Bye bye Madagascar

Mahajanga is voor ons niet zo heel bijzonder. Er staat een flinke baobab die wel 21 meter in omtrek is en we hebben even lopen zoeken naar de vuurtoren die kleiner bleek te zijn dan het huis dat ernaast stond en half onder een boom was verstopt en na het aflopen van de bijzondere (?? niet echt dus...) promenade hebben we de highlights wel gehad. Wel hebben we onszelf hier op een zeer smakelijk ijsje kunnen trakteren (wel dooreten, want het smolt als een malle) en was de vis die we bestelde als avondeten de beste tot nu toe.
Hebben we het ons naar ons zin gehad in deze stad? Ja. Was het de moeite waard om er 6 uur voor "om" te rijden? Waarschijnlijk niet, maar we hadden er de tijd voor en andere locaties waren te ver weg voor de tijd die we nog hadden. Dus ach, prima zo. Ook wel even lekker gestoomd, want het was ontzettend warm daar. Zowel overdag als 's nachts en helaas weer veel muggen, al vonden ze Maaike (gelukkig) lekkerder dan mij.

De volgende twee dagen was het weer voornamelijk in de auto zitten terug naar Tana.
Het maakt overigens niet uit hoeveel tijd Arsene heeft om zich voor te bereiden op een nieuwe autorit of hoe lang die rit duurt... Hij is moe! We hebben het maar opgeven hem een beetje enthousiast te maken of een goed gesprek met hem te beginnen en zijn er over eens dat hij zich misschien eens aan een beroepskeuzetestje moet wagen, want chauffeur is het voor hem gewoon niet...

We zijn relatief vroeg terug in Tana en besluiten langs de botanische tuin te gaan, omdat daar allerlei inheemse plantensoorten zouden staan. Daar aangekomen blijkt deze tuin in de dierentuin te liggen en helaas voldoet de verzameling dieren veelal aan de slechte verwachtingen voor wat betreft dier-welzijn. Dat vindt ik overigens al snel van dierentuinen hoor, helemaal als je zo'n dier in het wild hebt gezien en ziet hoe anders zijn gedrag is in zo'n klein hokje... De botanische tuin is helaas ook niet zo heel denderend. De grootste attractie daarbinnen blijken wij zelf weer eens te zijn als de mensen foto's maken van de maki's en zich daarna omdraaien om een foto van ons te maken. Word ik er weer eens aan herinnerd waarom ik niet beroemd wilde worden...

Terug naar het hotel lopen we bijna in een keer goed. Slechts een kilometer aan trappen om gok ik zo. Ik vond dat wel grappig (afgelopen dagen veel te veel stil gezeten), maar Maaike was not amused. Whoops sorry!
Als we de laatste hoek omslaan, ik met in mijn ene hand de lonely planet en in de andere een zojuist gekochte verse ananas, zien we wel schuin achter ons iemand de weg over rennen, maar er rennen wel vaker mensen dus we kijken niet echt op. Deze jongeman echter (jaar of 20-25) rent op mij af en geeft een ruk aan mijn cameratasje dat ik zoals altijd om mijn heup gebonden had. Wat er precies mis ging zullen we nooit weten: Ik gaf een gil maar was zo verbaast dat ik er eigenlijk ook een beetje om moest lachen. Voor mijn gevoel duurde het allemaal best lang, maar terug redenerende was het max 1 seconde. Ik kijk de jongeman aan van 'Wat doe jij nou?' Hij kijkt een verbaast terug met in zijn blik de vraag 'Wat gaat hier nou mis', want (tot mijn grote verbazing voor deze kwaliteit) houdt de band van het tasje het en rukt hij deze er dus niet af. Ik kijk om naar Maaike, die nog helemaal niet precies weet wat er nou allemaal gebeurt en hij rent weg. Twee man die even verderop aan de overkant staan zijn gaan staan en bekijken het tafereel en als we verder lopen roept ook de tegemoetkomende jongeman iets tegen mij, maar dat is Malagassisch dus ik knik maar een beetje naar hem. Hij had beter kunnen gaan voor de rugtas van Maaike, want daar zat veel meer in. Maar laten we wel wezen, ik ben blij met deze uitkomst, want in de camera zitten al mijn foto's! Was namelijk pas van plan de kaart te wisselen als we in Zuid Afrika aankwamen en dat ga ik alsnog zo doen, want hoe groot ik de kans nou dat zoiets ons nogmaals gaat overkomen met ander resultaat? (Klop-klop-klop)

Na een rustige avond met even bijkletsen met het thuisfront en een welverdiende warme douche met voldoende druk staat de volgende morgen ons laatste toeristische uitje op de planning: the Royal Hill of Ambohimanga (blauwe of prachtige heuvel). Deze locatie is opgenomen in de Unesco wereld erfgoedlijst omdat het plaats is van het meest specifieke symbool van de culturele identiteit van de Malagassische bevolking. Hier staat namelijk het fort/paleis van koning Andrianampoinimerina, een houten hut uit 1788 en het zomerpaleis van koningin Ranavalona I, een door de Franse engineer Jean Laborde gebouwd, Europees onderkomen. Verder staan er op het terrein een offerboom, twee zwembaden (een voor hem en een voor haar) en graftombes van de oude koningen en koninginnen. Even voor de duidelijkheid: er was altijd maar 1 koning OF 1 koningin. Als er een koning was was er geen koningin en omgekeerd. Bovendien kon je alleen koning of koningin worden als je uit de koninklijke bloedlijn afkomstig was. Dit weerhield een eerste minister er niet van (na te hebben samengespannen met de vrouw van een koning om hem te vermoord) te trouwen met die dame en te zorgen dat hij verantwoordelijk werd voor het benoemen van de volgende twee koning(in)en uit de bloedlijn en zo nog tweemaal met de nieuwe koningin te trouwen (bij het laatste huwelijk was hij rond de 70 en het koninginnetje rond de 20 jaar oud. Vies mannetje!).
Het terrein was omgeven met een witgekalkte muur. Dit was gedaan meer zeeschelpen en eiwit (uit gewone kippeneieren). Stevig goedje, want een deel van de muur was nog in originele staat!
Ook was er een prachtig verhaal van de betreffende koning. Wanneer hij gasten ontving die hij niet kende of wantrouwde liet hij deze eerst met zijn vrouw praten terwijl hij in de nok van zijn houten paleis geklommen was (denk wel, dit was een hok van 10 bij 10 meter maar wel 25 meter hoog. Doordat het donker was en de gasten hun hoofd altijd licht gebogen moesten houden konden ze de koning niet zien. Als het gesprek met zijn vrouw hem beviel gooide de koning een klein steentje op haar hoofd, zodat zij wist dat hij naar beneden wilde komen. Erg grappig! Uit respect stapten bezoekers altijd met de rechtervoet er huis in en, omdat je de koning de rug natuurlijk niet kan toekeren, liepen ze achterwaarts, links eerst, weer naar buiten. Het 'paleis' zelf was ingericht volgens astrologische regels, de koning sliep in een ander bed dan zijn vrouw (de hare laag bij de grond, de zijnde op 2,5 meter boven de grond in de noordoostelijke hoek, want dat is de heilige hoek).
Ook bij het paleis van de koningin was voldoende gossip te vertellen. Aangezien de eerste dame de meest wrede persoon was die heeft geregeerd (liet de een na de ander over de klif gooien) had ze veel vijanden. Als ze dineerde deed ze dat daarom in een kamer met een bijzondere kast waarin 8 spiegels verwerkt waren (8 was namelijk een ongeluksgetal) daarmee kon zij al haar (7 of 12) gasten precies in de gaten houden, zodat het hen niet zou lukken haar te vergiftigen...

In het geloof van deze mensen gaan de koningen en koninginnen niet dood, maar (zoals zij dat noemen) draaien ze zich alleen om en leven op een ander manier verder. De graftombes waren ook op die manier opgezet: De tombes hadden een voet van steen (dood/lichaam) met daarop een huisje van hout (levend/ziel).

Wat verder, een beetje vreemd maar wel, interessant was, is dat de koning eens per jaar een ritueel bad nam om het nieuwe jaar (volgens de maan astrologie overigens) mee te vieren en dat dit water dan als heilig werd beschouwd. Na het bad werd dit water uitgedeeld aan daarop wachtende mensen... Juist ja....
De vrouwelijke gids de we die morgen hadden was heel leuk en maakte veel grapjes en zelfs foto's van ons (met onze camera). Zowaar heb ik dus weer een paar foto's van Maaike, wat hoewel foto's maken een steeds grotere hobby van haar wordt, is op de foto gaan dat nog niet bepaald :)

Na dit leerzame ochtendje zijn we nog even op zoek gegaan naar een ander paleis (een soort jagershut) waar inmiddels een museum in gevestigd zou zijn. En hoewel Arsene er nog nooit van gehoord had en zich ook afvroeg of het er wel echt was en er eigenlijk al voorbij gereden was omdat hij ook nog niet zo goed geluisterd had, hebben we het wel gevonden, maar was het gesloten. Maar zag het er net zo uit als het houten paleis dus vonden we het wel mooi geweest.
Even lunchen in de oude stationshal, auto aftanken, nog even wat geld wisselen (we hadden precies genoeg als we Arsene geen fooi zouden geven, maar, hoewel verleidelijk, vonden we dat we dat niet konden maken) op naar Coen (de persoon bij wie de studentenreis en onze auto met chauffeur geboekt was om de laatste nacht in hun B&B door te brengen en bij te praten over onze ervaringen. Ook Tojo kwam hiervoor nog even langs, want die woont daar om de hoek. We werden goed bezig gehouden door de 6 jaar oude zoon van Coen die heel graag spelletje met ons wilde spelen (wie is het en memorie), uiteraard op de trampoline wilde springen of samen wilde spelen met de 9 maanden oude herder die ook al zoveel energie had. Heb het aardig bijgehouden al zeg ik het zelf :D

De laatste dag wilden we niet alleen maar op de bank hangen dus hebben een zelfverzonnen wandeling gemaakt waarbij we probeerden om een enorm (in stukken en velden verdeeld) rijstveld te lopen. Helaas liepen we op 3/4 tegen te veel water aan om verder te kunnen dus zijn we weer terug gelopen door achtertuinen (wat daar heel normaal is), langs veel locals die zich afvroegen wat deze twee Vaza daar toch te zoeken hadden, springend over kleine stroompjes, balancerend over kleine aarden walletjes, verbrande vegetatie en plastic opsnuivend, verbaast over de inventiviteit van de locals om met afval hun huisjes te verstevigen (o.a. rubberen platen die je overhoud als je er teenslippers uit gedrukt hebt), uiteraard veel zwaaiend, hallo roepend en met uiteraard de grootste lol.
Eigenlijk was het veel te snel weer tijd om naar het vliegveld af te zakken, maar niet voordat ik mijn laatste restjes energie kwijt kon door met en bal op de trampoline los te gaan hihi. (Hoe oud was ik ook alweer?) Daar heb ik de six-year-old niet voor nodig!

En daarmee is er alweer een einde bereikt van het Madagascar avontuur. Nu in het vliegtuig richting Zuid Afrika ga ik met mijn gedachten nog langs enkele mooie momenten, zoals dat ik in Isalo half ruzie maakte (lees voor mijn rechten opkwam) toen de gids uitlegde dat voor de Bara stam de vrouw een beetje een tweederangs iets is. Zelfs de zebu staat hoger in aanzien dan de vrouw. Ik kan me niet meer helemaal voor de geest halen wat me triggerde, maar ik heb hem wel even laten weten dat ik bijzonder slecht geschikt zou zijn als Bara vrouw. Hij probeerde het overigens de rest van de toch goed te maken door mij op extra dingen te wijzen en hier en daar wat extra uitleg te geven terwijl zijn collega het algemene praatje hield. Ik vond het allang prima. Ik had tenslotte niets tegen hem zelf. Wel grappig dat ik hem er daarna op kon wijzen dat hij aan het wijzen was wat als fady (taboe) wordt omschreven: we waren weer vrienden :)
Of de kunst van het verwerken van zebu-horen. Wisten jullie dat je het bot dat in deze horen zit er zo uit kan tikken als je de gehele horen 10 minuutjes in kokend water laat weken?
En natuurlijk alle nieuwe vrienden die we onderweg gemaakt hebben. Van de Nederlandse studenten, tot de lokale bevolking waar je soms ontzettend mee kon lachen ook al sprak je niet dezelfde taal.

Ja deze reis blijft nog wel even door mijn gedachten gaan...

Maar nu nog 5 weken Zuid Afrika met ook een fantastische (ruwe) planning.
Volgende blog vanaf daar!

Liefs Renske