niet dat die geheel bestraat is met grotere en kleinere steentjes/stenen... Lekker ingelezen, oeps :) Gelukkig wist de enthousiaste gids ons veel te vertellen/leren. Nu kan ik bijvoorbeeld ook vertellen dat de totale Inca trail wel 4.200 km lang is en dat zonder de aftakkingen! Das best wel stukje lopen dus :P
Toen weer snel de bus in terug (uiteindelijk 5 uur bus voor 45 min ruïnes kijken, maar ze waren het zeker waard!).
Daarna aangekomen bij het moeilijke punt van het programma (en dat is na erachter komen dat de terugvlucht van Lennaert op de verkeerde stad staat en dat oplossen): een huurauto naar Peru... Dit blijkt echt niet te doen... Andere wet- en regelgeving maakt de hele rit vanuit Ecuador naar Lima onmogelijk met een huurauto. Je bent bijvoorbeeld niet meer verzekerd, ook moet de auto heen en terug over de grens door dezelfde persoon gereden worden... Laat maar dus. En nu? Uiteindelijk na het bezoeken van 7 verschillende rentals een mini auto (Chevrolet Spark LT, voor de liefhebbers) tot Zumba (een grensplaats in Ecuador) kunnen regelen. Zien we vandaar wel weer verder.

Een auto: vrijheid!! Hebben gelijk lekker 30 km kunnen omrijden op zoek naar een hostel. Heerlijk :)

De volgende dag wordt dat ruimschoots goedgemaakt door een wandeling van 3,5 uur tussen de kleine meren door een berg op (waanzinnig uitzicht op 4267 meter) en af (ok we hoefden gelukkig maar omhoog en terug vanaf 3928 meter) in het prachtige nationale park El Cajas. Na een traditionele maaltijd (toch weer locro de papas die groot favoriet is van ons) met een grote verse jus d'orange zijn we klaar voor de rit naar Vilcabamba. Tenminste, dat denken we. Valt dat even vies tegen als we ons realiseren dat de rechte weg op de kaart eigenlijk bestaat uit steeds dertig kronkels over de ene berg omhoog om over te gaan in dertig kronkels over de andere berg weer naar beneden en zelfs de route op Google maps heeft zich daarin enkele uren verrekend (klassieke beginnersfout van ons, wat het van Google maps is laten we maar in het midden...). Het helpt ook niet echt dat het de hele weg ofwel aan het regenen was, ofwel we in een wolk reden, waarbij je aan het twijfelen was of de mistlampen aan moesten. En dan lekker haarspeldbochten met ravijnen naast je rijden... Heel typisch ook dat op sommige stukjes van de route de asfaltweg plotseling ophield (vooral in de u-bochten) om over te gaan in modder, riviertjes of zandweg met flinke gaten. Van te voren niet verwacht, maar ons truttenschuddertje heeft het allemaal (soms ternauwernood: zwetende handjes en adrenaline ten top) overleefd. Het werd ons dan ook wel duidelijk dat we Vilcabamba niet zouden gaan halen (op 50 km na, dus nog een uur rijden daar) en hebben toen het echt donker werd een overnachting gezocht in Loja. Daar gecrasht in een geweldig en luxe hotel voor slechts 20 euro (voor samen), dat dan weer wel.

Met daglicht en een zonnetje de dag daarna Vilcabamba bereikt en binnen een kwartier na aankomst een paardrijtocht geregeld en zitten we 2 uur in het zadel. Even wat verloren tijd inhalen :) En zo'n rit blijft altijd weer leuk. Je weet dat de beestjes het traject al vele malen gelopen hebben, maar het blijft spannend als je met 40 tot 45 graden al glijdend een stenig of juist glibberend modderig pad naar beneden loopt. Ook blijkt het geen probleem om een weg, waarbij de vele regen bande vorige middag een gat van anderhalve meter diep heeft weggeslagen, te doorkruisen met deze niet te stoppen dieren. Ok, we moeten hiervoor wel even afstappen, maar anders dan dat deden ze of er niets aan de hand was...

Daarna met de Europese pensionarissen en hippies relaxt geluncht voordat we nog een kleine hike van drie uur naar een prachtig uitkijkpunt tussen de uitgeslepen kalkrotsen konden afvinken. En met een gezonde smoothie achter de kiezen uit dit 'leef bewust, maar geniet' dorp weer vlug, vlug (geheel tegen de relaxte sfeer van Vilcabamba in natuurlijk) de weg op richting Zumba. Na een ruwe tocht (steeds minder tot geen asfalt meer en steeds meer gaten, modder op steile hellingen en haarspeldbochten) net voor het donker hier aangekomen. Hostel was snel gevonden en we konden ons gelijk gezellig in de verkiezingsoptochten mengen voor de verkiezingen van 29 februari. Erg gezellig en mochten ook hard uitgelachen worden door locals die ons gezicht zagen toen we een slok van de locale canelazo (heel veel alcohol!) namen. Ze vonden ons uiteraard nog leuker toen we de halve liter beker die we van dit warme vuur-drankje hadden gekocht maar met ze gingen delen. Ze hadden het ook veel sneller weggewerkt...

Na een gebroken nacht nacht door de herrie van het tot half 4 durende verkiezings-geouwehoer met aansluitend feest op volume 10 in het centrum de volgende morgen om half 8 op de afgesproken plaats bij het busstation om onze auto in te leveren. Vervolgens op de rancheras (open truck, je weet wel, zo één waar je met een goeie bocht uit kan lazeren) richting de grens van Peru bij La Balsa. Een prachtige tocht over hobbelige zandweggetjes dwars door het Andes gebergte. Bij de grens (zeg maar het stukje niemandsland tussen Ecuador en Peru) wordt de truck twee keer aangehouden door militairen. Alle mannen worden gesommeerd uit te stappen en worden gefouilleerd, de dames kunnen rustig in de truck blijven zitten... :) Steekproefsgewijs worden er enkele tassen doorzocht en voor de vorm wordt er erg kritisch naar Lennaerts paspoort gekeken, waarbij de intelligente vragen worden gesteld of hij uit Nederland komt en of hij naar Peru gaat! Maar uiteindelijk mogen we door!

En met 1,5 uur hobbelen komt daarmee een einde aan de avonturen in Ecuador. Een prachtig land met heerlijke mensen, super lekker eten, geweldige natuur en cultuur waar ik me helemaal in heb mogen en kunnen dompelen. Daarbij (weer) een paar mooie back to the basic lessen opgedaan (soms al bekend, maar toch belangrijk om af en toe te noemen) zoals:
- Beestjes in je eten? Daar eet je daar toch gewoon omheen.
- Alles van het dier wordt gegeten, soep waarin een kippenkop of klauw komt bovendrijven is ook lekker.
- Als je bbq dreigt uit te gaan, zet er dan de fühn op, doet hij het weer in no-time :)
- Familie is belangrijk! Knuffel ze vaker!
- Geniet elke dag van de mooie momenten. Je leeft maar één keer.

Een beetje gek is het wel hoor om het land waar ik op twee dagen na twee maanden heb mogen vertoeven te verlaten. Maar nu is Peru aan de beurt. Ongetwijfeld zullen daar ook mooie dingen gebeuren. Ik houd jullie op de hoogte!

Heel veel liefs, voor de laatste keer, uit Ecuador!
X Renske