Van Patricia naar Patricia

Göteborg was grauw en koud, maar super gezellig! Er is een prachtig park/stuk bos naast/in de stad waar je uren in kan lopen en de interessantste gesprekken kan voeren, ookal kan dat ook op de kamer :)
Wat opvalt is dat iedereen in outdoor kleding rondloopt.
Vraag van de dag op straat: Are you a fighter? ... Nou als ik zo overkom hoef ik in ieder geval niet bang te zijn dat ik zomaar wordt overvallen zullen we maar zegen :D Dank Patricia voor het gezellige weekend! Xx

En na een laatste dag in Amsterdam genieten van sushi alsof dat de normaalste zaak van de wereld is, stap ik voor 12 uur het vliegtuig in om in Quito, Ecuador van het vliegveld te worden opgehaald door vrienden van de personen van mijn eerste vrijwilligersplek, die een extra kamer verhuren.
Na een eerste nacht daar met goede gesprekken uiteraard in het Spaans (gelukkig bestaat er zoiets als Google translate) zijn ze ook zo vriendelijk om me op de bus te zetten naar Otavalo.

Na 2 uur in de bus genietend van het uitzicht op bergen en een Spaans- nagesynchroniseerde film installeer ik me in Otavalo voor een dag in een leuke hostel en koop gelijk maar even een Ecuadoraanse simkaart zodat ik ook even kan melden dat ik goed ben aangekomen zonder dat het me heel veel geld kost. Een paar uur later heb ik zelfs door hoe ik het internet activeer met deze sim. Nadat ik me het staan vergapen aan de prachtige felgekleurde sjaals en kledingstukken op de markt voor slechts 2 dollar per stuk en een rondje door de stad heb gelopen heb ik nog bijna de hele middag over om nog echt wat te gaan doen. Een middag rustig aan komt eigenlijk niet bij me op totdat een vriendin op de app aangeeft dat ik erg rustig aan doe (not!). Ohja dat had ook gekund. Maar ik heb ervoor gekozen naar een condorpark te lopen om daar een vogelshow te zien. Erg de moeite waard! Niet alleen de show en het park zelf waar vogels worden opgevangen als ze het in het wild om de een of andere reden niet redden, maar ook om de wandeling zelf. Wat een mooi land is dit tussen de bergen, eucalyptusbossen, lupinevelden en prachtige uitzichten. Echt een groene oase na het droge gele Malawi van een paar maanden geleden. Het is hier dan ook regentijd, maar de meeste regen maakt niet eens echt nat (als ik toen ik dit schreef eens wist wat ik nu wel weet...)
De veelbelovende "lecherio", een bijzondere boom met helende krachten die op dezelfde route ligt, is dan weer een beetje een tegenvaller. Rimpelig ietwat kleine boom die doet denken aan een perenboom. Nou die heb ik thuis ook... Wel weer super stoer recht de berg af: hoezo er zijn paden. Beetje die richting aanhouden en je komt er ook wel. Gelukkig was dat ook zo. Zou er niet aan moeten denken dat ik terug moest lopen naar dat vrijende stel in de auto op dat verlaten weggetje in het eucalyptusbos om te vragen waar ik heen moest.
Terug in Otavalo voor het eerst van mijn leven in mijn eentje naar een echt restaurant. Ook trouwens de eerst keer dat ik echt alleen in het restaurant ben, dus ook zonder andere gasten. Maar ja ik ben wat vroeg en het verhaaltje in de lonely planet over deze plek was zo goed dat ik het gewoon probeerde. En (alweer gelukkig) met goed resultaat.

Wat me opvalt naast de grote aantallen straathonden is dat een traditionele (wat jongere) Ecuadoraanse man zijn lange dikke zwarte haren altijd in een vlecht draagt. Voor vrouwen is dat tot nu toe een no-go. Toch handig om te weten :)

De volgende ochtend weer met de bus op pad. Wouw! Wat een land, van de ene naar de andere berg kronkelend soms wel heel dicht langs diepe diepten (ik denk maar zo, ze hebben dit vaker gedaan dus het zal wel goed gaan) wordt ik in 2,5 uur netjes in Cuellaje afgeleverd waar ik een taxi moet pakken richting San Antonio. Klein probleem: er zijn helemaal geen taxi's in Cuellaje... Gelukkig is mijn Spaans wel voldoende (bereik voor de telefoon is al even niet meer mogelijk in deze regionen) om een taxitruck-achtig iets te regelen, wat achteraf ook hetgeen blijkt dat ik moest nemen. En dan mag ik eindelijk Ned ontmoeten. Die zich overigens als Eduardo (zijn Ecuadoraanse naam) voorstelt en het duurt heel even voordat ik dat door heb. We zijn op dit moment bij het huis van de moeder van Patricia (zijn vrouw) en ik mag gelijk na de lunch meehelpen met het maken van rietsuiker. De stengels zijn al gekapt en door de pers gehaald en het zoete vocht wordt verwarmd om het water te laten verdampen. Vooral blijven roeren anders bakt het aan. Kan ik zo bijschrijven op mijn CV :)

Ik voel me gelijk thuis in het mooie stoffigs houten huis en wordt ook vriendelijk ontvangen door iedereen. Daar ontmoet ik ook Luca een in Kroatië wonende Italiaan die ook vrijwilligerswerk doet. Zoals dat hoort bij Italiaanse mannen heeft hij veel te veel mooie verhalen en voordat er twee dagen om zijn heeft hij me ten huwelijk gevraagd. Met andere woorden kan erg met hem lachen en gebruik hem ook af en toe als vertaler wanneer noodzakelijk. Zijn Engels is namelijk best heel aardig voor een Italiaan. Ook is hij heel handig voor het maken van goede kruidenthee en het lenen aan de converter om mijn telefoon en camera op te laden. De Waka waka's (kleine zonnepaneeltjes) die ik hiervoor meegenomen had hebben namelijk wel erg veel zon nodig om een beetje te laden. En in het regenseizoen....
Mijn jetlag komt me hier ook goed van pas, want de familie gaat om een uur of 9 naar bed om een uur of 6 weer op te staan. Prima dus.

De mensen hier maken ten volle gebruik van wat de natuur hen te bieden heeft. Zo zijn we een hele middag zoet met het 'plukken' en oprollen van lianen om later manden van te maken. Dat oprollen is trouwens nog niet zo heel makkelijk en je wordt er ook behoorlijk smerig van. Gelukkig had ik nog wat outdoor kleding in mijn kast liggen en dat komt nu wel erg goed van pas. Ook de wandelstok, gekregen van mijn ouders is erg fijn. Niet alleen als extra steunpunt maar ook om te kijken waar in het moerasland je nog een beetje kan staan en waar je tot je knieën weg zakt, zo blijkt later. Hier kom ik ook weer mijn Quito familie tegen die een weekend op bezoek is (en blijkbaar ook een boerderij hebben hier in de buurt). Mijn Spaans gaat helaas niet per dag 10 keer beter, maar het was voldoende om op deze bestemming aan te komen dus, zo wordt me verzekerd, goed genoeg. Wel neem ik de gelegenheid te baat om me te laten onderwijzen door de drie kinderen die er rondlopen. Ik wijs wat aan en zij noemen de Spaanse naam. In mijn mooie rode notitieboekje krijgen ze allemaal een plekje om later nog eens goed door te nemen.

Na twee nachten bij 'mama' vertrekken we naar het huis van Eduardo boven op de berg (2400m). We worden onderaan opgevangen door Peter, een Amerikaanse vrijwilliger, die de dag daarvoor is aangekomen, en paard om mij te helpen met mijn bagage en alle lianen mee naar boven te sjouwen. Luca is naar een ander gezin dus is er niet meer bij. Wat een prachtige omgeving! Onder het genot van het gepiep van 20 scharrelkuikens en hun mama's, het ge-iep, iep van minstens evenveel cavia's en het gebrom van rondvliegende kolibries (net kleine helikoptertjes) wordt de rest van de dag besteed aan het draaien van bollen wol van los draad en het bezoeken van de koeien die nog weer hoger op het terrein staan.

En zo de dagen door. Wat heb ik hier allemaal mogen doen? Nou gewoon: Koeien vangen, babysitten (Patricia en Eduardo hebben een 5 weken oude baby, niet dat Patricia zich daarom minder inzet: wat een sterke mensen!), letterlijk in de wolken lopen (en dat is toch echt anders dan in de mist), veel en vaak eten (3x per dag warm: ik ga hier tonnetje rond weg), rennend berg op berg af meerdere keren per dag (ok, misschien niet helemaal tonnetje rond), langs het ravijn lopen (ik overdrijf een klein beetje mama) om bamboegras voor de cavia's (die eten ze hier) en konijnen (die ook) te kappen, hokken schoonmaken, dieren eten geven, tomatenbomen planten in de tuin (blijkbaar bestaan die), met de hand koeien melken (makkelijker gezegd dan gedaan, maar zoveel lekkerder gelijk en nog warm van de koe dan uit een pak), doornen (om ongeregeldheden) van de lianen verwijderen met scherpe messen (die die geplukt zijn voor het maken van manden), met de hand kleding wassen, onkruid wieden in het aardbeien- wortelen- of zoete aardappelenbed of bijzondere vruchten plukken in deze tuin, diverse soorten aardappels planten en poten, mos aan kruidenstruiken schrapen (das blijkbaar niet goed voor ze), maisbroodjes bakken en helpen met andere bijzondere gerechten in de keuken, lopend onderweg allerlei soorten fruit van bomen en struiken plukken en opeten, jaaaaa, eindelijk tijd om daadwerkelijk manden te vlechten van de lianen (ok, maar 1 mandje in 2,5 uur, maar het is toch niet zo makkelijk. Die van mij is echt wel heel schattig geworden), afvragen wat er gebeurt bij een paar lichte aardbevingen (10 kilometer verderop heeft het wel enkele mensen hun leven gekost, maar wij lagen alleen maar even te trillen in bed), machetes slijpen en overwoekerde paden in het prachtige bos weer vrijmaken... Ok, over die laatste moet ik wel iets meer vertellen: wat een ontzettend mooi bos! Overal bromelia's, bomen vol mos en gigantische bladeren. Er zijn hier, behalve wat kikkers die het geluid maken van een brandmelder waarvandaan batterij leeg is, niet zo veel dieren en (hoera) ook erg weinig insecten. Het is gewoon te nat en te koud. Ehh koud? Uiteraard gaat het pad tot bovenop de berg (2850 m). En lopend laat staan al hakkend dat is nog niet zo makkelijk want we zijn het pad nog niet op en mijn hart maakt al overuren zo te voelen aan mijn hartslag daarnaast staan de eerste zweetdruppels al op m'n rug en we zijn nog niet eens echt begonnen. Wat zal ik een conditie krijgen! Als ik hier weg ga is de Machu Picchu wandeling een eitje! En dat kappen met machetes? Dat gaat heel goed als je niet in benen hakt (check) of in je wandelstok (oepsie...).

Best relaxte tijd gehad dus hier!

Elke dag worden hier de ingrediënten voor ontbijt, lunch en avondmaal vers van het land gehaald. Alles natuurlijk en met enkel toevoegingen als kruiden (ook van het land), rietsuiker en/of zeezout. Gelukkig vielen de meegebrachte stroopwafels en drop ook in de smaak. En hoera het is avocado-seizoen! Dat zijn mijn snoepjes, kom ik toch eindelijk een keer van mijn suiker verslavend af! (Rietsuiker telt niet toch?)

Eigenlijk heb je elke dag wel alles: warm genoeg voor korte broek, koud genoeg voor extra trui, wat zon (yeeh de waka waka's raken langzaam voller en na twee dagen zon alles weer helemaal opgeladen) en tot nu toe bijna elke middag wat tot veel regen. Ook wel eens wat regen gedurende de rest van de dag maar dat is lang niet altijd zo erg dat je er last van het en je droogt snel weer. Je raakt er ook aan gewend om de hele dag een beetje klam te zijn (al blijft in bed stappen toch een beetje vies). Is het niet van de regen dan wel van het zweet wat op je rug staat als je in het zonnetje de berg op rent. Wel krult mijn haar weer lekker door dit weer (en omdat ik me gewoon uitermate vermaak), en spoelt de regen mooi weer alle modder en stof van je lijf, dus mij hoor je niet klagen. :) Als ik naar de zwarte randen onder mijn nagels kijk moet ik plotseling aan Maartje denken, heel vreemd... ;)

In de avonden zijn Peter en ik druk Spaans aan het leren (krijgen ook elke avond 15 min les van Eduardo) en ook de hele dag door spreken we Spaans met elkaar. Misschien word het echt nog wel wat. Daarnaast lees ik wat (in Spaans Engels en begin nu net in m'n Nederlandse boek). Op zondag gaat deze familie niet naar de kerk maar naar het internetcafe in Cuellaje (dat overigens uit niet meer dan 50 huizen bestaat) en zo houden ze nog een beetje contact met de buitenwereld. Nouja, behalve de satelliettelefoon dan die elk gezin hier heeft om toch nog een klein beetje bereikbaar te blijven.
Even terug op de zondag, (heb het maar even nagevraagd) hoewel de veelvuldig voorkomende plaatjes aan de muren in de huizen doet denken dat ze heel katholiek zijn, valt het erg mee en ze gaan dus inderdaad niet tot weinig naar de kerk (en dan vooral de ouderen wel als ze al gaan). Zelfs kerst word in deze regio eigenlijk niet gevierd.

Twee boeken (bleek er 1 al gelezen te hebben) en twee shirts achterlatende (zij hebben er meer aan dan ik en zou ze toch niet meer meeslepen naar Nederland) mag ik vandaag na deze week bij deze super vriendelijke mensen starten bij een ander gezin. Ze werken hier samen met 12 families die vrijwilligers 'opvangen' en het wordt aangeraden meer families aan te doen. Volgende week daarover meer.

Tsja is weer een flinke lap tekst geworden, maar had dan ook veel te vertellen :) Hoop dat iedereen een fijne kerst heeft (gehad)!

Tot snel!

Heel veel liefs uit Ecuador