Lares, Machupicchu en dag familie

We worden door onze gids (Aukie), onze privékok (Johan, ja echt) en een chauffeur (zonder naam want na deze benoeming verdwijnt hij uit dit verhaal) opgehaald en rijden eerst naar Lamay om op de locale markt zes rondjes te moeten lopen op zoek naar brood, chocolade, gedroogd fruit en voor Janneke (ieder zijn ding 's morgens vroeg) popcorn. (Moet eerlijk toegeven dat ze die pas later op de ochtend echt ging opeten.)
Daarna weer een uur in de auto over een prachtig, eenbaans, bergweggetje (wel geasfalteerd) scheuren (tot lichte angstige ongenoegen van ons mama) toeterend bij elke bocht (alsof we met die snelheid nog iets zouden kunnen ontwijken...) naar Lares, waar we onze zware tocht drie dagen lopen begonnen met een hete duik in de thermale baden :)
Daarna startte we dan echt met de trek zelf en mochten we gelijk anderhalf uur omhoog lopen waarbij de gids wat over zijzelf (afstammeling van de Inca's met alle positieve eigenschappen daarvan?! Maar gaat wel trouwplannen met een katholiek meisje met Spaanse voorouders...) en de komende dagen vertelde. Na deze klim stond de 3 gangen lunch al klaar en ontmoetten we onze 'horseman' (Kintieno) die met zijn paard en 3 muildieren onze tenten, de kookspullen en verdere rommel zou gaan vervoeren. Wij hoefden (gelukkig) alleen een dagrugzak te dragen welke gevuld was met water, zonnebrand, telefoon en/of camera, wat snacks en nog wat snacks. En uiteraard onze natte zwemspullen tot deze droog waren :)

Na de lunch in 3 uur naar onze campsite in Huacahuasi gelopen wat een stuk hoger en daardoor kouder was. In dit dorp kwamen alle kinderen langs de weg staan wachtend tot we langsliepen en aan hen konden/mochten we het op de markt gekochte brood uitdelen. Super schattige kleintjes zaten daarbij volledig in traditionele (voor hen dagelijkse) kleding, de meisjes inclusief muts die er meer uit zag als een mandje op hun hoofd.

Onze campsite was perfect geregeld. De tenten waren al opgezet door Johan en Kintieno en stonden elk in een soort koepel van betonstaal en bamboe waarover een zeil gespannen was en waaroverheen weer gedroogd gras gebonden was. Lekker beschut en net iets makkelijker warm te blijven die nacht, want de verwachting stond op -2 graden.

Na weer een geweldig maaltijd (ook deze tocht is 5 sterren haha) kregen we uitleg over een van de sociale gebruik van de mensen uit Ollantaytambo (en +- 20 buurtgemeenschapen) : single jongens (leeftijd 18-25) en meisjes (leeftijd 15-23) kunnen naar een speciaal feest in februari (datum wordt bepaald door de Inca maankalender) waar ze dansend in speciale kleding de paringsdans van locale ganzen (wallatas) imiteren in/op de historische site (tempel) van Ollantaytambo. De mannen hebben hierbij witte flappen aan hun mouwen als zijnde vleugels en springend wapperen ze daarmee wat in het rond (wel volens een vast patroon). De dames dansen ook en dragen in hun hoedje (lees mandje) gele bloemen (meisjes die verloofd zijn hebben hier gekleurde bloemen in). De families van de jongelui zit om de dansvloer heen en bespeelt typische instrumenten als fluit en trom. Als een meisje en jongen elkaar leuk vinden (mogelijk hadden ze elkaar al eerder ontmoet maar dat hoeft niet per definitie) eindigen ze dansend met elkaar. Dat betekend dat de ouders van deze twee gelukkigen aan het einde van de avond om de tafel gaan zitten (eerst uiteraard de mannen) om te bepalen wanneer het huwelijk plaats gaat vinden. De datum kan tot maximaal anderhalf jaar na de datum van deze dag worden gepland en het is het gebruik dat de het aankomende bruidspaar elkaar tot deze datum niet meer ziet. Lekker gezellig! (Scheiden is ook hier een optie als je eenmaal getrouwd bent overigens...)

Na een nacht, die kwa temperatuur uiteindelijk best meeviel, gaat de wekker om 5 uur, omdat we vandaag een lange tocht voor de boeg hebben. Na het uitgebreide 5 sterren ontbijt beginnen we aan het eerste deel van de wandeling van ruim vier uur omhoog lopen (van 3650 naar 4626 meter) naar een pas tussen twee bergtoppen door. Ik kan niet anders zeggen: weer een route door waanzinnig landschap! Huisjes van modder met rieten daken, aardappelvelden tot op 4500(!!) meter, bergtoppen in diverse kleuren die boven de wolken uitstaken, watervallen, lama's alpaca's schapen en honden en een paar locale felgekleurde poppetjes ertussen. Super mooi, alleen een beetje jammer dat het alleen maar regende...

Het was overigens ondanks de regen wel zweten om op dat hoogte punt te komen en helaas kwam ook de hoogte in de vorm van hoofdpijn bij Janneke nog even om de hoek kijken, maar iedereen heeft het in zijn eigen tempo gehaald. Op het hoogste punt (terwijl het vanwege goeie timing ook even droog was) toverde Aukie een fles champagne tevoorschijn en daarmee (behalve Janneke uiteraard, maar die had water) hebben we een toost uitgebracht op onze prestatie en heeft Aukie ons wel drie keer bedankt dat we daar waren, deze tocht en zijn bedrijf gekozen hadden en daarmee ook de locale bevolking tot steun waren. Ook speelde hij een paar liedjes voor ons op de locale fluit die hij ook mee had genomen.
Onder begeleiding van een laatste lied begonnen we onze afdaling richting de lunch langs bergmeren, besneeuwde bergtoppen, over/door wat kleine riviertjes (de schoenen waren toch al nat) eindigend weer onder de boomgrens van in eerste instantie alleen de locale Queuñas boom die als enige in staat is op grote hoogte te groeien.
Vanaf de lunch was het nog 3 uur naar beneden lopen door bos en langs verschillende prachtige uitzichtpunten. Gelukkig was het inmiddels ook opgehouden met regenen en kwam zelfs af en toe het zonnetje kijken. Helaas was zoveel achter elkaar naar beneden niet ideaal voor één van Koens knieën en desastreus voor mijn beide knieën, maar met iedereen present kwamen we toch nog aan op onze tweede en tevens laatste campsite. Dit lukte natuurlijk niet voordat mama (ook een beetje moe) een prachtige misstap maakte en daardoor met twee voeten tot boven haar enkels in de blubber kwam te staan. Waren haar schoenen bijna droog...

Na het eten en genoeg foto's van een kleine vogelspin die voor onze tent
zat te chillen (de gedachte daaraan zou voor mijn moeder voor een spannende tocht naar de wc zorgen die nacht) snel naar bed, want ook de volgende ochtend stond de wekker weer op 6 om de naburige berg(/heuvel denk ik inmiddels ook) op te rennen voor een mooi uitzicht over de heilige vallei. Hoewel het maar een uurtje (alleen) omhoog en een uurtje (ook weer alleen) omlaag was, was die laatste behoorlijk heftig omdat mijn knieën nog niet waren bijkomen van de vorige dag. (Beetje stom dat ik me pas daarna in de auto bedacht dat ik speciaal daarvoor kniebanden had meegenomen die echt als een malle bleken te werken! Die had ik twee dagen eerder al moeten aantrekken ipv alleen meeslepen...) Bovenop deze berg/heuvel kregen we een (te) lange uitleg over de vallei en met name over de Inca's. TE lang omdat onze gids zichzelf (zoals eerder genoemd) als afstammeling van Inca's, nee zelfs als een echte Inca, beschouwt en een heel geromaniseerd aanbiddend idee over dit volk heeft (zoals: ze hadden geen vijanden en deelde hun kennis en kunde met alle andere stammen die dan gelijk bij hen hoorden of ze bevoeren de wereldzeeën tot aan Egypte aan toe...). Delen van zijn verhalen zijn natuurlijk waar, maar door de twijfelachtige andere verhalen en de (zonder goede onderbouwing) ontkenning van dingen die door ieder ander als waar word verkondigd zorgden er voor dat we al zijn behalen met een korreltje zout gingen nemen. Eigenlijk heel jammer, want was best een aardige knul (30 jaar). Maar na een half uur wij van wc eend adviseren wc eend heb je het wel weer gehad...

Daarmee het einde van het natuurdeel van de Lares trek bereikt. Grote verschil met de traditionele trek is dat de Lares trek niet eindigt in Machupicchu zelf. Dat is ergens wel Eem beetje jammer, maar het grote voordeel is dat deze trek een stuk minder toeristisch is dan de traditionele trek die voor overdag als een soort Nijmeegse 4-daagde en 's nachts als campingsite Lowlands word omschreven . Wij waren enkel met onszelf en zagen verder geheel geen andere toeristen. Verder voordeel van de Lares is dat deze door twee locale dorpen loopt waar ook maar af en toe een toerist komt en je dus een heel goed inkijkje in het normale Peruaanse bergleven krijgt. Ik ben absoluut tevreden met onze keuze voor deze trip! Echt uniek!!

Verder die dag op het programma om na de lunch in het mooie plaatsje Ollantaytambo met de toeristentrein (overal ramen en niet te betalen, een ritje van anderhalf uur is 65 dollar!!) naar Aquas Calientes het dorpje onderaan de berg waarop Machupicchu ligt. Een prachtige rit overigens waarbij we langs een woest kolkende rivier tsjoekend het landschap langzaam van hoogtevlakte naar jungle zagen veranderen terwijl we daarbij ongeveer een kilometer daalden. In Aquas Calientes dachten we (zoals afgesproken) in het hotel een bericht te hebben liggen voor de tweede inenting van Koen, maar daar was helaas wat mis gegaan. Na bellen met behulp van het hotel op zoek naar een arts, maar bleek dat geen enkele praktijk dit betreffende serum had. Gelukkig was de dame die ons in Cuszo geholpen had ook in dit dorp en samen alle klinieken en drogisterijen afgeweest op zoek. Bleek niet te vinden... Afijn, inmiddels ruim 2 uur verder afgestemd dat het serum via een speciale zending uit Cuszo opgestuurd zou worden en een afspraak voor de volgende dag 5 uur gemaakt. Helaas op het genoemde tijdstip op de afgesproken plaats deur op slot en niemand te zien. Na eerst maar een uur wachten en toen nog eens een uur bellen, terug gebeld worden, bellen en terug gebeld worden... naar en van verschillende personen/organisaties komen we er achter dat de medewerkers van de kliniek naar een spoedgeval waren, het serum vanwege het pas laat verkregen hebben van de juiste stempels nog niet ter plaatse was en dat we later gebeld zouden worden als het binnen was om wat af te spreken. Gelukkig ging dat laatste wel goed en na 2,5 uur bij elkaar had Koen dan toch nog zijn prik te pakken. Slechts 30 uur later dan gepland... Zo gaat de tijd wel snel...

Maar!! Met dit verhaal sloeg ik even snel die ochtend over en daarmee een van de absolute hoogtepunten van onze reis: Machupicchu!!
Om vijf uur 's morgens hadden we wat ontbijt naar binnen gepropt en stonden we al in de rij voor de bus, zodat we om 6 uur, als de poorten open gaan, ter plaatse waren. Fijn! Nog weinig mensen voor wat serene foto's van deze amazing plek! Het kleine beetje regen kon ons niet afschrikken. Helaas had de gids andere plannen en hield ons eerst een half uur staande op een minder mooie plek om zijn versie van de historie en betekenis van deze plek uit de doeken te doen (de locatie zou zijn gekozen omdat deze mooi is en relaxt (vakantieoord). Ze hebben hier alleen oude en jonge mummies dus zal het een universiteitsstad zijn geweest, er zijn sporen van veel verschillende gewassen gevonden dus was het daarnaast een laboratorium voor agricultuur...). Zoals eerder genoemd, waarschijnlijk zijn delen van zijn ideeën wel waar, maar de meeste boeken (en historici) hebben anderen ideeën hoewel ook nog een heel groot deel gewoon niet bekend is. (Ideeën van het doel van Machupicchu gingen van politiek, religieus en administratief centrum naar nu mogelijk een koninklijk landgoed).
Met elke toerist die langs ons binnenkwam om onbedoeld mijn potentiële serene foto's te verpesten werd ik wat ongeduldiger tot het punt dat ik hem maar vroeg of we niet vast wat verder konden lopen en daar verder konden praten. Dat kom gelukkig. Sterker nog, hij had maar twee uur voor ons in het programma staan om uitleg te geven over de belangrijkste plaatsen en ging toen plotseling heel (te) snel langs mooie locaties en voor we het door hadden stonden we weer buiten en zei hij ons gedag...
Een beetje beduusd bleven wij achter, maar gelukkig (net als het weer inmiddels) snel hersteld om zelf nogmaals naar binnen te gaan (je kaartje geeft je driemaal toegang) naar plekken waar we nog niet geweest waren of wat langer wilden kijken zoals bijvoorbeeld de zonnepoort (een uur lopen naar het punt vanwaar je vanaf de originele Inca trail als eerste Machupicchu kunt zien liggen), de Inca brug (via een prachtige route over een andere trail [Machupicchu heeft 8 ingangen] door de jungle langs een afgrond kom je bij een punt waar de Inca's langs een enorme stijle rots een soort mini paadje als oversteek 'gemetseld' hebben. Helaas is iemand daar een aantal jaren vanaf gestort naar de eeuwige jachtvelden dus mogen toeristen daar niet meer zelf overheen lopen, maar imposant was het zelfs van een afstandje.) de wachttoren (dé locatie waar de bekende toeristenfolder-foto van Machupicchu is genomen) en vele andere plekken. Het is een machtige plek waar we uiteindelijk ongeveer 5 uur zijn blijven rondlopen voordat we er met zere voeten een beetje genoeg van kregen. Daarmee zeker de laatste dag van onze 'trail' waardig :) Een aanrader!

Die middag het Koen-verhaal van eerder en een beetje over de souvenir/pluralia's markt enkele enorm leuke, ik heb het helemaal niet nodig, maar toch leuk, dingetjes aangeschaft (voor anderen).
Ook mochten we getuige zijn van weer een locale viering van Carnaval, waarbij locale stammen op het voetbalveld middenin het dorp een soort danswedstrijd hielden waarbij alle 'paringsdansen' werden tentoongesteld. Super leuk om te zien! Mannen en vrouwen in prachtige kostuums (ehh klederdracht?) soms met hun gezichten in alle kleuren van de regenboog geverfd. Je moest alleen wel uitkijken waar je liep, want overal werden emmers water leeggegooid (of met waterballonnen gesmeten) en liepen mensen met bussen schuim. Ik moest mijn nieuwsgierigheid en wil om een omaatje met flesje bier op de foto zetten bekopen met wen schuimbad van een stuk of vijf jonge mannen (foto is ook niet gelukt) en Janneke werd bij de laatste dans, waarbij alle stammen hand in hand om een grote versierde meiboom dansten terwijl af en toe iemand met een bijl naar boven kwam om de boom een mep te verkopen, de kring ingesleurd om een paar rondjes mee te dansen. Super sfeertje en heel leuk!

De laatste dag Aquas Calientes in de stromende regen naar het Machupicchumuseum gelopen. Er rijdt in dit dorp eigenlijk alleen een trein en bussen (naar Machupicchu) en het was niet zo ver (1,7 km) dus we besloten gewapend met Poncho's gewoon te gaan lopen. Drijfnat geprobeerd in het museum zelf wat op te drogen, maar dat gaat toch minder snel dan je hoopt. Het museum geeft informatie over de 'ontdekking' (locals wisten dat het er lag, er woonden zelfs twee families op/in de ruïnes) van Machupicchu en gaf uitleg over het mogelijke gebruik van de weinige gevonden voorwerpen en de bouw van de gebouwen. Heel gek, maar bijna niets kwam overeen met de verhalen van onze gids...
Teug was de regen gelukkig een stuk minder en na de lunch kwam zelfs de zon tevoorschijn dus konden we alles een beetje laten drogen. Echt grappig, alle toeristen op het pleintje waar we zaten hadden sokken en schoenen uit en poncho's voor zich liggen. Helaas werden we er allemaal na een tijdje door de locale handhavers op gewezen dat die activiteiten niet gewenst waren op een openbare plek... Voor ons maakte het niet zo veel uit, want bijna alles was inmiddels droog en het was tijd voor de trein terug richting Ollantaytambo waar een busje ons in anderhalf uur terug naar Cuzco zou brengen. Weer dezelfde mooie route met de trein die slechts en klein beetje gekleurd werd door de enorme zweetvoetenlucht van de sokken die al drie dagen nat waren. Zelfs uitwassen met het gehele flesje shampoo uit er hotel had geen verlichtend effect gehad...

In Cusco een maaltijd genuttigd voor de belachelijke prijs van 6 euro (bedrag is voor 5 man in totaal voor soep, hoofdgerecht en kop thee!). Hoera we kunnen weer wat minder toeristisch, en dus ook stukken goedkoper kiezen :) En werden we na een goede nachtrust met zelfs wat uitslapen een paar uur op sleeptouw genomen door een gids van de reisorganisatie. Dat was een goedmakertje omdat we in eerder (in Puno) halsoverkop zelf naar het busstation moesten racen toen ons ophaalbusje niet kwam opdagen. Helemaal niet nodig natuurlijk maar wel erg leuk. Helemaal omdat deze gids erg veel kennis had en in tegenstelling tot een eerdere gids haar verhaal op dusdanige manier kon onderbouwen dat het geloofwaardig was. En dat terwijl er wel overeenkomsten waren met Aukies verhaal. Haar objectiviteit (al vond ze Spanjaarden nog steeds niet het allerleukste volk van de wereld) en het niet ontkennen van dingen die bijna niet anders dan waar konden zijn (ook zij konden heel wreed zijn) gaf de doorslag. Ook was het grootste deel van haar verhaal wel gewoon terug te lezen in de verschillende musea. Zal een klein stukje van wat zij verteld heeft hier neerschrijven, voor de rest moeten jullie zelf maar hier naartoe komen. Maar dit is er een waarvan ik mijzelf altijd had afgevraagd hoe het nou zat:

Onder leiding van koning Yupanqui (na een grote strijd Pachacutec genoemd) werd het Inca rijk groot. Intussen kwam Christopher Columbus aan (1492) en later de Conquistadores: de Spanjaarden genoemd (1532). In het jaar 1532 werd Huayna Cápac (kleinzoon van Pachacutec) heerser van de Inca's, maar via lopers (nieuwsverspreiders) werden helaas de pokken die de Spanjaarden 'bij zich droegen' heel snel verspreid onder de Inca's en deze hebben (naar alle waarschijnlijkheid) ook Huayna Cápac geveld voordat hij zijn opvolger kon benoemen. Zijn 2 zonen (van verschillende moeders en ook op verschillende locaties opgegroeid) gingen elkaar te lijf om de macht maar degene die overbleef (Atahualpa, met een sterk verzwakt leger) wordt in 1572 gevangen en onthoofd door de Spanjaarden. Francisco Pizarro, hoofd van de Spanjaarden denkt daarmee zijn plaats als koning over te nemen, maar de Inca's nemen alleen een koning aan uit de bloedlijn van koningen. Pizarro stelt daarop de 17 jarige halfbroer van Atahualpa (Manco Inca) aan als koning maar heeft zelf de touwtjes in handen. Na drie jaar komt Manco in opstand organiseert in het geheim een aanval op de Spanjaarden maar verliest deze. Hij trekt daarop met zo veel mogelijk Inca's de jungle van Vilcabamaba in en dat is ook het moment dat Machupicchu (daarvoor) wordt verlaten omdat deze stad veel te makkelijk vindbaar zou zijn voor de Spanjaarden (die er uiteindelijk nooit komen). Na 40 jaar zoeken worden de Inca's uit de jungle gehaald en alle kopstukken (lees iedereen met kennis van de gewoonten, gebruiken en algemene kennis van de Inca's) worden onthoofd en de koning gevierendeeld op het centrale plein van Cuszo. Einde kennis Inca's! En daarom weten we nu nog steeds maar zo weinig, want de Inca's hadden geen geschreven taal, maar een die alleen gesproken werd (Quechua).

Na deze ophelderingen eerst de beste kippensoep van de stad genuttigd op de locale markt, de zonnetempel bekeken die in 15zoveel is omgebouwd tot kerk, lekker luxe koffie gedronken en het laatste avondmaal als familie genuttigd.
De laatste dag met ouders, Janneke en Koen nog een kerk en een museum bezocht voordat het alweer tijd voor hen was om klaarte gaan staan voor de transfer naar het vliegveld. Op weg daarheen Koens laatste prik opgehaald, wat verbazend goed geregeld was: ze stonden al klaar met de spuit toen hij aankwam :)

En daarmee is weer een fase van mijn sabbatical afgerond... Een super tijd gehad met z'n vijven en op een enkel moment van kleine ergernis en af en toe een tuinboondiscussie (nutteloze discussie) na alleen maar met elkaar gelachen, goede gesprekken gehad en plezier gemaakt! Zo'n familie wens ik iedereen toe! Volgende keer met 3 broers extra?!

Xx