'Studie'reis; feesten, beesten en cultuurschok

Jeetje, zo'n 'studie'reis gaat je niet in de koude kleren zitten! Na twee weken me te hebben gedragen als een begin twintiger waarbij er geen tijd was om überhaupt ook maar iets aan mijn blog te doen zit ik hier nu met twee weken achterstand... Wordt even goed graven en mogelijk (weer) een wat lang blog. Succes met lezen!!

Na een heerlijk weekje Nederland (dat bijna wat later moest beginnen, omdat ik door vertraging van de vlucht Cusco-Lima mijn los daarvan geboekte vlucht Lima-Amsterdam miste. Gelukkig was het met een kleine boete nog diezelfde avond te redden en aangezien dat, in tegenstelling tot de geboekte vlucht, een directe vlucht was, kwam ik zelfs 20 minuten eerder dan gepland aan op Schiphol) vol met bezoeken van vrienden en familie begint mijn volgende avontuur eigenlijk al met het Miedema familieweekend in Denekamp. Na een paar dagen gezellig bijkletsen, wandelen, natregenen op de kermis, bijleren in het planetarium en veel te veel (gezond) eten mag ik in één keer door naar Schiphol waar Maaike al op me staat te wachten. Die zet gelijk de toon als blijkt dat ze op dat moment al stress heeft door haar idee dat ik minder stress zou hebben dan zij (waar ze natuurlijk ook gelijk in heeft). Maar ondanks alle (gebrek aan) stress komen zowel wij als onze koffers (toch fijn) via Frankfurt en Johannesburg aan op Antananarivo, Madagascar.

Na het vinden van onze gids Tojo (spreekt uit Toedzjoe) mogen wij nog een half uurtje op de groep wachten die een andere vlucht heeft. Dit omdat wij hierna doorvliegen naar Zuid Afrika en een andere maatschappij voor ons daarom beter paste (lees: goedkoper was). Met enige opluchting zie ik dat de groep bestaat uit 20 jong-twintigers (18 man en twee dames) met twee heren begeleiding. Ik had namelijk ergens een beeld van 16-jarige in mijn hoofd gekregen en dan is twintigers een hele opluchting. Ze blijken ook nog eens hartstikke gezellig inclusief bijbehorend oplopend volume per genuttigd biertje (om nog maar te zwijgen over het bakje verse sambal dat naar binnen werd gekieperd voor een mooie weddenschap). Dit wordt gezellig!! Er word over van alles grapjes gemaakt bijvoorbeeld over de enorme pakken geld die iedereen nu in zijn zak heeft na het wisselen. Op Madagascar is geld pinnen niet makkelijk dus heeft iedereen al gewisseld op het vliegveld. Aangezien 1 euro ruim 3413 Ariary is en we niet na een paar biertjes zonder geld willen komen zitten voelen we ons nu allemaal erg rijk.

Wel even 'binnen komen' in de cultuur, want rond ons busje bij het vliegveld staat een groep bedelaars zijn best te doen om wat binnen te halen. Als ik hier later bij Tojo over navraag zijn dit inderdaad (en vooral helaas) de, zoals hij dat noemt, "the mal behaviour people". Dit omdat ze altijd iets anders kunnen doen (muziek maken, zelf gemaakte dingetjes verkopen etc.) voor geld, maar ervoor kiezen hun hand op te houden. Had er een geen rekening mee gehouden die te zien hier, gewoon omdat ik er niet over nagedacht had dus even schakelen en gelijk het Malagasisch voor "ik heb niets voor je" uit mijn hoofd leren (stimisi).

Na een eerste maaltijd zebu (de nationale koe op Madagascar) die anderhalf uur later verschijnt dan afgesproken (welcome in Africa) kunnen we, ik na een wissel vanuit de vochtige kelder/opslagkamer die eerst mijn kamer was naar een droge kamer die over bleek te zijn, lekker bijslapen van de reis. Volgende ochtend alweer vroeg op om naar het vliegveld te gaan voor de vlucht naar Tulear. Op het vliegveld aangekomen blijkt ons vliegtuig op het naastgelegen privé vliegveld te staan waar we ons na inchecken nog 2 uur mogen vervelen voor we vertrekken. Gelukkig is er een klein balletje om mee te voetballen en zijn de veligheidsmannen niet te beroerd om het balletje een tikje terug te even als het tussen de pionnetjes door onder het vliegtuig terecht komt. De (op dat moment) niet voetballers houden zich bezig met het determineren van de vogels in de hangar. :)
De vlucht zelf ging voorspoedig al was de turbulentie best interessant. Ook wel te verwachten met de 34 graden die het in dat gebied was. Na een lunch voor een prikkie met zo veel gangen had dat we op een gegeven moment maar aangaven dat we al wel heel vol zaten waarop de eigenaar bijna verontwaardigd naar ons toe kwam omdat dit nog slechts de voorgerechten waren (hebben uiteindelijk dus nog meer naar binnen 'moeten' proppen, maar lekker was het zeker!) en een korte stadswandeling met intensief potje voetbal met de locale jeugd op naar ons hotel aan het strand wat werkelijk een plaatje blijkt te zijn! De (Duitse, al had je eerder Frans gedacht) manager doet er alles aan om het ons zo veel mogelijk naar de zin te maken en lacht op deze manier zelfs een gemolde tuinstoel, waarvan de resten in de dronken bui daarna op het strand geslingerd zijn, weg met de woorden: "Ach zo'n stoel kost maar 5 euro, genieten jullie nou maar, dan ruim ik morgen de rommel wel op"... Ook dronk hij lekker een glaasje mee, wat er in resulteerde dat we hem de volgende ochtend op een strandbad bij het zwembad terug vonden met een flink gat in zijn geheugen. Leuke vent!

Overigens was het sowieso een zeer geslaagde avond, want heb een Frenum-piercing mogen bewonderen, goed gesprek gehad, werd ongeveer besprongen door een student die daarbij de naam een van de vrouwelijke studenten riep (dat overleefde de eerder genoemde stoel dus niet) en heeft mijn broek de worsteling om niet met kleren en al in het zwembad gemieterd te worden niet overleefd dus die heb ik daar, tot vreugde van de staf, maar achter gelaten (overigens heb ik die worsteling niet gewonnen. Beetgepakt worden door drie man waarvan 1 van 2,04m was te veel...) Op naar de volgende feestavond!

De volgende dag mogen we een twee bossen bezoeken. De eerste is een mangrovebos. Mangrove zijn wel leuk, vooral door de vele krabbetjes en de salamander-visjesachtige beestjes rondhoppend op de droge modder, maar, mede door de brandende zon en vele muggen, blijven we hier niet te lang hangen.

Voordat we het tweede bos inkruipen wordt de lunch geserveerd in een luxe strandtentje dat niet te betalen is voor de Malagasi (mensen [of items] uit Madagascar). De Vazi (blank persoon van overzee) is dan ook de enge die je hier ziet. Op het strand worden we bespoelt door verkopers met zelf geknutselde maki's, doosjes in de vorm van Madagascar en baobabs. Deze zullen we nog veel gaan tegenkomen. Na een paar uur voetbal, strand, uitbuiken aan het kleine zwembad en wachten tot de ergste hitte voorbij is gaan we door naar het bos.
Het bos is het zogenoemde Spiney Forest. Dit heeft deze naam omdat er veel stekelige grote struiken staan, meer dan op andere plaatsen. Via een mooi aan gelegd paadje kunnen we hier een rondje lopen en krijgen daarbij van de gids wat uitleg over het gebruik van de verschillende boomsoorten. De baobabs met hun bijzondere vormen blijven fascineren! Deze reuzen blijken trouwens erg lastig te beklimmen (de gids doet het een stuk beter dan wij, dus een beetje oefenen kan ook geen kwaad). Ook hebben we in het bos een paar mooie diersoorten aan de fotoverzamelingen mogen toevoegen waaronder een spikeytailed iguana, een slang, rare rode insecten, gekko's en wat mooie (loop)vogels. Aan het einde van de trip staan dezelfde verkopertjes als bij het restaurant plotseling weer voor je neus. Stukje lopen vonden ze blijkbaar niet erg...
Die avond is het qua feestje iets rustiger. Mogelijk kwam dat omdat het feestje de vorige avond tot 3:00h (voor mij, maar anderen tot later) duurde.

Ook tijdens de lange busrit die de volgende dag volgt kunnen we een beetje bijslapen. De anderen dan. Ik zit met te veel energie en het lukt me maar net de anderen daarmee niet al te veel te irriteren. Gelukkig mogen we er halverwege even uit om heerlijk zompige broodjes van ons hotel te lunchen en de gehavende stukjes fruit die kleine appeltjes zouden moeten voorstellen te voeren aan de kleine landschildpadden die rondlopen bij een halfedelstenenwinkel in Llakaka. Daar mogen we de meegebrachte lunch nuttigen, omdat we daarna een bezoek aan de locale mijn en een rondje door de winkel lopen. Dat laatste is wel leuk om te zien, maar niemand koopt wat omdat onze gids ons heeft ingefluisterd dat dit geen goedkope plaats is en dat een goede winkel nog wel komt.
De mijn is wel heel interessant. Met name omdat we daarvoor door een wijk moeten lopen die mij doet denken aan een gemiddelde sloppenwijk in India. Vele kleine huisjes temidden van nog veel meer afval. Tientallen kids om je heen die zwaaien en lachen en uiteindelijk ook graag met je op de foto gaan en je een high-five durven geven. Uiteraard niet zonder het gezelschap van een locale schreeuwende dronkenlap. De mijn zelf is een afgegraven zandhoop met daarin een twintigtal scheppende mannetjes. Bloedheet is het daar. Enkele studenten redden de uitleg al niet eens, laat staan dat je daar in de brandende zon zand moet staan scheppen...
Gelukkig was het daarna nog maar een uurtje rijden naar het kleine maar informatieve Isalo National Park museum en het hotel met het beloofde grote zwembad. Helaas was het water van het zwembad dusdanig groen dat slechts 1 enkele dare devil dit aandurfde...

Die avond wordt voor vele alweer niet zo'n hele late (dat zou voor de meeste ook de nieuwe trend worden), want de reisziekten (met name diarree, maar zal niet ontkennen dat de hoeveelheid alcohol en slaaptekort er ook aan heeft bijgedragen) maakt vele slachtoffers. Wel is iedereen elke ochtend present, tenzij uit bed stappen echt geen mogelijkheid meer is. Netjes!

De volgende morgen vroeg het park in! Isalo is eigenlijk de Grand Canyon van Madagascar. Groene oases, diepe canyons, zandsteen formaties en open vlaktes. Je vindt het hier allemaal. Ook mogen we hier onze eerste kameleon bewonderen en (haast nog indrukwekkender) een kleine schorpioen. Ik kan het niet laten deze laatste even op mijn hand te laten zetten. Tenslotte is niets in Madagascar giftig al zou een beet me wel flink pijn hebben gedaan, verzekerd onze gids me. Wat ook heel leuk is om te zien is de olifant-voet. Een vetplant met een hele dikke poot. Deze mooie creaties konden wel 500 jaar oud worden al waren in dit park helaas geen exemplaren ouder dan ongeveer 50 jaar. Ook werd ons een plant getoond waarvan vermeende dieven bladeren moesten eten. In deze bladeren zit een lichte vorm van arseen. Als zij daarna dusdanig overgaven dat ze het overleefden waren ze onschuldig. Zo niet.... De gids gaf aan dat het eigenlijk onmogelijk was voldoende en met name voldoende snel over te geven om dit te overleven. De enige manier om deze test te overleven was als je 'stiekem' een andere plant gevoerd kreeg. Dan leer je je vrienden kennen!

Als lunch werd ons weer een heerlijke, vers op de barbecue bereidde, zebu voorgeschoteld en konden we onze eerste 'apen' van Madagascar bewonderen. Super blij waren we met de ringstaartmaki's en met name ook de verraux sifaka. Deze laatste omdat er nog maar 1 exemplaar van rondloopt in het gehele park en het heel lastig is hem te zien.
Na de lunch een verfrissende duik in de twee prachtige maar erg koude natuurlijk zwembaden die we konden bereiken via een paadje dat zo in een vlindertuin van een dierentuin had kunnen liggen al lag deze dan wel tussen de canyon door. Op weg terug getrakteerd op een grote (14/15) familie spelende ringstaartmaki's die slechts op enkele meters afstand over onze hoofden sprongen en vlak voor we weer bij de bussen waren mochten we genieten van een paar luierende red fronted maki's. Erg geslaagd!

De volgende dagen bestaan o.a. uit veel rijden wat in onze bus werd opgeleukt met met name Nederlandse smartlappen (moet toegeven dat ik Leef van André junior zelfs wel ben gaan waarderen) maar ook lekkere hardstyle en wat locale knallers zoals Magneva van Arnaah (aanrader!).

Onderweg in Réserve d'Anja worden we er even uitgelaten om onze energie kwijt te raken tijdens het beklimmen we een paar 'kleine' enorme keien. Langs een meertje met prachtige paarse waterlelies en een familie spelende ringstaartmaki's is het best even klauteren. Dit gaat op de goede bergschoenen overigens een stuk beter dan op gympies of flipflops... Maar sommige van de studenten vonden een soort spinachtig manier om te lopen op handen en voeten met kont net boven de grond waarmee het ook lekker snel gaat :) Een van de gidsen die met ons meeloopt laat me (terwijl we wachten op de het hogere klauterwerk van enkele van de langzamere studenten) zien hoe locale kinderen een van de locale planten gebruikt om kauwgom van te maken. Altijd handig dit soort informatie! Stel je voor je verdwaald en je hebt echt kaugum nodig :)

Aangekomen in Fianarantsoa bezoeken we een paar NGO's: puttenbouwers en waterzuiveraars en locale voorbeelden van hun werk (leuk weer door locale dorpjes en de kids zijn altijd zo blij als ze naar Vaza mogen zwaaien en vooral als die gekke Vaza ook terug zwaait of een gekke bek trekt), maar ook de nodige locale werkplaatsen voor bijvoorbeeld voor het maken van producten van pure zijde.

Ook bezoeken we de Universiteit van Fianarantsoa waar we in de klas komen te zitten met 20 (van de 21) technische studenten. Na het praatje en wat vragen stellen en beantwoorden zitten we het uit als ze zich allemaal in gebrekkig Engels uitgebreid voorstellen. Voor sommige van de Nederlandse studenten is dat een behoorlijke beproeving van hun geduld. Hoewel het in algemene lijn steeds moeilijker wordt om genoeg concentratie op te brengen. Slaaptekort, alcoholoverschot en vooral de diarree maakt slachtoffers! Gelukkig kan een potje voetballen in dit geval met de studenten altijd op voldoende enthousiastelingen rekenen en staat ook iedereen vrolijk op de gezamenlijke groepsfoto.

Na weer uren in de bus komen we via een prachtige waterval (cascade Namorona) langs de kant van de weg aan bij National Park Ranomafana. Hier mogen we tijdens de nachtwandeling voor het eerst genieten van de muismaki's (helaas werden die met banaan gelokt..) en een wedstrijdje doen wie de meeste slapende kameleons tussen de takken en bladeren ziet hangen. Ook een paar mooie boomkikkers mochten niet ontbreken: ik houd van de avondwandelingen! Enige nadeel was dat we langs de weg liepen en dus af en toe voor auto's aan de kant moesten. Dat op zich was nog niet zo vervelend, maar waarom ze daarbij zo veel moeten toeteren blijft voor mij een raadsel.

De volgende morgen mochten we het echte park in op zoek naar de 7 soorten maki's waarvan onze groep er uiteindelijk wel 6 gezien heeft wat behoorlijk uitzonderlijk is (de red fronted Brown, red bellied red, greater Bamboo, golden Bamboo en ruffed maki) en de Edward milns sifaka! Daarnaast zagen wij een uiterst zeldzame poepmaki door de bosjes rennen bij acute aanval van diarree. Ok, toch wel een beetje medelijden met de zieken!

Nadat Veerle en ik daarna in een verveeld uurtje net als echt locals met kleding en al de rivier proberen over te steken (wat we bij de locals steeds goed zagen gaan, maar ons toch een nat pak oplevert) lekker relax (as if!) voetballen met locals en afspoelen in het natuurlijke zwembad. Die laatste was ook goed gevuld met locals maar daar hadden wij weinig last van aangezien wij in er diepe gewoon nog konden staan en zij met de wat kortere pootjes niet (blijven de bezienswaardigheid van de dag met onze witte lange lijven). Hadden dat deel van het zwembad dus voor onszelf. Dagsluiting was een (weer) locale karaokebar waar Veerle en ik ons lekker voor schut mochten zetten met nummers waar we toch stiekem de tekst niet helemaal van kenden, maar gekozen hadden omdat er niets anders in het Engels was. Gelukkig werd daarna snel de tv op de voetbalwedstrijd Bayern München- Real Madrid gezet en konden degene die daar toch stiekem niet zo in geïnteresseerd waren (ik dus) of betere dingen te doen hadden in de pauze relaxt teruglopen naar het hotel. Hebben we de locals weer een mooie, entertainende avond gegeven :)

De volgende dag weer een lange zit in de bus de nog langer blijkt te worden doordat een vrachtwagen vast is komen te zitten op de eenbaansweg en, ondanks alle beste stuurlui aan wal bij elkaar, grote moeite heeft om los te komen. Terwijl wij staan te wachten als echte toeristen (met camera's in de aanslag) in een grote kring er omheen gebruikt Tojo deze tijd om ons een en ander uit te legen over dingen die we zien (echt een gids in hart en nieren!). Zo zien we bijvoorbeeld een busje staan die (voor de kijker) rechts op het dak een vlag draagt. Dit blijkt te betekenen dat hij verse lichamen (overledenen) bij zich heeft. Vlag links had droge overblijfselen betekend. Van mij hadden ze die wel voorrang mogen geven, maar de chaos is compleet als mensen ook de nieuwe (nog niet geopende) weghelft gaan gebruiken en elkaar vast rijdt. Gelukkig stonden onze busjes relatief vooraan en kregen wij ze er langs gemaneuvreerd. Misschien toeval (moesten voor de nieuwe weghelft een flinke betonen rand op) maar niet veel later staan we met een lekke band. Kon er ook nog wel bij.

In Antsirabe waar we uiteindelijk toch nog mogen aankomen logeren we bij Madelief. Een hotel dat jongeren een kans geeft op een beter leven door ze te steunen met onderwijs en een leerplek in het hotel/restaurant. In deze stad bezoeken we ook het jungle ve, lichtenproject dat duurzame lichtjes verhuurd aan gezinnen zodat deze geen kaarsen of petroleumlampen hoeven gebruiken wat het in huis een stuk veiliger maakt. Ze hebben echter nog wel een paar lessen efficiëntie en vooruitdenken te gaan (net als de eerdere NGO's overigens) maar leuk om te zien is het wel. Helaas hebben de studenten tegen deze tijd al zo veel nachten te weinig slaap, avonden te veel drank en alles teveel ziek en reizen achter de rug dat de aandacht er weer heel lastig bij te houden is. Ben ik dan toch al iets ouder en wijzer?? Of heb ik alleen minder slaap nodig?'

Daarna lekker souvenir inslaan door middel van bezoeken van locale houtbewerkers waar ze snuisterijen en sieraden van maken, zebuhoorn bewerkers (tot waren, beeldjes, dobbelstenen, sieraden etc), kunstenaars die van afval allerlei miniatuur vervoersmiddelen knutselden (echt knap!) en mogelijk ben ik nog wat van dit soort zaakjes vergeten. Lekker afdingen in ieder geval!

De afsluiter van die avond is het locale bierfestival dat 4 dagen (Pasen en weekend) zou gaan duren (en dat zonder dat er wc's zijn....). Ook hier blijken we weer de locale attractie als we als groep blanken in anderhalf uur een Malagasisch maandsalaris aan bier wegwerken en blank-houterig staan te dansen. Uiteraard op een paar uitzonderingen na die wel lekker los in de heupen zijn! Als dan ook wat locale mannen de kans aangrijpen om met het schaarse blanke schoon te dansen nadat de aftrap daarvoor wordt gegeven door een jongetje van anderhalf dan tussen de blanke reuzen mee kwam swingen is het feest compleet. In meer of mindere aangeschoten staat stappen we daarna de bus in op weg naar ons hoog nodige avondeten. In de bus wordt het feestje nog even doorgezet met een paar man die hun broek op hun hoofd zetten, het keihard meebléren van de locale knaller en een student die tracht uit het raam het dak op te klimmen. Het foto en filmmateriaal van deze rot is puur goud waard!!

De laatste dag bestaat alleen nog uit de terugreis naar het vliegveld (6 uur rijden) opgeleukt met nog meer Nederlandse klappers en spelletjes balls (app) en een van de studenten uitleggen/vertellen wat er de avond daarvoor allemaal gebeurt is (vooral wat hij zelf wel of juist niet gedaan heeft), omdat de alcohol slechts kleine terugvindbare stukjes daarvan in zijn geheugen heeft achtergelaten... Bij het vliegveld gaat alles (helaas) zo snel dat het meerendeel van de groep al door het poortje is voordat Maaike en ik er afscheid van kunnen nemen... (Gelukkig hebben we de groepsapp nog). En dan is het plotseling echt zo ver. Zij zijn weg en wij gaan de tweede fase van het Madagascar avontuur in. Zo abrupt als ik het nu schrijf was het ook echt! :'(

Het was ontzettend leuk met deze groep op pad te zijn en ook heel leuk om te zien dat er ook vele levenslessen geleerd zijn. Vele hadden nog niet echt representatieve reiservaring en waren bijvoorbeeld oprecht verbaast als er geen hoofdafsluiter op een kraan zit, als een NGO zomaar iets bouwt zonder dat ze er ervaring mee/in hebben, als iets pas geregeld of gedaan wordt anderhalf uur nadat het is afgesproken of dat de helft van een menukaart niet te krijgen is. Mooi om te zien!

Dank mannen en vrouwen! Ik heb ervan genoten en kijk uit naar alle (after)movies!!

Liefs Renske